Мусіць!
Цар-звон,
Што голасу свайго не чуў ніколі,
І цар-гармата,
Што ядра не праглынула,
Народ вялікі,
Што не меў маленькай волі,
Двор непрылюджаны,
Дзе ні кала, ні шула…
Хто марнай марай цараваць
Жыве,
Той мусіць мець цара
У галаве!
Задужа
Радзімапрадаўцы,
Вам гэта ўсё роўна,
За колькі, каго прадаваць і калі.
Глядзіць Беларусь —
Маладая князёўна,
Што вы да запятка ёй не дараслі.
За лыжку сачыўкі,
За потарг улады
Нашчадкаў і прашчураў вы прадалі.
Укленчыць рублю папяроваму рады,
А срэбранікі ўсё ж са срэбра былі.
За трыццаць задужа
За фунт сушоных
Старых валуёў,
А не баравікоў.
Трымаць у рублёвых
Чарнобыльскіх зонах
Вам хочацца ўсіх нас,
Як тых здыхлякоў.
Вядома, кім сплецена
Ваша лапцюжка,
Каб тэпаць нячутна
На цёмны базар.
Так, трыццаць за ўсіх вас
Адсыпаць задужа.
І дні небазарныя й танны тавар.
Суботні вечар
Прытушаны вечар суботні
Асвечаны маладзіком.
Неонавым малаком
Аблітыя ўсе падваротні.
Уцёкшы з будзённай турботні,
Прытулак укае настрой.
На вулцы ад крокаў старой
Субожыўся вечар суботні…
Абкладзіны
Абкладзіны — смутная праца.
Рыдлёўка яшчэ не тупая
І тая не хоча старацца,
Капае,
Нібыта ступае
За згорбленаю дамавінай.
Ды просіць знямогла магіла
Абкласці яе дзернавінай —
Зямля ўжо асела, астыла.
Мы, будучыя навасельцы
Кладоў гэтых,
Нешта гаворым:
Нам чарка
І скварка зямельцы…
І кропляю дзелімся з горам.
Сарачыны
па Алесю Адамовічу
Сарачыны перад саракамі.
Свой кажух карэлы
Скіне год.
Медзвядзём заспаным зарыкае
Крыгалом,
Збудзіўшы крыгаход.
Паплывуць зямных пакутаў крыгі
Па рацэ,
Дзе берагоў няма.
І зямлю перасмыкнуць уздрыгі,
І жальба пасеецца сама.
Цень адскочыць ад нябачных колаў
Астудзіць пякучую жарству.
І душа падасца да анёлаў.
І надзея выйдзе на траву.
* * * Страх напаў…
Страх напаў.
Змрок найшоў.
Ноч залегла намоклай калодкаю.
Праз зашклёныя вочкі
Каменных кашоў
Хоча выліцца
Электрасвятло халоднае…
Кусман сну
Ціхая ласка сына —
Газаю ў ліхтары.
Дыхае на вятры
Пыхаю парусіна.
Будзе шукаць хутары
Цень незабытага страху.
Дотыкам вечнага праху
Лоб ахалодзяць яры.
Збедніцца змрок-ліхвяр.
Дол падмяце слата.
І праглыне ліхтар
Цупкі язык кната.
На двойчы сёмым небе
ў Алега Маціевіча
Вока жмурыцца.
Душа піцуе.
Пасмы ўгору. Барада набок.
Толькі пэндзаль у руках гарцуе,
Як перастаялы жарабок.
Змрок
Па апраметнай цемры тужыць.
А вагар святла журбу хіне,
То раздзьмухвае,
То цішыць, тушыць
Фарбавы пажар на палатне.
Успамінам цесна,
І цяперака
Хочуць як даўжэй застацца там
З Елісейскіх поймаў мільянерка
І змяя пяшчоты з менскіх дам.
Таямніца прыцемку і зерня.
Цені на калінавых мастах.
Містыка. Містэрыя. Майстэрня.
Маці,
Маціевіч. Маг. Мастак.
* * * Калі на ўчарнелым лёдзе класнае дошкі…
Калі на ўчарнелым лёдзе класнае дошкі,
Нібы скарчанелым пальцам завеі,
Я крэйдай выводзіў бяскроўныя літары,
Надзею цепліў сагрэцца агнём,
Што сухім і ўедлівым прыскам
Бяліў, нябачны, наіўныя пальцы.
Запылены, як размазняваты млынар,
І чуць не чуў,
І слухаць не слухаў
Скрыпучую крыўду крэйды,
Якую зразаў нашчэнт,
Выкрасаючы белыя іскры.