Выбрать главу
І дні спяшаюцца ўпадбеж Вярнуцца ў цішыню нязлую. Там толькі, Дзе душа начуе І прачынаецца, Жывеш…

Хай абмінае!

Яшчэ мне плача Сініца ў пляніцы З марозных малечых дзён, А ўжо Дамініцы Надумаў прысніцца Першы сон.
…І шэпча сонна, Што мама Ілона Мела пушысты занятак — Венікам з хаты Выганяла заўзята Куранятак. А Дамініка (хай расце вяліка!) Грэлася пры сонейку, Чуўся Крылкаў кароткі лопат. І, калі верыць сонніку, Дык куры — гэта клопат. Некалі ж прабабка Дамініччына Куліна Спявала, як выпадала Святлейшая хвіліна:         Курачкі, не сакачыце,         Галоўкі не клапачыце,         Ёсць у мяне рэшата пшаніцы,         Буду я дзетак жаніці… Дамінічцы прысніліся кураняткі За першым разам, Значыць, клопат З дуронкаю, распушчонкаю Разам Пачынае расці, Каб потым за ёй ісці Па жыцці. А Дамінічка Пад хусцінкаю, Як сунічка пад лісцінкаю, — Гэтакая маленькая, Гэтакая саладзенькая. Хай абмінае яе да пары Клопат — Дзед стары З кавенькаю У людскім бары…

Bono sensu

Не толькі грэцца ля цёплай грубы Ды чаравата хварэць на пана, Агні, й воды, й медныя трубы Прайсці ў жыцці нам наканавана.
Агні гартуюць, халодзяць воды, А трубы медныя лашчаць зманна. Ля крупадзёрні чакаем лагоды, Там, дзе дзярэцца нябесная манна.
Калі ж мы вернемся да гасподы Той самай, Дзе ў печы гліняныя поды, І вусны жвіровыя сцісне магіла, Не запытаўшы нашае згоды, Наноў разбудзіць агні й воды Труба Гаўрыіла.

Трысцё

Лявону Баршчэўскаму

Жыві самотна. Без цябе Тваё жыццё хутчэй прамчыцца. І можа, цельная ваўчыца Завые ў лесе не ў жальбе, А ў радасці, Што ўсё яшчэ Трывацьме доўга Род ваўчыны — І пах крыві, І дух аўчыны Халодны голад урачэ.
Жыві няўтульна. Дабрабыт Цябе ў сваё нутро зацягне, І глухнуць будзеш, Як у багне, І прагнасць свой пакажа спрыт.
Жыві вясёла. Без цябе Пакумяцца твой сум з тугою, А смех званочкам пад дугою На ўсіх забудзецца ў гульбе.
А кум куме рад, Павёў куму ў вінаград: — Шчыпі, кума, ягодкі, Каторыя салодкі. Каторыя горкі, Для маёе жонкі, Каторыя сладкі, Ды для маёй маткі.
Ці вінаград, Ці віны грады — Жыццё? Не скажа забыццё.
Лес малады заселіць лды, Звяселіць берагі трысцё.

* * * Бог спачатку неба стварыў…

Бог спачатку неба стварыў, А пасля ўжо зямлю надумаў. Бёрны сплавіў з захмарных румаў, Свет зрабіў, Як святы наіў.
Тумановы клубіўся дым Над яшчэ не патайнай вячэрай. Не сякерай рубіў, А верай Свет, Жагнаючыся духам святым.
Нам у доме паначаваць, А прачнуцца ўжо ў дамавіне. Свет — наш дом. Позірк неба сіні Нам у душы шле багадаць.

Ашуканка

Мама мая ашуканкай была. Каля стала У дзяльбе Ашуквала сябе, Калі дзяліла Апошнюю скібку — Меней сабе, Сыну болей. Доля маму Абдзірала як ліпку, Ды мама ішла У перахітрыкі з доляй. Ашуквала голад Крапівою ці шчаўем, Ашуквала холад Паветкай дашчанай, Ашуквала сон — Уставала з расою, Ашуквала соль — Нішчымніцу саліла Слязою.
Сын ашуканкі, Душой халадзею, Ці не ашукаў я Яе надзею?

* * * Плытчэе, святлее…

Плытчэе, святлее Гадоў бруя, А сорам саломы палае. Душа твая, Як і ўнучка твая, Гарэзлівая й маладая.