Читать онлайн "Eŭgeno Onegin" - Пушкин Александр Сергеевич - RuLit

Ni ĉiuj lernis poiome Pri io ajn kaj iel ajn. Do per eduko aksiome Ekbrili povas ni sen ŝajn’. Onegin estis laŭ deklaro De pretendema juĝantaro Instruitulo, sed pedant’. Talenton havis li en vant’ De babilad’ kun tono prava Pritrakti ĉion kaj sen ĝen’ Kun la kompetentul-miel’ Silenti dum diskuto grava Kaj sinjorinojn kun aklam’ Ridigi tuj per epigram’.

La mod’ latinon jam fordonis, Sed, verdirante pri Eŭgen’, Latinon li iome konis Por nura epigram-kompren’, Por diri jen pri Juvenalo[10], En leterfino meti «vale»[11] Kaj li memoris ankaŭ plu El Eneido[12] versojn du. Tro multe fosi li ne vervis En la kronologia polv’ De l’ tera evolu-disvolv’: Sed tre atente li konservis En sia kapo sen erar’ Provizon de anekdotar’.

VII

Ne posedante eĉ apenaŭ Pasion de la versa kre’, Li ne kapablis malgraŭ peno Distingi jambon de ĥore’[13], Li estis ekonomiisto, Insultis ĉiel kun insisto Li pri Homer’ [14] kaj Teokrit’[15] Sed legis li Adamon Smith[16] Kaj povis juĝi laŭ deduktoj Pri pliriĉiĝo de la ŝtat’, Kaj kial restas la bonstat’ Sen or’, se estas krudproduktoj. La patro ne komprenis lin: Kaŭciis terojn li sen fin’.

VIII

Pri pluaj de Eŭgeno konoj Rakonti mankas temp’ al mi; Sed kion konis li plej bone, En kio estis li geni’, Kja kio en junaĝo kara Por li restadis senkompara Sufero, ĝuo kaj labor’ Dum tuta tago en angor’, Ĝi estis la scienco ami, Pri kiu Naso[17] en poem’ Laŭdkantis kaj pro kio mem Finigi devis plej senfame Brilintan sian vivon li En stepoj for de Itali’[18].

[Ĉe ni turmentoj koraj fruas — Ĉi tiu ĉarma trompa van’, Nin ne natur’ pri am’ instruas, Sed Staël aŭ plu Chateaubriand[20]. La vivon scii ni avidas, Ni en romanoj ĝin ekvidas; Ekscias ni kun superflu’, Sed kun neniu fakta ĝu’. Antaŭirante la naturon, Ni malutilas al feliĉ’, Kaj tro malfrue sen sufiĉ’ La jun’ postsekvas amplezuron. Onegin provis tion mem Kun granda sperto ĝis ekstrem’.][21]

Li frue povis hipokriti, Ĵaluzi, logi per esper’, Malkonvinkigi, kredagiti, Lamenti kvazaŭ en sincer’, Fiera ŝajni, antentema, Jen kun indiferent’ ekstrema! Jen kiom dolĉa plensilent’, Jen kiom flama elokvent’, En korleteroj stil’ facila! Spirante je unika am’, Li sin forgesi povus jam! Rigardo lia estis brila, Agora, sed en iu foj’ Prudente larma en malĝoj’!

Li povis sin ŝajnigi nova, Mirigi onin per ŝercad’, Timigi per sufer’ bontrova, Amuzi per agrabla flat’, Minuton kapti de korsento Kaj venki per pasia tento La antaŭjuĝon de l’ virgaĝ’, Senvol-kareson al vizaĝ’ Atendi, peti dolĉan ĝuon, Aŭskulti batojn de la kor’, Ŝin persekuti, hor’ post hor’, Kaj jen atingi rendevuon Kaj poste en izol’ ĉe si Instrui ŝin pri la pasi’!

XII

Li frue lerte jam petolis Kun spertulinoj de l’ ammor’, Kaj kiam li ekstermi volis Rivalojn iujn siajn for, Ho, kiom pike li intrigis! Ho, kiajn retojn li pretigis! Sed vi, edzaro kun solid’, Kun li amikis en konfid’: Karesis lin jen edzo ruza, Disĉiplo bona de Faublas[22], Jen maljunulo en okaz’ Aŭ jen kornoportant’ amuza, Kontenta ĉiam pri l’ edzin, Ŝatanta manĝon kaj mem sin.

XIII

Tre lerte povis li altiri Rigardon pian de vidvin’ Kaj ruĝaĝante (ekkonspiri) Kun ŝi laŭ trafa celkombin’, (Per ŝajna senlertec’) allogi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Per falsa fiedec’ kun art’ Kaj per senkulpa juna ard’. Li sciis pri platona amo Diskuti por prepar’ de min’ (Pupludi kun malsaĝulin’) Kaj per subita epigramo Eksplodkonsterni kaj en fin’ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .][23]

XIV

[Ĉi tiel dorlotito lerta Gardanto de grenejo, kat’ Ŝtelrampas jen al mus’ malsperta, Jen sternas kuŝe sin en plat’, Jen ekripozas, sin ne trudas, Jen volvas sin, jen voston ludas, Akrigas ungojn kun venen’ Kaj tuj la muson kaptas jen. Ĉi tiel same lup’ malsata Eliras iam el arbar’ Kaj vagas ĉirkaŭ la ŝafar’ Kun hundoj sen atent’ paŝtata. Dorm’ regas. Tiam la bandit’ Ŝafidon kaptas en subit’.][24]

Okazis ofte, en mateno Leterojn legis li en lit’. Ĉu la invitoj? Jes, almenaŭ Al tri vesperoj la invit’. Jen balo, jen infana festo. Do kie preferindas esto? Unue kien? Laŭ vok’ Sukcesu li en ĉiu lok’. Sed nun en vesto de mateno, En larĝa Bolivar-ĉapel’[25] Onegin sen konkreta cel’ Bulvardon venas por promeno — Ĝis fine vokos lin Brèguet[26] Por la tagmanĝo jam en pret’.

XVI

Mallumas jam: glitveturilon Eksidas li. «Veturu, hej!» Arĝentas frostoneĝan brilon Kolumo el kastora fel’. Li venas al Talon[27]: kaj vere Atendas tie lin Kaverin[28]. Tuj korko flugas al plafon’, Vin’ spruĉas kun ŝaŭmanta son’, Jen antaŭ li roast-beef[29] freŝsanga Kaj trufoj laŭ plej bona kart’ De l’ luksa franca kuirart’, Strasburga kuko plej bonranga, Fromaĝ’ Limburga en amas’ Kaj orkolora ananas’.

XVII

Ankoraŭ la soifo petas Surverŝi grason da kotlet’ Per vino, sed sonore ĵetas Brèguet[26] anoncon pri balet’. De la teatro leĝdonanto Kaj malkonstanta adoranto De l’ bela aktorina kast’, De l’ kulisar’ honora gast’, Onegin flugis la teatron, En kiu laŭ libera ŝat’ Aplaŭdas ĉiu entrechat[30], Prifajfas Fedron, Kleopatron, Moinon[31] vokas nur kun em’ Ke oni aŭdu pli lin mem.