Nun dubo mankas: ve! Eŭgeno
Ekamis Tatiana-n jen.
En la sopira amĉagreno
Tagnoktojn vivas li kun pen’.
Al la raci’ ne atentante,
En ĉiu tago li konstante
Al ŝia dom’ venigas sin;
Li persekutas ombre ŝin;
Li ĝojas, se li helpis meti
Boaon jen al ŝia kol’,
Aŭ se ektuŝis li kun mol’
Al ŝia man’, aŭ se senpete
Lakeojn puŝis li al flank’
Kaj levis tukon de sur plank’.
Sed ŝi lin ne atentas vere,
Eĉ malgraŭ ke penegas li.
Ŝi lin akceptas tutlibere,
Al li eldiras vortojn tri,
Jen nur renkontas klinsalute,
Jen eĉ lin ne rimarkas tute:
Neniu estas koketec’ —
Ekstrema estus ĝi maldec’.
Onegin iĝas nun pli pala;
Sed ŝi ne vidas kun kompat’;
Onegin velkas, tia stat’
Kondukas ja al ftiz’ fatala.
Kaj kuracistoj kun obstin’
Al kuraclokoj sendas lin.
Sed tiu sendo estas vana;
Li pretas eĉ al la renkont’
Kun praavar’, sed Tatiana
Lin plue tenas sen respond’.
Kaj li obstinas, li suferas,
Atingi ion li esperas;
Kaj pli kuraĝe ol sanul’
Li skribas en malsana brul’
Leteron nun al la princino.
Eĉ kvankam al korespondad’
Li fidis en malmulta grad’,
Sed evidente la kulmino
Ekpuŝis lin de la sufer’.
Jen estas lia do leter’:
Letero de Onegin al Tatiana
Vin iam foje renkontinte,
En vi amemon rimarkinte,
Mi ne ekvolis kredi ĝin:
Ne uzis mi la karkutimon;
Kaj al libero mia limon
Ne emis meti mi por fin’.
Ankoraŭ nin disigis tiam…
Viktime Lenskij falis for…
Mi ŝiris tiam koron mian
De ĉio kara por la kor’;
Mi pensis, fremda, sen rilatoj:
Liber’ kaj kora apati’
Feliĉon anstataŭas. Di’!
Ja mi eraris senkompate!
Ne, — vidi vin en ĉiu hor’,
Vin sekvi ĉiam ĉiuloke,
Rideton, movon de l’ humor’
Kaptadi per okuloj voke,
Aŭskulti vin, per la anim’
Vin perceptadi ĉiam plue,
Fordroni en sufer’ sen lim’,
Paliĝi for… jen estas ĝue!
Kaj mi ne havas tion ĉi:
Mi vin okaze ĉie ĉasas;
Valoras ĉiu hor’ al mi;
Sed mi en van-enu’ ellasas
La lastajn tagojn de l’ destin’.
Sufiĉe ili ŝarĝas min.
Mi scias: vivos mi apenaŭ;
Sed por ke mi travivu pli,
Bezonas scii mi matene,
Ke tage vin ekvidos mi…
Mi timas, ke en mia peto
Vi nur ekvidos kun sever’
Malican ruzon sen diskreto —
Mi vin do vidas en koler’.
Ho, se vi scius, kiom peze
Soifi estas al la am’
Kaj per racio tutfreneze
Spitadi al ensanga flam’;
Deziri forte ĉirkaŭpreni
Genuojn viajn kaj kun plor’
Al vi konfesojn, petojn peni
Esprimi el la tuta kor’,
Sed tamen false bonkorekte
Sin streĉi ĉiam en ĝentil’,
Kun vi paroli en trankvil’
Kaj vin rigardi gajaspekte!..
Egalas tamen: mankas fort’
Min kontraŭstari mem pli daŭre;
Do decidite: senbedaŭre
De vi dependas mia sort’.
Respondo mankas. Li denove:
Al dua, tria epistol’
Respondo mankas. Li laŭpove
Al klubo venas por konsol’;
Ĵus li enpaŝis… ŝi pretere
Trairas sen parol’ severe;
Hu! kiel estas ŝi ĝis ost’
Plenplena je malvarma frost’!
Indignon akran buŝo ŝia
Reteni penas kun obstin’!
Onegin zorge fiksis sin:
Ĉu estas do kompato ia?
Ĉu estas larm-makuloj?.. Ne!
Kolero nur videblas,ve!..
Kaj eble ankaŭ timo iu,
Ke oni iel je terur’
La pasintaĵon ne eksciu…
Onegin kiun sciis nur…
Espero mankas! Li elvenas,
Frenezon sian li malbenas —
Kaj, eĉ freneza multe pli,
La mondon reabdikas li.
Kaj en silenta kabineto
Li ree ekmemoris nun
Pri la hipoĥondri’, en pun’
Pelinta lin el malkvieto
De l’ mondo al angulmallum’,
Kaptinte lin je la kolum’.
Eklegis ree li sencele.
Li legis Gibbon[239] kaj Rousseau,
Manzoni[231], Herder[241], Fontenelle[242].
Madame de Staël, Biĉot[243], Tissot[244];
Skeptikan Bell[245], Chamfort[246] li legis,
Libr-elektadon li ne flegis,
Kaj rusajn verkojn legis li,
Prenante ĉion pli kaj pli:
Jen almanakojn, jen ĵurnalojn,
Edifas kiuj plu sen fin’,
Insultas kie oni min
Kaj kie tiajn madrigalojn
Por mi mi vidis sen erar’:
E sempre bene[247], sinjorar’!
Kaj kion? La okuloj legis,
Sed pensoj vagis ie for.
En la anim’ profunde regis
Aspiroj, revoj kaj angor’.
Kaj inter liniar’ presita
Li legis per okul’ spirita
Aliajn vortojn. Ilin nur
Li do perceptis ĝis satur’.
Kaj ili estis sonĝ-deliroj
De la malluma malnovec’,
Vizioj de diversa spec’,
Minacoj, klaĉoj, antaŭdiroj,
Jen de fabel’ absurd-aper’,
Jen de knabino amleter’.
Kaj sen rapid’ en inercio
Ekdormas liaj sent’ kaj mens’,
Kaj antaŭ li la Fantazio
Kolore ludas kun intens’.
Jen vidas li: sur neĝ’ degela,
Dormanto kvazaŭ, senŝancela
Junulo kuŝas pala tro.
Li aŭdas: Nu, li mortis do!
Jen malamikojn forgesitajn,
Mensogemulojn kun envi’,
Perfidulinojn vidas li
Kaj kamaradojn senmeritajn,
Jen biendomon — tie ĉi
Ŝi ree sidas… ĉiam ŝi!..
Li tiel do alkutimiĝis
Al tiu fantazia kned’,
Ke preskaŭ tute freneziĝis
Kaj preskaŭ iĝis eĉ poet’.
Jes, vere: al la mekanismo
De l’ rusa vers’ per magnetismo
Disĉiplo mia sen talent’
Nun preskaŭ trafis kun prudent’.
Similis ja al tip’ poeta
Li, kiam sidis iam jen
En anguleto ĉe kamen’,
Murmuretante: Benedetta
Aŭ Idol mio[248], dum al flam’
Pantofl’ aŭ libro falis jam.
La tagoj flugis: vintromezo
Procedis jam al lasta fin’:
Sed li ne mortis en frenezo
Kaj eĉ ne poetigis sin.
Printempe lia spleno pasas:
Unuafoje li forlasas,
Samkiel neston la marmot’,
La ĉambrojn de la sindorlot’
Kaj flugas jen ĉe l’ bordo Neva
Matene en glitveturil’.
La helvetera suna bril’
Radias sur glaci’ diskreva;
Degelas neĝo sur la strat’.
Do kien nun en veturad’
Onegin celas? Certe vi ja
Divenis jam sen multa pen’:
Al ŝi, al Tatiana sia
Strangulo mia venas jen.
Mortule li sin manifestas.
Neniu en vestiblo estas.
Neniu — en salono; plu
Malfermas li la pordon. Ĉu
Impresis io lin subite?
La mem princino sidas jen
Negliĝe kaj kun palmien’,
Leteron legas ŝi medite
Kaj ploras en silenta mut’,
Sin apoginte je kubut’.
вернуться
E. Gibbon (1737–1794) — fama angla historiisto, aŭtoro de «Historio de la dekliniĝo kaj falo de la Roma imperio».
вернуться
Johann Gottfried von Herder (prononcu: Johán Gótfrid fon Herder) — fama germana verkisto (1744–1803).
вернуться
Bern. Le Bovier de Fontenelle (1657–1757) — konata franca verkisto.
вернуться
Marie-François-Xavier Bichat (prononcu: Mari-Fransuá-Ksavjé Biŝá) — fama franca medicinisto kaj fiziologo (1771–1802), aŭtoro de kelkaj gravaj verkoj pri la anatomio kaj fiziologio, ekzemple «Recherches sur la vie et la mort» (Esploroj pri la vivo kaj la morto).
вернуться
Simon André Tissot (prononcu: Tisó) — franca medicinisto (1728–1797), konata pro kelkaj popularaj medicinverkoj.
вернуться
Charles Bell (prononcu: Ĉarlz Bel) — fama angla ĥirurgo kaj anatomo (1774–1842), aŭtoro de diversaj sciencaj verkoj.
вернуться
Nicolas-Sébastien Roch Chamfort (prononcu: Nikolá-Sebastján-Roŝ Ŝamfór) — franca literaturisto (1741–1794).
вернуться
Itallingve, signifas: Estas ĉiam bone.
вернуться
«Benedetto» (Benita) kaj «Idol mio» (Idolo mia) — popularaj arioj de tiutempaj italaj operoj.