Як і некалі
Рым.
Чорныя чары
Каб варыва ў печы крычала,
Кіпелі ў гаршках адгалоскі,
Круціся круцей,
Кружала!
Ганчарства — занятак боскі.
Ад смалякоў звечарэе
У печы падземнай імгліца.
У гліны свярбіць падчарэўе —
Пачухай, ганчар, з правіцы.
Нагой, у шкарпэтцы дранай
Круці, як той бусел, кола.
Самотна ў ганчарні цьмянай.
І ў гліне ляжаць невясёла.
Пячорныя, чорныя сілы
Учэрняць светлую гліну.
Счарнелыя небасхілы
Паўторацца без адхлыну.
Ганчарству — ўначэламу чарству
Зайздросцяць світальныя чары.
Ганчар,
Прысягні штукарству —
Напоўні чорныя чары!
Збіраюся
Збіраюся ў вушацкія мясціны…
Не прасыхаюць там у сумным мосце
Таксама, як і п’яніцы, масціны
І па-старэчы бёрнам ломіць косці.
Я думаю,
Калі туды вярнуся,
Сустрэне ўсё, як некалі, такое.
І я ўсміхнуся
Смела ў вочы скрусе,
Схаваўшы смех,
Як яблык, за шчакою…
У матчыным краі
Я раскланьваюся са старымі,
Бо не ведаю маладых,
Як не ведаю,
Хто са старых
Мой паклон землякоўскі прыме…
Завошта?
Бывала, калі прыязджаў раньком,
На патэльні скварыліся скваркі,
Як грэшныя душы ў пекле.
Калі прыязджаў удзень,
З бакоўкі на стол не спазняліся
Паўднёвішняе малако
У ручасціку з адтапарынаю губой
І масла (каб не растаць ад радасці)
У хустачцы з лісцінкі капуснай.
Калі прыязджаў апоўначы,
Грукаў у шыбіну цёмную,
І зоркай каляднаю
Пад столлю загаралася лямпачка,
Гатовая загаварыць,
Намучыўшыся ў цемрыве.
Цяпер, калі б я ні прыязджаў,
Сустракае
То нясмелай яшчэ травою,
То спасаўскім яблыкам,
То здрыжэлым апошнім лістом,
То ганарыстым снегам
Вечная маміна хата.
А мама сама не выйдзе.
Завошта дагэтуль
На сына ў крыўдзе?
Я ведаю…
* * * Трава…
Трава —
Гаспадыня-парадніца
Парадак ва ўсім прызнае.
Купалле,
Сёмуха,
Радаўніца —
Зялёныя служкі яе.
Трава засцілае наўкол
Усё,
Як сурвэткаю стол.
Чмялю ў мураве
Гдзецца гусцей.
Самоце святлей
Чакаць перавозчыка.
Засланы стол —
Вельмаваць гасцей,
А голы стол —
Абмываць нябожчыка.
* * * Ноч выбралася спаць…
Ноч выбралася спаць
На маміным двары.
Врнулася здалёк
Здарожаная звычка.
І чуе бацькаў вяз,
І чуе сад стары:
Пара! Бяжы дамоў,
Лісічка — Дамінічка!
Я адыходжу ў змрок,
Падвойны цень дачкі.
Садовымі зрабіць
Цярплівасць можа дзічкі.
На яблыкі гляджу,
Яны — як кулачкі
Атожылка майго
Змяркання — Дамінічкі.
Стук яблыка ў траву
У сон глухі вазьму.
І падрасце, як сад,
Той хлопчык невялічкі,
Што яблыкі ў смузе
Убачацца яму,
Як смелыя грудкі
Світальнай Дамінічкі.
* * * Возера пры дарозе…
Возера пры дарозе,
Дзе любіць спыняцца Быкаў,
Калі едзе ў Вушачу.
Зыбістая балацявіна.
Чарнахмыз развідніваецца ўсмешкай
Двух конскіх зубоў
З перагаментнага чэрапа,
Што прэе ў бузе
Па самыя сківіцы.
На сцежцы ў сухой ігліцы
Прыглушана цьмее
Млечны шлях мурашыны.
Усё ахінае
Халаднаватым спакоем
Лясны космас,
Які, набраўшы ветру ў рот,
Вучыцца вымаўляць
Пукатае слова возера.
* * * Кактуса, спякотай абсмаленага…