Читать онлайн "Eŭgeno Onegin" - Пушкин Александр Сергеевич - RuLit

XXXII

Bust’ de Diano[52], vang’ de Floro[53] Belegas, kara amikar’! Sed la pied’ de Terpsiĥoro[40] Min pli allogas sen kompar’. Ĝi, promesante al rigardo Donacon de plej alta ardo, Instigas per kondiĉa bel’ Al plej deziregata cel’. Mi amas, amikin’ Elvina[54], Ĝin sub la longa tablotuk’, Printempe sur herbej’ en flug’, Ĉe la kamen’ en vintr’ senfina, Sur speguleca halparget’, Ĉe maro sur la roka bed’.

XXXIII

Mi vidis maron maltrankvilan: Ho, mi eviis al ondar’ Kurinta brue por humie Ĉe ŝia fali piedpar’! Mi kun la ondoj volis same Piedojn tiujn kisi ame! Ne, mi neniam volis plu Kun same turmentarda ĝu’ Kisadi lipojn de Armidoj[55] En mia jun’ kun bola sang’, Aŭ rozojn de flamanta vang’, Aŭ brustojn kun volupt-avidoj; Ne, same min neniam jam Torturis de l’ pasioj flam’!

XXXIV

Alia tempo jam revenas: En miaj revoj iam ajn Selpiedingojn mi retenas Kun la pled’ en ĉarma ŝajn’; Imago ree min agitas, Denove ŝia tuŝ’ ekscitas La sangon en velkinta kor’, Denove amo kaj angor’ … Sed la fierulinojn brile Sufiĉas laŭdi jam per lir’: Por la pasio kaj inspir’ Ja tute ne valoras ili; Rigard’ ilia, dir kaj far’ Samtrompas kiel piedpar’.

XXXV

Nun do Onegin! Doundorma Al lit’ veturas li de l’ baclass="underline" Jam Peterburgo diversforma Vekiĝas kun tambursignal’. Jen iras jam la kolportisto, Al bors’ rapidas la droŝkisto, Virin’ kun kruc’ — el Oĥta-rand’[56]. Kraketas neĝo sub la pland’. Vekiĝas matenbru’ agrabla, Senŝirmas jam fenestra lum’, El tub’ kolone flugas fum’, Kaj la panist’, german’ afabla, Kun blanka kuf’, por daŭra las’ Malfermis sian Wasistdas[57].

XXXVI

Sed, laciĝinte de l’ balbruo, Anstataŭ nokto en tag-uz’, Ripozas en la dormoĝuo L’ infan’ de l’ lukso kaj amuz’. Tuj, ĵus vekiĝas li apenaŭ, Viv’ lia pretas ĝis mateno Kun unutona oportun’ Kaj sama morgaŭ kiel nun. Sed ĉu Eŭgen’ feliĉa estis En junflorado kaj liber’, En mez’ de venkoj kaj prosper’, Dum ĉiutage li ĝufestis? Ĉu inter festoj li en van’ Sen zorgo estis kaj en san’?

XXXVII

Ne: frue liaj sentoj cedis; Jam lin ne logis mondobru’; La belulinoj ankaŭ tedis Okupi liajn pensojn plu; Perfidoj amaj lin lacigis; Jam amikeco lin ne ligis, Ĉar ja ne ĉiam povis li Surverŝi per ĉampano pli Beef-steaks’on[58] kaj Strasburgan bulon[59] Kaj ŝuti spriton en humor’, Dum lin turmentis kapdolor’: Kaj kvankam estis li bravulo, Sed plumbo, sabro en finfin’ Jam plu ne interesis lin.

XXXVIII

Malsano, kies kaŭz’ apenaŭ Trovita estas tie ĉi, Simila al la angla spleno Aŭ rusa la hipoĥondri’ Lin ekposedis jam sufiĉe; Sin memmortigi li, feliĉe, Ne volis provi kun naiv’, Sed malvarmiĝis li por viv’. Li, kiel Child-Harold, izola Pasadis iam tra salon’; Nek mondĉikanoj, nek boston’[60], Nek logrigard’, ekspir’ frivola, Nenio logis lin al flam’, Nenion li atendis jam.

XXXIX, XL, XLI

. . . . . . . . . . . . . . . . . .[61]

XLII

De l’ granda mond’ kapriculinoj! Unue li forlasis vin. Kaj vere, laŭ la nundifinoj Bontono tedas pro rutin’. Kaj eĉ se sinjorin’ okaze Pri Say[62] kaj pri Bentham[63] emfaze Diskutas, tamen sen util’ Absurdas tiu ĉi babil’. Kaj ili estas tiom ĉastaj Kun multa saĝo kaj majest’, Piemaj dece en modest’, Tre singardemaj kaj elastaj Kaj tiom altaj por la vir’, Ke moderiĝas tuj aspir’[64].

XLIII

Kaj ankaŭ vin, junbelulinoj, Vin, kiujn en malfrua hor’ Sur Peterburgaj ŝtonpavimoj Rapidaj droŝkoj portas for, Vin ankaŭ lasis for Eŭgeno. Nun apostat’ de l’ ĝufesteno, Li hejme en verkema pret’ Ekprenis plumon kun osced’: Sed tiu ĉi labor’ peniga Naŭzigis lin; el lia pen’ Nenio rezultiĝis jen, Kaj li ne trafis al intriga Rond’, kiun ne prijuĝas mi, Ĉar mia estas ĝi medi’[65].

XLIV

Kaj ree, en nenionfaro, Kun malplenec’ en kor’ kaj mens’, Eksidls li por akaparo De la skribita fremda pens’; Li surbretigis librojn multe, Legadis li, sed senrezulte: Jen tro enue, jen sen senc’, Jen tute mankas konscienc’; Kaj ĉiu havas iun baron; Malnovo velkis jen sen pov’, Jen nov’ deliras je malnov’. Samkiel iam virinaron, Li librojn polvajn lasis jen Kaj ŝirmis breton per kurten’.

XLV

La ŝarĝon de la mondkondiĉoj Puŝinte for, en lac’ pro vant’, Mi amikigis lin feliĉe, Ĉar al mi plaĉis en konstant’ Trajtar’ de lia karaktero, Revem’, originala klero Kaj akra, tre malvarma mens’. Nin ne dividis diferenc’, Ni sciis de l’ pasioj ludon: Nin ambaŭ premis vivangor’: Cindriĝis nia brul’ de kor’; Atendis ni koleran krudon De l’ homoj kaj de la Fortun’[66] En la maten’ de nia jun’.

XLVI

Ĉi kiu vivis kaj meditis, Malŝatas homojn en imag’; Ĉi kiu sentis, ne evitis Fantomon de l’ pasinta tag’: Lin jam ne kaptas iluzioj, Serpento de memorvizioj Turmentas lin kaj ankaŭ pent’. Ĉi ĉio ofte kun akcent’ Ĉarmigis nian babiladon. Per sia lang’ Onegin min Konsternis iom; sed en fin’ Mi kutimiĝis iun gradon Al lia pika manier’ De galaj ŝercoj kaj koler’.

XLVII

Tre ofte en somersezono, Dum nokte lumis super Nev’ Ĉiel’ serena en helfono[67] Kaj lunvizaĝ’ en relief’ En akvo glata ne fluidis, Romanojn niajn ni revidis, Objektojn de l’ antaŭa am’ Kaj, resentemaj laŭ la sam’, Spiradon de la nokta klaro Ni ĝuis ambaŭ en sincer’! Samkiel krazaŭ el karcer’ Liberigit’ en verdarbaro, Per revo ni kun intensiv’ Reflugis al la juna viv’.

XLVIII

Kun koro, plena de ĉagreno, Sin apoginte je granit’, Staranta estis jen Eŭgeno Laŭ la priskribo[68] en medit’. Silentis ĉio; en malklaro Sin intervokis gardistaro; Kaj iam droŝko sonis plu Sur strat’ Miljónnaja[69] kun bru’; Boato plaŭdis per remilo Sur la river’ ĉe borda lim’: Kaj sorĉis nin el malproksim’ Kornlud’ kaj kanto en trankvilo. Sed nokte sorĉas pli kun rav’ Min de Torquato versoktav’[70]!