Читать онлайн "Eŭgeno Onegin" - Пушкин Александр Сергеевич - RuLit

XVIII

Ho, sorĉa lando! Kun efiko De l’ vip’ satira regis ĝin Fonvizin[32], de l’ liber’ amiko, Kaj la imitemul’ Knjaĵnin[33]; Ĉi tie Ozerov[34] revidis Popolaplaŭdon kaj dividis Ĝin kun Semjónova[35], kun ŝi; Katenin[36] plantis tie ĉi Genion altan de Corneille[37]; Komediaron Ŝaĥovskój[38] Prezentis en ne unu foj’, Kaj Didelot[39] gloriĝis bele: Ĉi tie ankaŭ sen domaĝ’ Traflugis mia juna aĝ’.

XIX

Diinoj miaj! Nun vi kie? Aŭskultu vi al mia plend’: Ĉu samas vi, aŭ la aliaj Vin anstataŭis sen pretend’? Ĉu nian rusan Terpsiĥoron[40] Revidos mi en fluga ard’? Aŭ ne retrovos la rigard’ Konatojn sur la scen’ enua? Kaj senreviĝe per lornet’ Ĉu mi al fremda societ’ Rigardos sen resento ĝua, Oscedos mi en ŝajna blind’ Kaj rememoros pri pasint’?

Pleniĝi la teatr’ komencas; Parter’, loĝioj brilas jen; Kaj paradiz’ malpaciencas, Sed jam leviĝas la kurten’. En brilo, preskaŭ diafana, Laŭ sorĉa arĉo akompana, Ĉirkaŭumite de nimfar’ Istómina[41] nun sen kompar’ Kun eta al la planko tuŝo Turniĝas, sed en salta flug’ Ŝi jen simile al lanug’ Ekŝvebas de Eola[42] buŝo. Ŝi volvas kaj disvolvas sin Kaj batas per pied’ en klin’.

XXI

Aplaŭdas ĉiuj. Ĉimomente Onegin venas tra l’ parter’, Per bilornet’ indiferente Rigardas li al barier’ De nekonataj sinjorinoj; Observis ĉion li kun klinoj Al konatar’ en ĉiu flank’; Kaj malkontente tre pri mank’ En ĉio, li kun granda distro Rigardon ĵetis al la scen’, Returnis sin, oscedis jen Kaj diris: «Decas reregistro; Min tolerigas la balet’ Eĉ Didelot jam estas ted’!»[43]

XXII

Ankoraŭ drakoj figrimacaj Sur sceno saltas kun brusibl’; Ankoraŭ la lakeoj lacaj Sur peltoj dormas en vestibl’, Ankoraŭ daŭras nazpurigo, Tusad’, aplaŭdoj, bis-instigo; Ankoraŭ brilas la lantern’ En la ekstero kaj intern’; Ankoraŭ la ĉevaloj batas Per huf’ en trem’ pro frosta vent’, Kaj ĉirkaŭ fajro en atend’ La kuĉerar’[44] interdebatas; Sed for Onegin iris jam Al hejmo por novornam’.

XXIII

Ĉu estas ĝuste prezentebla Izola kabinet-angul’, En kiu inter lukso mebla Sin vestas nia modemul’? Ja ĉio, kion vantacele Londono vendas bagatele Kaj portas trans la Balta mar’ Al ni por sebo kaj lignar’, Kaj ĉio, kion en Parizo Malsata gusto kun util’ Inventas por amuza stil’, Por lukso kaj por modkaprico, Ĉi ĉio estis ĉe l’ alkov’ De l’ dekokjara filozof’.

XXIV

Sukcen’ sur pip’ Konstantinopla, sur tablo — bronzo, porcelan’, Kaj la plezur’ de l’ sento nobla — Parfum’ en vitra diafan’; Kombiloj, segiletoj ŝtalaj, Tondiloj kurbaj kaj normalaj, Kaj tridek specoj de brosar’ Por ungo, dento kaj por har’. Rousseau[45] (ni diru preterpase) Ne eldivenis, kial Grimm[46] Dum lia veno sen estim’ Purigis ungojn siajn lase[47]; La defendanto de l’ liber’ Ne justis do pri la afer’.

XXV

Ja oni povas saĝa esti Kaj zorgi pri la unga pur’: Ĉu la epokon vanprotesti? La mor’ devigas laŭ natur’. Ĉadajev[48] — bis, Eŭgeno mia Pro timo je mallaŭdo ia, Pri vestoj estis verpedant’ Kaj kion nun ni nomas — dand’. Tri horojn sidis li almenaŭ Ĉe spegular’ atente plej, Kaj iris li el la vestej’ Simile je Venus’[49] serena, Vestita sin en vira vest’ Kaj direktanta sin al fest’.

XXVI

Scivolon vian okupinte Per lastamoda tualet’, Priskribi dece ĝin kaj inde Al vi mi povus tuj en pret’; Kuraĝa estus tio certe, Kaj mi priskribi povas lerte, Sed pantalono, frak’, jaket’ En rusa mankas dialekt’; Kaj vidas mi kaj pardonpetas, Ke eĉ sen tiu ĉi babil’ Malriĉa mia lingva stil’ Per fremdaj vortoj abundetas, Eĉ kvankam helpis min en kon’ L’ Akademia leksikon’[50].

XXVII

Nun taskon havas ni alian: Ni do rapidu al la bal’, Al kiu jam kaleŝon sian Onegin turnis laŭ egal’. Jen, dum domar’ sen lum’ trankvilas, En longa vic’ tra dorma strat’ Lanternoj de kaleŝoj brilas Kaj per agrabla briletad’ Sur neĝo hele disradias; En lampiona ilumin’ Tre luksa domo montras sin; En la fenestroj ombroj strias, Profiloj glitas en malklar’ De l’ sinjorinoj kaj dandar’.

XXVIII

Heroo nia eĉ ne haltis Kaj kiel sago tra la pord’ Marmorajn ŝtupojn li transsaltis, Glatigis harojn por bonord’, Eniris. Halo estas plena; Muziko lacas jam apenaŭ; Mazurkon oni dancas nun; Ĉirkaŭe — bru’, maloportun’; Sonoras spron’ kavalirgarda Kaj piedeto de fraŭlin’ Facile flugas, sekvas ĝin Kun flamo tentaspir’ rigarda Kaj dum blekad’ de violon’ De modedzin’ ĵaluzadmon’.

XXIX

En tagoj de l’ dezir’ kaj ĝojo Pro bal’ mi estis en eksces’: Ĉar mankas pli konvena vojo Por korespondo kaj konfes’. Ho, vi, geedzoj respektindaj! Por ke vi ne fariĝu blindaj, Jen miaj servoj kaj avert’: Utilos ili ja en cert’. Vi ankaŭ, patrinetoj gravaj, Filinojn gardu de l’ danĝer’: Lornetojn tenu kun sever’! Se ne… do di’ vin tiam savu! Mi tial skribas tion ĉi, Ĉar longe jam ne pekas mi.

XXX

Ve, por amuzoj dum la balo Mi perdis multe da vivjun’! Sed se ne falus la moralo, La balojn amus mi ĝis nun. Mi amas la frezenan junon, La brilon, gajon, denson, kunon, Ornamojn de l’ sinjorinar’, Iliajn piedetojn, ĉar Tra l’ land’ vi dube trovos ĉarmajn De l’ inpiedoj parojn tri. Ha, longe ne forgesis mi Du piedetojn!… Jam malvarma, Mi ilin memoradas plu Kun kordoloro kaj enu’.

XXXI

Do ĉu forgesos mi nenie Vin eĉ en plej dezerta land’? Ha, piedetoj! Nun vi kie? Nun kie paŝas via pland’? Luldorlotitaj oriente, Sur norda neĝo evidente Ne lasis postesignojn vi: Vi ŝatis tuŝi kun graci’ Al mol’ tapiŝa vian iron. Ĉu antaŭlonge per vi nur Mi forgesadis kun plezur’ L’ ekzilon[51] kaj al glor’ aspiron? La junfeliĉo flugis for — Nur restas signo en la kor’!