Читать онлайн "Eŭgeno Onegin" - Пушкин Александр Сергеевич - RuLit

Li sin preparis — glor’ al dio. Kaj facilkura poŝta ĉar’ Jen do la trian de junio Ekveturigis lin sen bar’. Dum li sur glateben’ rapidas, Li Grandan Nóvgorod-on[251] vidas; La placoj pacas en trankvil’; Ribela mutas sonoril’[252]. Sed vagas ĉie glorfantomoj: Jen konkerinto Skandinav’[253], Leĝeldoninto Jaroslav’[254], Johanoj[255] kaj popolohomoj De la malnova glor-epok’ Ĉe temploj kun humila vok’.

Angor’, angor’! Eŭgen’ rapidas Pli pluen, pluen: en aper’ Li kvazaŭ ombroj urbojn vidas Valdáj, Torĵók kaj ankaŭ Tver. De kampaninoj ĉiuflankaj Li ekaĉetas jen barankojn[256], Kaj jen pantoflojn kun ornam’, Kaj jen sur Volgaj[192] bordoj jam Veturas li dormante, kuras Nun la ĉevaloj ĉe l’ river’; Veturigistoj en liber’ Fajfkantas kaj blasfeme ĵuras: Volviĝas polv’. Ekbruas rad’ En Moskvo sur Tverskaja strat’.

En Moskv’ Onegin nun renkontas Fieran vanton en okup’, Fraŭlinoj antaŭ li ekfrontas, Regalo kun sterleda sup’; En saloneg’ de Angla klubo[257] (De parlamento prov’, sen dubo) Tra meditem’ dum manĝomaĉ’ Diskutojn aŭdas li pri kaĉ’. Rimarkis oni lin. Kun tono Diversa laŭ vari-difin’ Nun Moskvo priparolas lin, Jen lin suspektas je spiono, Jen panegiras je salut’ Kaj fianĉigas en konklud’.

Angor’, angor’! — Li iri volas Al Niĵnij-Nóvgorod[258] — kaj jen Makárjev[259] antaŭ li ekbolas Klopode en abunda plen’. Kun perloj tien venis hindo Kaj eŭropan’ kun falsa vin’ do. Ĉevalojn fuŝajn por brokant’ El step’ alpelis komercant’, Ludist’ venigis tromp-metodojn Por la kartluda mongajnad’, Filinojn bienul’ por svat’ Kaj tiuj ĉi malnovajn modojn. Kaj ĉie regas la spirit’ De merkantila monprofit’.

Angor’! Eŭgen’ atendas tagon. Jam Volgo, bela grandriver’, Lin vokas en surakvan vagon, Sub velojn en favorveter’. Cedante logon tre insistan, Li luis ŝipon komercistan Kaj jen eknaĝis laŭ la flu’. Leviĝis pufe Volgo plu. Je ŝtalaj stangoj apogante, Barkotiristoj kun sopir’ Kantadas dum penplena tir’ Kaj pri ribel’ rakontas kante De Razin[260], kiu por liber’ Sangigis ondojn de l’ river’.

Kaj ili kantas pri buĉadoj, Pri dombruligoj kaj malord’, — Sed jen en stepoj de nomadoj, Ĉe la Kaspia mara bord’ Komerca Astraĥanj[261] vidiĝis. Onegin ĵus enprofundiĝis En pensojn pri la histori’, Sed jam tagmeza brulradi’ Kaj nuboj da arogaj kuloj Kun zum’ tedante al ripoz’ Renkontas lin, — kun furioz’ La sablajn bordojn ĉi-stimule Li adiaŭas en forlas’. Angor’! — li iras al Kaŭkaz’.

Li vidas, kiel Terek[262] tosas Abruptajn bordojn kun koler’; Belkorna cervo kvazaŭ pozas Kaj aglo ŝvebas en aer’; Kamelo kuŝas, kaj en valo Ĉerkes’[263] galopas sur ĉevalo, Kaj ĉirkaŭ tendoj sur eben’ Kalmukoj[212] paŝtas ŝafojn jen; Kaŭkazo kuŝas en proksimo: Voj’ estas malfermita, ĉar Trans la natura monta bar’ Trapasis la arme’ sen timo; Arágva kaj Kurá[264] sur bord’ Ekvidis rusojn el la nord’.

Per montetar’ sin ĉirkaŭinte, Gardant’ eterna de l’ dezert’, Beŝtu[265] jen staras akrepinta Kaj jen Maŝuk[265] kun verda vert’, Fontar’ de l’ akvoj terapiaj; Ĉe sorĉaj riveretoj ĝiaj Svarmadas malsanula ĥor’, Viktimoj de milithonor’, De Poĉeĉuj[266] kaj de Ciprido[135]; Miraklajn ondojn malsanul’ Bonuzas por la vivstimul’, Konsolon pro ofend-insido Koketulino serĉas nun, Kaj iuj revas pri rejun’.

En plej maldolĉa meditemo, En mez’ de tiu famili’, Eŭgen’ rigardas kun korpremo Al vaporanta akvostri’ Kaj pensas en nebul’ medita: Ho, se mi estus brustvundita! Se estus kadukulo mi Laŭ jen farmisto tiu ĉi! Ho, se almenaŭ je envio Mi kuŝus en la paraliz’ Laŭ tiu ano de asiz’ Aŭ reŭmatismon havus! Dio! Mi junas, viglas mia kor’; Do kion mi? angor’, angor’!..

Suferas manon de la sorto Vi, malsanuloj, en dolor’! Sed mi liberas en junforto, Do kion mi? angor’! angor’! Adiaŭ, neĝaj montoĉenoj! Kaj vi, Kubanaj kampebenoj[267]! Veturas li al nov-are’ Jen tra Tamanjo al Krime’, Tereno sankta por imago: Atrido tie kun Pilad’[268] Disputis, mortis Mitridat[269], Mickiewicz[270] tie dum la vago Inspire kantis en sincer’ Pri sia Litovia ter’.

Vi belas, bordoj de Taŭrido[226], El ŝip’ vidataj de la mar’ Ĉe lumo de l’ Maten-Ciprido[271], Vin tiel vidis mi en klar’; Aperis vi fatamorgane: En bluĉielo diafane Radiis via montospin’; Vilaĝoj, valoj, arboj min Impresis kiel filigrano. Kaj ĉe tatar-kabanoj… eĉ En mi ekflagris fajromeĉ’! Pro sorĉ-angora uragano Premiĝis mia brust’ sen pov’! Ho, Muz’! forgesu pri malnov’.

Nun mankas, kvankam multamasis En mi de l’ emocioj svarm’: Ŝanĝiĝis ili aŭ forpasis… Ripozu, de l’ pasint’ alarm’! Mi ŝatis iam sablolandojn, La perlebrilajn ondorandojn, Rokaron, bruon de la mar’ Kaj suferadon kun amar’, Kaj de fraŭlino idealon… Alia temp’ — alia tem’; Paciĝis la revafektem’ De mia juno; en pokalon De la fiera poezi’ Enmiksis multan akvon mi.

Alia bild’ min logas plaĉe: Deklivo sabla en kampar’, Sorparboj antaŭ kabanaĉo, Baril’ rompita sen ripar’, Ĉiele griza nub’ da hajlo, Ĉe la draŝej’ amas’ da pajlo, Lageto kun salika bar’ — Edeno por anasidar’; Mi ŝatas balalajkon[272] nune Kaj dancon en ebri’ sen ord’ Ĉe sojlo de drinkeja pord’. La hejm-mastrino, oportuno, Ripozo, sup’ kaj pot’ da kaĉ’ — Jen ideal’ laŭ mia plaĉ’.