Каменьчыкі
Вершы,
Што каменьчыкі марскія —
Мокрыя зіхцяць на далані.
З далані іх захапленне скіне —
Шэрым сохнуць сумна ў глушыні.
Хвораст
Слава,
Быццам з хворасту агонь,
На якім і бульбу не зварыць, —
Хутка загарыцца і згарыць.
…Толькі прысак ападзе на скронь.
Зімее…
Смуга не каецца ў сваёй правіне.
У суравея прападае пыха.
Счарнелыя вулканы кратавіння,
Прысыпаныя снегам,
Стынуць ціха…
Старыя
Стары распяць імкнецца парасон,
Прысеўшы на краёк ламанай лавы.
І парасон свой адчувае скон —
Не слухаюцца і яго суставы.
Райцэнтр
Райцэнтр — абрабаванае мястэчка,
Свянцонае савецкім мацюком,
Як тое велікоднае яечка,
Разбітае фальшывым мацаком.
P.S
У абліччах старых ведае кожны штрых,
Што на іншы ніхто яго не памяняе.
Узнагароды вясёлы звіняць на жывых
І ціснуць мёртвых ахрыплымі камянямі.
Завулак
Няма чым месту прыкрыць свой плех,
У засені ўзнікнуць бы нанаў.
На шалях ляжаць,
Як нязважаны грэх,
Сцюдзёныя пальцы бананаў.
Кунега
Усё ў кунежна-белым сне.
Бог нават затаіў дыханне.
Ледзь Ён расчулена ўздыхне —
Святла не стане,
Сон растане…
Раптам…
Снегу гэтулькі шмат,
І да таго ён белы,
Што, як таму каню,
Захочацца раптам травы
Сырой, нявыспанай,
Такой — каб аж цуглі пазелянелі.
Пачулася…
Мароз. Прытома. Беласцежжа.
Лянее люты ля мяжы.
І мне пачулася з разбежжа:
Сініцы точаць лемяшы…
* * * Белая робіцца барада…
Белая робіцца барада,
Фарба ліняе любая.
Не выцвітае толькі жуда,
Цемра не выгарае.
Ледзьве запусціць жуда кіпцюр,
Выпусціць не пажадае.
Неба ўцямнее,
Як даўні мур,
Ззябне надзея худая.
Стане самога сябе шкада —
Цёмна з душою цяжкою.
Вольна вяльмуецца ў цемры
Жуда
Цемрынай любай дачкою.
Папахадзі
Па лам’і, па хлуддзі,
Збіўшыся з тропу за хаткай,
Выйшаўшы з цемры,
У цемру йдзі
Згадкай святла
І загадкай.
* * * У глыбіні не мае дна…
У глыбіні не мае дна,
Ірвецца — не парвецца,
Бо неўміручая яна,
Таму й душой завецца.
Ідзе балюча па жарстве
Да берагоў Элады.
І той,
У кім душа жыве,
Над ёй не мае ўлады.
Яна парчу,
Як і паршу,
Умее зрынуць смела.
І нельга вынесці душу,
Як дамавіну,
З цела.
Даенне аблокаў
Воўна — аблачына,
Прывязаная чынна
Да прасніцы.
І пралля
Цягне аблачыну за вымя,
Доіць і доіць яе
Пад вуркатанне
Калаўрота й ката.
Цупкі, асачысты струмок
Цячэ й цячэ,
Рэжучы пальцы пралліны
На скіпучыя каляінкі.
І пасля з каляных цуркоў
Цёплае аблачыны
Ткуць адзенне, аблачэнне,
Абвалачэнне,
Пасланае небам самім
Праллям, ткаллям
І ўсім-усім…
Радня
І адварочваецца спіной —
Не цырымоніцца літасць скупая.
І адчуваю, як смела за мной
Блізкай раднёй
Галеча ступае.
Крыўдзіцца дарагая радня,
Што на яе забыўся… да часу!
Хоць, як казалі, радня да дня.
Нішчымніца толькі
Помніць закрасу.