І памяць кросны снуе,
І лесуны барукаюцца.
Шляхі разышліся яе
З бязроднымі выраканцамі.
У прышласць цячы шпарчэй,
Грамнічная кроў крывіцкая!
Сінечу іконных вачэй
Сабачая зграя не выцкуе.
У Полацку ціхнуць званы.
Пан гром пярсцёнак ёй
З мар скуе.
І сняцца вешчыя сны.
Яна ж недарэмна
Снарская!
Васіль ды Васілішка
Дачушка з бацькам праз акіян
Усхліпваюць у тэлефонныя трубкі.
Сям’ю,
Быццам яйка з гняздзечка бацян,
Хто скінуў?
Каму падбіраць шкарлупкі?
Ці ўсё пачынаць нанова з канца,
Як тую куртатую казку пра Бая.
Чуллівая хваля
Дрыжыць за плыўца…
Самота пра страх свой
Пакуль што не дбае…
Марына
мары на моры
За пазухай у Бога мой настрой.
Зляцела з неба сіняя іскрына.
Дазвольце мне
Вам пазваніць парой,
Марына.
Зусім неабыякавай карой
Ахоўваецца ў дрэва сарцавіна.
Дазвольце мне
Прысніцца Вам парой,
Марына.
Вясна паснедае расой сырой,
І восень павячэрае хмурынна.
Дазвольце мне
Хоць выгукнуць парой
Імя з марудным мармурам
Мары-на!
Паляшуцкае Вялічка
Васілю Сёмуху
Сонца ў воблака з валлічка
Выпала паволі.
Паляшуцкае Вялічка,
Развінай павоі!
Не няволь вала цярпення
У блуклівым лесе.
Хай нямогласці рапеня
На тырчаку лезе.
Смех устурыць паляжучку,
Сцішыць пабягая.
Даганяе паляшучку
Паляшук да гаю.
Маладзець
Пружанскі, Мірскі
Замкі ўсе гатовы.
Разлятаюцца на пырскі
Словы Васілёвы.
Добра пасвіцца падпаску.
Хмельна ў кожнай ятцы.
Адгулялі дзеўкі паску,
Адкачалі яйцы…
Дзяннік
Быццам булён малаком,
Снегам прысіўлены трошкі
Ранак нясмелага сакавіка.
Ручніку невісіцца,
Сарвацца з цвіка
І на волі
Хоць чорту напяцца на рожкі.
Як бяліўся, калеў,
Калянеў на туманлівых поймах,
Дзе ллянела душа,
Не забыўся ручнік.
Учарнелы ад выспяткаў,
Прыгадае дзяннік,
Як рыпелася ганку
Быць у цішы на соймах…
Жняя
Людміле Мазанік
Як тая жняя на знядбанай палосцы,
Журбы немаўлятка стаіўшы пад полаг,
Слугуючы літары кожнай і косцы,
Нябытак з нябыту
Вяртае тэкстолаг.
Ратуе, бінтуе, рэабілітуе
І думку, й намёк,
І падтэкст, і задуму.
Сабой ахвяруе
На справу святую,
У келлі самоты
Пазбыўшыся тлуму.
…Пакутныя душы
Збавення прасілі.
Бядой набрынялае ныла калоссе.
…І грэлася
Зорка святой Еўфрасінні
У жнейчыным зірку,
У знейчыным лёсе…
Акрааўтограф
Туман. Зняверанасць. Самотнасць.
Акрайчык месячка ў расе.
Надзеі прагнай небаўлётнасць.
І слова вернае красе.
Бярыце гэта ўсё з сабою,
Аддайце радасці даўгі.
Радзей вітайцеся з журбою.
Даверце ласкі ланцугі
Зямным імгненням і гадзінам.
Іначце самі дні свае,
Якія подыхам адзіным
На памяць вечнасць раздае.
* * * І толькі ашалелы вецер…
І толькі ашалелы вецер,
Пэўна,
І застанецца ў памяці вякоў.
Ачахне соллю
Хваляванняў пена.
І перасохне скруха васількоў.
А вецер пыл садзьме
З магіл забытых
І намяце навеі ў лістабой,
Перачытае
Надпісы на плітах
І не забудзе ўспомніць
Нас з табой.
Незабыты экспромт