Ён думкай засявае
Магчымую прастору,
Дзе правяла разору
Прапаўшчына сівая.
Ён чуе звон вясёлы
Высокага калосся.
I толькі адгалоссе
Зрэдчас кранае долы.
* * *
Таму не жаць, хто сочыць за аблокамі.
Таго не ведаюць аблокі самі,
Ці ападуць дажджыстымі абломкамі,
Ці праплывуць рагатымі ласямі.
Бо летуценнік прывіднымі мерамі
Свой ураджай нязжаты вымярае.
Так і нябёсы важаць дзень асверамі,
А важыва яму да небакраю.
I жаўранак жадання над аблогамі
Дрыжыць, як на галінцы ліст зялёны.
Ды жнец упарта сочыць за аблокамі,
Бо без яго ўраджай сажнуць ягоны..
* * *
Род праходзіць і прыходзіць род,
А зямля трываліцца навекі.
Чуе на рацэ жыцця чарот,
Як кладзецца снег журбы на вейкі.
У зямлі на цвёрдай далані
Рэчышчы — працягам ліній лёсу.
Як гаркотай дол ні палыні,
Па глыбінях смягнуць вусны плёсу.
Каб пайсці ў зямлю, прыйшлі з зямлі
Ды пачулі зябкі голас зорак.
Золак не праспаць зарок далі,
Хай падушкай мулкаю — пагорак.
* * *
Вокам спакойным пасі прыгажосць,
Доўга мірыся з абразаю.
Шчыра прымай весялосць, ягамосць, —
Срэбра за ўсё адказвае.
Срэбра пазычыла свету зямля,
Каб белацелае звычліва,
Браўшы пачатак свой ад мазаля,
Гнула, змушала, ўзвялічвала.
Срэбра пільнуе і сон твой, і скон,
I недакончанай фразаю
Глушыць, і скрушыць, і радуе звон —
Срэбра за ўсё адказвае.
* * *
Усё адбылося з праху,
I вернецца ў прах усё.
Усё падуладнае страху —
I меч, і серп, і кассё.
Нязменнае толькі тое,
Што Бог для сябе стварыў.
I суджана сухастою
Карэннямі чуць абрыў.
Сваю не абыдзеш плаху,
Як вечна б ты жыць ні праг.
Усе адбылося з праху.
Дык значыць — нятленны прах.
* * *
Усе цякуць у мора рэкі,
А мора не перапаўняецца.
Стараюцца грахі й агрэхі,
А ўпартасць не перапыняецца.
Цякуць, каб паўтарыць маленства
I зноў памкнуцца ў свет рачулкамі,
3 шаленства ўпасці ў паслушэнства,
Змірыцца з рэчышчамі мулкімі.
I помняць рэкі пра вытокі,
Цякуць сабе адной сябрынаю.
Ды не стрымаюць гнеў высокі
I навальніцамі абрынуцца.
* * *
«Вось гэта новае!» — пачуеш крык
Дапытніка ў даверлівым настроі.
А новаму згубіўся нават лік,
Яно — даўно забытае старое.
Сурочанае вокам забыццё
Трымае свет сваёй уладай цьмянай.
I ўсё забытае, як адкрыццё,
Вяртаецца авечкаю рахманай.
Бягуць вятры з вятрамі на размін,
I цешыць цішу гамана зямная.
I чалавек — забыты напамін,
Які жыццю пра смерць напамінае.
* * *
Каменю ніколі не разбіцца.
Вечныя адны дума й турма.
I крывому роўным не зрабіцца,
I лічыць дарма, чаго няма.
Крывадушнасць да пары трывае.
I раўніну выгарбіць курган.
Страціць хітрасць ісціна крывая.
I крумкач накрумкае ўраган.
На няма няма й суда людскога.
Памяць тое, што было, пасе.
Гэта ў ёсць з няма вядзе дарога,
Па якой знікаем зрэшты ўсе.
* * *
На вуліцу замкнуцца дзверы,
Бяссонныя заціхнуць жорны,
I спевамі замоўкнуць дшчэры,
Асядзе пыл, ачахне зорны.
I чалавек прывыкне рана
Ўставаць ад пеўневага крыку,
I будзе поле неўзарана
Вясною ўспамінаць матыку.
Дух угняце, прыгорбіць плечы
Жуда — дагодлівая кляча.
I толькі голас чалавечы,
Пачуўшы пеўнеў крык, заплача.
* * *
Папярхнецца грымотамі спёка,
Аблачына заплача суха.
Не насыціцца бачаннем вока,
Не напоўніцца слуханнем вуха.
Цэлы век палюеш, рыбачыш,
Толькі лядам робіцца пушча.
У рацэ спадзяванняў бачыш,
Як акручвае вір хітрушча.