Светла ў хатах селі продкі на куце.
А ў бары, які не ўвесь патрэба ссекла,
Кветка Папараць спалохана цвіце,
Як душа, што з раю вытурылі ў пекла.
Ад урокаў крапіва ды палыны:
Зві папружку дый тужэй аперажыся.
Дамавіты, дымавіты, смаляны
Дужы дух паблытаў долы й высі.
Белабог даў белы кужаль з туману
І чырвоны полыск вогнішча — Купалле,
Бел-чырвона-белы сцяг у даўніну
Нас вядзе,
Каб мы не счэзлі, не прапалі!
* * * На вуліцы хадою ціхаю…
На вуліцы хадою ціхаю
Ступае сабе старая,
І радасці той стае,
Што глухая зямля яе
Яшчэ адпіхвае,
Яшчэ не прымае…
Выдохрышча
Вадохрышча — воля вадзе,
Марозу — сцюдзёная доля.
Завея крысом Калядзе
Махае,
Знікаючы ў полі.
Прымае хрышчэнне вада —
Паганка ад першай крыніцы,
З-пад цёмнага лёду жуда
І ценю ад крыжа баіцца.
У проламцы цёпла вадзе —
Ад пары цяплей суравею.
Вада за сабой павядзе
Разводдзе вярбовага рэю.
Свянціцьмем хрышчонай вадой
І хаты, і борці, і труны,
Казу з барадой — на надой,
І руні азяблыя руны.
Хай руны вада прачытае —
На тое ж яна і святая!
* * * Сівая бабулька…
Сівая бабулька —
Як тая прасніца:
З парадзелай кудзелі
Ейных кудзёрак
Старасць —
Старанная пралля —
Пражу прадзе
На саян
Бязважкі, як вецер,
Белы,
Як сам туман…
Зняверанасць
Зняверанасць —
Жабрачка несусветная,
Як міласціну, ісціну жабруе.
Маўчыць,
Што за спіною апраметная,
А дбае пра шаршатку залатую,
Каб збольшага залапіць лахманы,
Бо лахманам яе няма цаны.
Запытацца
— Дарагія гаспадары,
Вам ці не надакучылі госці? —
Запытацца ў лагчыны, ў гары,
У ракі ды ў лясіны ў бары,
Ў аблачыны, Яе Высакосці,
Запытацца ва ўсіх мусім мы,
Покуль нас яшчэ слухае слова,
На кватэру да вечнай зімы
Адыходзячы абавязкова…
* * * Нарэшце і я ў тым веку…
Нарэшце і я ў тым веку,
Калі ўжо не верыш,
Што выйдзеш з вады сухі,
Калі залічваюцца чалавеку
Ягоныя ўсе грахі.
Бо стаяць перад Госпадам мне,
Як на завозным млыне,
З грахамі,
Быццам з тымі
Непустымі мяхамі,
Непачутым у гамане…
* * * А свечкі ўсе васковаабавязаныя…
А свечкі ўсе васковаабавязаныя
І ўсе павінны ў воску адслужыць,
І ўсе адной суровай ніткай звязаныя,
Як доляй той,
Што з полымем дрыжыць.
Па крапіве, па лотаці, па блёкаце
Са старасветчыны ступае страх.
Самаасвечаны стаіць на покуці
Васковы посах у апошні шлях.
Колькі разоў
Колькі разоў засынаем,
Гэтулькі й паміраем,
Прывыкаючы да вечнае
Нематы й глухаты.
У гэтым свеце мы,
Гараджане й сяляне, —
Усе паміране.
Памірацьмем,
Каб не баяўся той свет,
Што застанецца пусты.
* * * Дзюравы камень…
«Дзюравы камень» —
Скамянелы бог
Дажджоў густых,
Прыплоду ды старання.
Хто да яго даткнецца, акрыяе.
Сваю карону лось кладзе да ног
Яму.
І папараць кахання вяне.
Цвярдое цемя ацяняе мох.
У ямінцы стае жывой вады.
Чарпнеш —
І памаладзеюць вочы.
І ўявіцца,
Што хоча рух прарочы
Перахітрыць паганскі дух бяды.
Балота зыбістае ў перакроччы —
Хацелі з твані вырвацца сляды,
Ды трэці певень быў пяяць ахвочы.
Халодны госць халоднай айкумены
Трымае страх за пазухай каменнай.