Пястунка дазволіць
Сябе забаўляць,
Люляць
І насіць на шыі.
Пакуль твае плечы
Не забаляць
І стома торбу пашые.
І смеху жаўрук
Заціхне ўвушшу.
Абрынецца
Радасці восець.
Спытаюць:
— Што робіш?
— Душу нашу.
А можа, яна
Мяне носіць?
* * * Сапернік вечнага Тварца…
Сапернік вечнага Тварца,
О скульптар,
Дужы глінамесец,
Зляпіць ці можаш
Поўны месяц
Ці хоць бы веташок з канца?
Ты з гліны месіш продкаў прах,
Як заўважаў Хаям цвярозы.
Табе чалядніцамі крозы,
Табе дарадцам боскі страх.
Гарнушкі, міскі ды гаршкі,
Вядома, ў гаспадарцы трэба.
Ды атрымай заказ ад неба
Ты на бажкоў і веташкі!
* * * Прыйшлі канцы к гародам…
«Прыйшлі канцы к гародам» —
Прыйшлі з Вушачы словы.
Як на паўдзён каровы.
І вочы есць куродым.
Бязладзіца ў гародах —
Ва ўсіх гадах мінулых.
Спяць шулякі на шулах.
Дождж сохне ў азяродах.
Бязлюдзіца ў гародах —
Тваіх усмяглых летах.
Яшчэ нязніклы ветах —
У небе смутку продых.
Гаротнасць у гародах —
Тваіх апалых вёснах.
З усмешкаю на вуснах
Пачуў халодны подых.
Зайздросцячы чародам,
Пашлі хоць думку ў вырай.
Будзь сам сабе апірай.
Прыйшлі канцы к гародам.
Ліст у Межава
Алесю Лобкісу
Маладзенькім яблынькам тваім
Б’ю чалом,
Як спелы яблык долу,
За дары з зялёнага прыполу.
Мы садамі ўсохлымі стаім,
Каранямі мерзнем ад падзолу.
Дружа мой з вушацкае пары
Той, дзе сум
Здаваўся лёгкай ношкай,
Той, дзе хцівасць
Адзічэлай кошкай,
Помніш,
Не тачыла кіпцюры.
Там ні гуку ў цішыні старожкай.
Яблык кожны ў кулаку цвярдым
Сціснуў цёмнай ісціны зярняты.
Кожны яблык сам сабой заняты.
Таямніца яблыні і ў тым,
Што сваёй усім хапае раты.
Яблык падае —
І мы за ім…
Tibi et igni
Tibi et igni — табе і агню,
Не папраўляю лаціну.
Попелу дзьмушку на вецер ганю,
Рыфму спыняю ля тыну.
Стыну,
Пакуль дагараюць радкі,
З тыну
Ганю павуціну.
Грудкі твае нагадалі грудкі.
Гнаць мне ганкі па віціну.
Сцісне віціна ў цяжкую далонь
Мокрыя пальцы бярвення.
Можа, пакіне агонь
Абалонь.
Неба ахопіць барвенне.
Будуць палаці палаць.
Насланню
Жах спалатніць палатніну.
Tibi et igni — сябе не віню,
Клічу на змову лаціну.
* * * Homo homini lupus est…
Homo homini lupus est —
Словы не прыскакалі з лесу,
З кіпцюроў сталёвых прагрэсу
Вырываўся канкрэтны змест.
Чалавек чалавеку воўк,
Воўк у лес глядзіць, як вядома.
І ваўчэе, карчэе homo.
Навісае цяжка дамок–
лаў меч,
І, нібы на фэст,
Распаўзаюцца з цемры жахі
У крыві па самыя пахі.
Homo homini lupus est.
Лёгка
Я лёгка сябе пачуваю —
Ні славы, ні грошай няма.
І радасць надзіва жывая
Вяртаецца ціха з найма.
Старалася ў наймітках
Радасць,
Цярпела прыгнёт і прымус
За хлеба надзённага кус,
Чакала, што нехта
Дабра дасць.
Бо радасць —
Жабрачка святая,
Як мае,
Хутчэй раздае.
Туга неабдымна сытая
З закутка глядзіць на яе.
Сядзіць на куфрах
Ды на клумках
І толькі зайздросціць туга.
Шкада адламаць пірага —
Скупая і ў кумках, і ў думках.