Лепшы лес сам сабе вяшчуеш,
Глухнеш у нерасчутым гудзе,
Слухаеш сябе — і чуеш
Толькі водгук таго, што будзе.
* * *
Смерць бярэ мудраца й недарэку,
I нікога не вылучае,
I нікому чужога веку,
Як ліхвярка, не пазычае.
Не адрозніць зямля таксама,
Бедны розумам ці багаты.
Пазяхае спрасоння яма —
I хапае вечнае хаты.
Ды ў магілу не хочацца крозам —
Не па іх прасцяк-недашкрэба.
I наноў выбірае розум,
3 кім яму пакутаваць трэба.
* * *
I стане нястрашны страх,
I пашы прыбудзе статку,
I прахам зробіцца прах,
Бо прахам ён быў спачатку.
Абух разаб’ецца ў пух,
Валун зарунее мохам,
Не будзе самотнець дух,
Часова дадзены Богам.
Прысняцца зярняты кулю,
I перадыхне знямога.
I вернецца прах у зямлю,
I вернецца дух да Бога.
* * *
У радасці ненажэрца,
Юнак, покуль шал не сціх,
Хадзі па шляхах твайго сэрца,
Па бачанні воч тваіх.
Вадзіцьме цябе адвага
Ў грахі да чужой ляхі,
I ўрэшце пакажа развага
На праведныя шляхі.
Адчуеш на раздарожжы,
Бо будзеш яшчэ пулят,
I старасці зірк варожы,
I сталасці ціхі пагляд.
* * *
Жанчына на тое й сніцца,
Каб разгаўляліся сны.
I сэрца яе — пляніца,
I рукі яе — кайданы.
Не хоча трапляць сініца
3-за дробнага зерня ў пятлю.
Прынадай вабіць пляніца,
3 нябёсаў бярэ на зямлю.
Жанчына — мярэжа густая,
Што ведае водмелі й дны.
Каб іх жадаць перасталі,
Не куліся б кайданы.
* * *
Людзей да тлуму ў гэтым жыцці:
Спалі хоць усю лучыну,—
Мужчыну з тысячы можна знайсці,
Але не знайсці жанчыну.
Развееш хмары, прагоніш змрок,
Саб’еш на дарогу сцяжыну,
Прыслепіш зрок і прытоміш крок,
Шукаючы тую жанчыну,
Якой душу даверыць бы мог,
Якой бы паверыў да скону.
Касе й той прыесца мурог,
Палын нагоніць аскому.
* * *
Бог не скажа пра свой намер,
Чалавек свае думкі тоіць.
Што было, тое ёсць і цяпер,
I што будзе, было ўсё тое.
I вада лёд перажыве,
Неба — хмару, будзённасць — мару.
Закарціць у рыжай траве,
Як каню, пакачацца пажару.
Даланю навярэдзіць кассё.
I лаўца дагоніць здабыча.
I наноў паўторыцца ўсё.
I мінулае. Бог пакліча.
* * *
He прасі заставацца ўдачу,
Не малі затрымацца хвалю.
Сэрца мудрых — у доме плачу,
Неразумных — у доме балю.
Чалавек нараджаецца з плачу,
Хісткі дол з плачом пакідае.
Цешыцца маладосць: я трачу!
Старасць цішыцца: я — скупая…
Узляціць малітва высока.
Абначуе спагада ў храме.
Боль зямны знікне ў помірг вока,
Плач нябесны ўпадзе дажджамі.
* * *
Як Бог да цябе не аслеп
I лёгка анёл твой лётае,
Еш свой з весялосцю хлеб,
Пі ў радасці сэрца віно тваё.
Ды помні: ёсць хлеб тугі,
I ты прышануй асабліва яго.
Ударыць віно ў берагі
Карца твайго пахаплівага.
Твая задрыжыць віна
На небе халоднай іскрынкаю.
I прагнецьмеш кроплі віна,
Яшчэ дрыжучы над скарынкаю.
* * *
Настрой з весялосцю жані,
Пакуль твая доўжыцца рата.
I помні пра цёмныя дні.
Іх будзе ў цябе багата.
Маршчынамі на ілбе
Накрэсліцца памяць слабая.
I доля забудзе цябе —
I некага ўпадабае.
Счарнеюць колеры усе,
Насунецца ціша з узвышшаў.
Бо цемра раўніва пасе
Усіх, хто з цемрадзі выйшаў.
* * *
I пераважыць сілу знямога,
3 пакутай шаля — з уцехай шалю.
У мнагамудрасці смутку многа:
Чым болей ведаў, тым болей жалю.
Страх чуе ў цемрадзі кожны закутак,
I смеласць — кожны звіў над прадоннем.
I галаву падстаўляе смутак
Сонным улонням, ціхім далоням.