* * * Старасць…
Старасць —
Багавейнае старанне
Выстарацца —
Значыць пастарацца
Старасці капрызнай падабацца,
Бо абы-каго чакаць не стане.
На цябе, нялюбага, не гляне,
Да другога, дарагога, пойдзе.
Бохан моцы, спечаны на подзе,
Паднясе яму ў замілаванні.
Старасць —
Пераборлівая скнара —
Ведае свой талент дасканала.
Асяніны
Унучка —
Першы званочак, які
Напамінае шчасліваму дзеду:
Звыкайся пакінуць зямную бяседу,
Збірайся да гурту Дзядоў нацянькі.
Дзяды маюць ласку
Наведаць радню
На адпаведнае даўняе свята.
Б’юць дзіды лядовыя
Цемру зацята,
Каб звідніць дарогу
Наступнаму дню.
Калі не з Траецкімі па вясне,
Дык хоць жа
Са Змітраўскімі Дзядамі,
Як дзікі дзядоўнік,
Што ссохне з гадамі,
Наведаю кут,
Дзе чакаюць мяне.
Хоць колкі сяннік,
Напіханы журбой,
Пасцелюць Дзяды —
Іх завуць Асяніны —
І сон недаснёны
Расчыніць дзвярыны,
Сарваўшы
Замовы зімовы прабой.
* * * У свата цераз плячо…
У свата цераз плячо,
На покуці на абразах,
На крыжах на магільніках,
На раздарожжах,
На смутных вачах,
На вясёлых вазах
Ручнік — ілляная дарога
У цёплых слядах
Ног босых Божых.
Грэюцца на ручніках караваі,
І нябожчык на ручніках
Адплывае
У вякі.
І зямля,
Яшчэ ўсё сырая,
Расу выцірае
Ручніком, які
Сівярáць скразнякі…
Ручнік прыручаны
Давярае
Негаваркому руху рукі.
Толькі
Жыццё — пераезд з небыцця ў небыццё
Таму й дзень наступны — як вызваленне,
Таму ж і ўначы пачуваешся,
Як у абавязковым астрозе,
Таму й дзякуеш загадзя
За дамавіну лясам,
Таму й дрыжыш рыбаком
Над ветрахвостым уловам,
Таму й не маеш упэўненасці вяртацца.
Багавейнае
Унесла мне ў суботу Дамінічка
Свянцоную запаленую свечку.
А заўтра свята яснае —
Вялічка.
Святло сваю
Прадоўжыць з цемрай спрэчку.
І сонейка — чырвонае яечка —
Знясе святая раніца ў аблокі.
Унуччыны анёлкавыя крокі
Пяюць.
Дрыжыць нутром гарачым свечка.
І хочацца памаладзець хадою,
Дастаць ручнік —
Хай куфру крыкне вечка, —
Памыцца з міскі летняю вадою:
На дне ляжыць
Свянцонае яечка…
Госць
Смага нажытку зайздросніка смажыць
Болей і болей нажыць.
Толькі не думаюць хціўцы, што нажыць
Доўга не ўлежыць,
Далей пабяжыць.
Ці да суседа,
Што дзецьмі, як бобам,
Густа абсыпаны,
Ці да кумы,
Што са сваім мужыком-дзецяробам
Хоча дажыцца да цёплай зімы.
Вечнае што?
Толькі вечнасць нямая,
Ды не таму, што няма языка,
Проста з імгненнем жадання не мае
Гутарыць,
Нават шкадуе кіўка.
Госць,
Казытнецца касою твой карак,
Век твой пазычаны ледзьве ліпіць.
Вечнасць душу,
Як ад свечкі агарак,
Возьме тваю,
Каб спачатку ляпіць.
* * * Вудаўё дрыжыць ці рука?
Вудаўё дрыжыць ці рука?
Рыба спрытная, маладая,
Дзе глыбей ідзе,
Пакідае
Звечарэлага рыбака.
А зрываецца больш з кручка,
Застаецца ўлову нядужа.
Дыхае за спіною сцюжа
У ссівелага рыбака.
На губах дагарае луска
Пырскамі
З рыбіны шанцавання.
І самота,
Капрызная паня,
Смела туліцца да рыбака.
* * * Не адлучаўся я зусім…
Не адлучаўся я зусім
З вушацкай хаты анікуды.
Дратоў з’інелых перагуды
Мой цягнуць сон
З далёкіх зім.