Tradukus mi, sed ve — ne povas
Ĉi tiun vorton, en favor’:
Ĉe ni ĝi provizore novas
Kaj dube restos en honor’.
Por epigram’ ĝi tre konvenas…
Sed al la temo mi revenas.
Ĉi tiu ĉarma sinjorin’
Ĉe tablo eksidigis sin
Kun Nina Voronskaja brila,
Ĉi Kleopatra[233], sed de Nev’:
Kaj plenkonsenti estas dev’,
Ke ne kapablis Nina stila
La najbarinon venki for
Per sia belo de marmor’.
«Ĉu eble», pensas nun Eŭgeno:
«Ĉu estas ŝi? Ne… Ŝajne jes…
Ĉu! el profund’ de stepbieno…»
Kaj la lorneton li sen ĉes’
Returnas en la samdirekto
Al tiu, kies bonaspekto
Rememorigis lin pri sam’
De l’ trajtoj forgesitaj jam.
«Princ’, diru, kiu estas flanke
En la biret’ de framb-kolor’
Kun la hispan-ambasador’?»
— Nu! longe vi forestis manke.
Sed mi do tuj prezentos vin.—
«Sed kiu?» — Mia junedzin’.—
«Do vi edziĝis! Kiam?» — Antaŭ
Du jaroj jam.— «Kun kiu do?»
— Kun Lárina.— «Ĉu Tatian’ do?»
— Ĉu vi ŝin bone konas? — «Ho!
Najbar’ mi estas.» — Do ni iru.—
La princo tuj sen kontraŭdiro
Kondukas lin al la edzin’.
Ŝi fikse ekrigardas lin.
Kaj kvankam certe senkutime
Li ekkonsternis ŝin en ver’
Kaj ŝin mirigis per aper’,
Nenion montris ŝi esprime:
Tutsama restis ŝia ton’,
Saluto sama laŭ fason’.
Jes, vere! Ŝi eĉ ne ektremis,
Nek iĝis pala, ruĝa eĉ…
Ŝi eĉ la lipojn ne kunpremis,
Nek palpebrumis pro la streĉ’.
Kaj kvankam li rigardis pene,
Rekoni Tatiana-n plene
Ne povis tute jam Eŭgen’.
Li provis ekparoli jen,
Sed — ne kapablis. Ŝi demandis,
Li kie migris dum vojaĝ’,
Ĉu venis li el la vilaĝ’?
Ŝi poste al la edzo ŝanĝis
Rigardon lacan, glitis for…
Li restis en rigid-humor’.
Ĉu estas sama Tatiana,
Al kiu iam kun skrupul’,
En la komenco de l’ romano,
En malproksima landangul’,
Li kun gravtona instruemo
Prelegis pri edifa temo;
Ĉu tiu, kies korleter’
Kun dirlibero kaj sincer’
Ĉe li restadas konservata;
Ĉu tiu ĉi knabin’ … ĉu ŝi?..
Knabino tiu, kiun li
Ignoris en humila stato;
Ĉu vere ŝi kondutis ĵus
Kuraĝe tiom sen rifuz’?
Forlasas li la raŭton[227] bruan,
Veturas hejmen kun medit’.
Dormadon lian tro malfruan
Malgaja ĝenas sonĝagit’.
Vekiĝis li; leter’ subitas:
La princo N. afabl-invitas
Lin al vespero. «Di’! al ŝi!..
Ho, certe, certe!» Strekas li
Respondon en rapid’ momenta.
Lin pikis kiu stranga vund’?
Moviĝis kio en profund’
De la anim’ maldiligenta?
Bedaŭro? vant’? aŭ ree jam
La zorgo de l’ juneco, am’?
Onegin horojn reaspiras,
Atendas finon de la tag’.
La deka batas jam; li iras
Kaj ekveturas kiel sag’,
Jen venas li, sin regi provas,
Li Tatiana-n solan trovas,
Dum kelka temp’ en muta stat’
Kunsidas ili. Parolad’
Ne tute glatas. Li apenaŭ
Respondas tre mallerte ŝin.
Kaj lia kapo kun obstin’
Plenplenas per la pens’ ĉagrena.
Rigardas li: en plentrankvil’
Ŝi sidas kun libera stil’.
La edz’ eniras. Tuj ekforas
Ĉi tiu teda tête-à-tête[234];
Li kun Onegin ekmemoras
Ĵunaĝ-amuzojn sen diskret’.
Ekridas ili. Venas gastoj.
Per sal’ de l’ mondaj klaĉoj lastaj
Vigliĝis pli la konversad’;
Sed antaŭ la mastrin’ debat’
Facila brilis tute dece,
Kaj nur interrompadis ĝin
Rezon’ racia sen rutin’,
Sen trivial’, senpedantece,
Neniun ofendante per
Vigleco sia en liber’.
Sed tamen estis krem’ ĉi tie
De la ĉefurbo, de la mod’,
Personoj renkontataj ĉie,
Stultuloj gravaj por klopod’;
Ĉeestis sinjorinoj aĝaj
En kufoj, tre kolervizaĝaj;
Fraŭlina estis societ’
Tre serioza sen ridet’;
Ĉeestis fremdambasadoro —
Pri ŝtataferoj spertemul’,
Ĉeestis griza maljunul’
Ŝercanta laŭ malnova moro:
Subtile, trafe kaj kun saĝ’,
Sed iom strange por nunaĝ’.
Sinjor’ ĉeestis ankaŭ unu,
Kolera tre pri ĉio ajn:
Pri te’ tro dolĉa aŭ tro bruna,
Pri plata de l’ virinoj ŝajn’,
Pri vira ton’, kritikdifinoj,
Pri monogram’ de du fratinoj,
Pri bluf’ ĵurnala, pri milit’,
Pri neĝo kaj edzinkvalit’ …
[Ĉeestis cenzurist’ ekstrema
(Katon’[235] ĉi tiu kun abrupt’
Ĵus eksigitas pro korupt’);
Ĉeestis senatan’ dormema
Kun kartludema solaspir’,
Por registar’ necesa vir’.][236]
Prolasov estis, meritinta
Famecon pro malnobla far’,
Krajonojn de St.-Priest[237] stumpinta
For en la tuta albumar’;
Alia diktatoro bala
Jen staris kiel bild’ ĵurnala,
Rozvanga kiel pask-kerub’,
Senmova en korseta tub’;
Kaj iu vojaĝist’ okaza,
Aroga troamelumit’,
La gastojn igis al ekrid’
Pro sia pozo zorg-emfaza;
Nur mutrigard’ en reciprok’ —
Al li komuna estis mok’.
Onegin dum la daŭr’ vespera
Pri Tatiana pensis nur,
Ne pri knabin’ kun kor’ sincera
Enamiĝinta laŭ natur’,
Sed pri diino reĝaspekta
De l’ luksa kaj majesta Nev’.
Ho, homoj, al la praa Ev’
Similas via eco homa:
Havaĵ’ ne kontentigas vin;
Serpento vokas vin sen fin’
Al la mistera arbo poma:
Kaj sen la loga frukto jen
Al vi ne plaĉas eĉ Eden’.
Ŝanĝiĝis kiom Tatiana!
Kaj en la rol’ de l’ alta rond’
Adoptis kiom lertamane
La manierojn de l’ bonmond’!
Ĉu knabinaĉon serĉus iu
En leĝ-eldonantino tiu
Majesta de la salonar’?
Kaj lin ŝi revis kun amar’!
Pri li en noktaj palnebuloj
Ĝis la alflugo de Morfe’[238]
Sopiris virge ŝi kun ve’,
Al lun’ levante la okulojn,
Kun la esper’ en iu foj’
Kun li ekiri sur viv-voj’!
Al am’ obeas ĉiuj aĝoj;
Sed ĝi al ĉasta juna kor’
Utilas kiel al pejzaĝoj
Printempa pluv’ en frua hor’:
Pro pluv’ pasia kampoj puras,
Freŝiĝas, kreskas kaj maturas —
La viv’ do donas en produkt’
Belfloron kun bongusta frukt’.
Sed en la aĝo tro malfrua,
Sur la disvoj’ de nia viv’
Malgajas la pasi-motiv’:
Aŭtuna tiel pluv’ detrua
Nur marĉojn verŝas sen kolor’
Kaj ŝiras foliaron for.
вернуться
Kleopatra — Egipta reĝino en la unua jarcento antaŭ Kristo.
вернуться
Prononcu: tet-a-tét. Franclingve, signifas: renkontiĝo de du personoj sen partopreno de iu ĉeestanto (kap-al-kapo).
вернуться
Katono — Marcus Porcius Cato Censorius (prononcu: Markus Pórcius Kato Cenzórius) — fama Roma konsulo, severa cenzuristo (234–149 ant. Kr.).
вернуться
La lasta fragmento de la strofo ne estis presigita de Puŝkin kaj konserviĝis nur en malneta manuskripto.
вернуться
Saint-Priest (prononcu: Sen-Pri) — nomo de iu persono, kiu estis konata en la Peterburgaj socirondoj pro siaj karikaturoj.
вернуться
Morfeo (Morpheus) — dio de sonĝo laŭ la verko «Metamorphoses» de la Roma poeto Ovidius Naso.