Кактуса, спякотай абсмаленага,
Усівярэлы сваяк,
У сенцах лета цвіце дзядоўнік,
Засаромеўшыся, як дзед,
У маладую закаханы да пасівення.
І гэтакі ён расчулены,
Ажно забыўся,
Што мусіць калоцца.
Хоць прыкладай да раны
Бурачкова-юлёвы цвет.
Адцвіўшы,
Дзядоўнік спахопіцца
І будзе суровасцю
Пяшчоту сваю бараніць
Ад усіх
І ад сваёй сентыментальнасці.
* * * Трысцё, дрыжучы ў расе…
Трысцё, дрыжучы ў расе,
Шаптала, як брату, посаху:
Дуб любіць расці ў кажусе,
Але з галавою босаю.
Трымценне жыве ў трысці,
Ды мне,
Каб і ўсё адрынула,
Да дуба не дарасці
Ні постаццю, ні чупрынаю.
Іду я, іду я, ды
Не выйду я з дна вады.
Не веру вірастаму позяху.
Табе хоць паскарджуся,
Посаху…
* * * Пасля вайны…
Пасля вайны
Быў самы багаты той,
У каго быў бацька жывы.
Маладзіцы рады былі
Хоць кавалку мужчыны.
Новыя нараслі палыны,
І можна быць
Пры жывых бацьках сіратой.
Прыгавор забыўся:
Лепш першы хлеб аржаны,
Чым другі палавы.
Дзецяробы пайшлі ў бабылі.
Ні ўчынак, ні хлеб учыніць
Няма рашчыны.
* * * Жыццё задумала…
Жыццё задумала,
Як вандроўнікаў, нас
З прагнымі да небасхілу вачамі.
Пагаварыць у дарозе
Здараецца час,
Ды развітацца
Часу няма звычайна.
* * * У краіну ценяў…
У краіну ценяў
Адыходзяць сябры, як дрэвы.
Толькі засень
На зямлі нябачна трывае…
Печ даўно адкурэла,
Пасма дыму яшчэ жывая…
Наважыўся…
Наважыўся яблык упасці з галіны,
Шапчу яму: «Падай…»
Рашучасць трымаюць нябачныя ліны,
Напятыя здрадай.
Наважыцца,
Значыць спакой свой шчыры
Кульнуць на вагу без развагі.
Аблокі — як шалі,
І зоркі — як гіры.
Сад слухае ветравы сагі…
Аж
Смяецца цяпельца —
Аж іскры з вачэй,
А вецер пад пахі казыча
Ды полымя цвеліць:
— Шугай высачэй!
І змрок
Аж святлее з аблічча.
Чарната
Нахлынна ўсё палын бярэ ў палон.
Да Бог шлях ад шчырых слёз разгруз.
І ў чорны небасхон
Смяецца лён —
Апошні сінявокі беларус.
Неба
А Дамінічка просіць:
— Нясі мяне, як неба.
Хоць мне не давяралі
Насіць яго,
Па-ўшацку
Бяру я коцы-боцы
Блакіцінку, якую
Высокае паслала
Растанню на ўспамін.
Прымаўка
Прыйшла Ілля,
Нарабіла гнілля.
След матыля
Дрыжыць ля былля…
Прыйшла Ілля
Па вішшу, па грушшу,
Укінула ў рэчку ільда
На самае дно
І ў маю душу
Заадно…
* * * Берагам асачыста й палынна…
Берагам асачыста й палынна.
Востраў недзе ў нябёсах плыве.
Свет трымаецца на галаве,
Перакулены ў возера Пліна.
Чаратоў чапурыстых чупрына
Чэшацца аблянелым вяслом.
Ціша мокрым аерным вузлом
Прывязана да возера Пліна.
Зорка пыхнула, быццам пыліна,
Затухаючы глуха ў бузе.
Сумны човен сутонне вязе
Ціхаплынна да возера Пліна…
Сасна
А дрэва з майго гараскопа — сасна.
І я падрастаў, гледзячы на сасонкі.
І восень з арэхамі несла ясёнкі.
Бор шчыры дзяліўся лясінамі на
Сасновыя йзрубы, сасновыя тронкі.
Жывіцы хацелася стаць бурштыном —
І з мяккага цвёрды характар рабіла.
Сякера сасне сукаватай грубіла.
Хадзіў буралом медзвядзём-шатуном,
І рэха будзіць баравіны любіла.