Звон у званіцы ў вольным палоне,
I вецер здасца яму прарокам.
Не ведаць заўтра, што будзе сёння,
Каб не сурочыць свой лес няўрокам.
* * *
Напіцца небу з рукі даць?
Твае не ведаюць дні
Пары камяні раскідваць,
Пары збіраць камяні.
Правінамі маладымі
Усцелюць шлях камяні.
Твой камень ніхто не падыме
Hi ў злосці, ні ў дабрыні.
Магчыма, нябачны Дарадца
Падзеліцца зорнай журбой.
Адыходзячы, будзеш старацца
Сабраць камяні за сабой.
Следам Прыпавесцяў Саламонавых
* * *
Страх Гасподні — мудрасці пачатак.
Вешчы страх ва ўсім жывым жыве,
Ад смалы хмялеючы па шатах,
Ад спякоты млеючы ў траве.
Як пастух пільнуе, каб у шкоду
Думкі нашыя не забрылі,
Сеючы нябесную лагоду
На ўзаранай ім жа араллі.
У малітве зводзячы далоні,
Супакой шукаючы ў вірах,
Зазірнуць дазволіўшы ў прадонне,
I ў апошні шлях праводзіць страх.
* * *
Сябе не шукай у хлуддзі,
На іншых не звальвай віну ўсю.
Дарогаю добрых ідзі
I сцежак праведнікаў пільнуйся.
Дарога добрых вядзе
Ў пакутнікі, ў пілігрымы,
Святую ў бядзе, ў жудзе
Яе не ўсцілаюць кілімы.
І сцежкі праведнікаў здаўна
He збіты на жвір ступакамі.
Бо іх табе лёс даў на
Бяседу з небам, з вякамі.
* * *
Прыемна гусці ў канюшыне чмялю,
Касцу — зачынаць пракосы.
Прамудрасцю Бог заснаваў зямлю
I розумам сцвердзіў нябёсы.
Прамудрасць муруе, разьбярыць, жне.
За хмарамі розум блукае.
I перапёлкаю ў збажыне
Хаваецца вестка благая.
Да ісціны голай хоча дайсці
След нецярпення босы:
Зямля трымае нябёсы, а ці
Зямлю трымаюць нябёсы?
* * *
Праб’ецца трава з-пад лаўжоў глухіх,
Не згубіцца ў патароччы.
Не будзь мудрацом у вачах тваіх —
Што скажуць чужыя вочы?
Яны глядзяць на цябе калючэй,
Куды б ні ўцякаў далека.
Ды бачыць глыбей ад усіх вачэй
Адно ўсёбачнае вока.
Ваду дапытнасці пі з вясла,
Пыліся ў людскім абозе.
I аддаляйся халодна ад зла,
I шчыра Госпада бойся!
* * *
Хоць сплывае багацця дым,
Як рука яго ні трымае,
Сну вачам не давай тваім
I вейкам тваім жа — драмання.
Твой дачасна свет не імглі,
Не прыспешвай твой сон сцюдзёны.
Наляжышся яшчэ ў зямлі,
На зямлі дбай пра хлеб штодзённы.
Тамака жаль цябе не кране,
Не ўбрыкне золак белакапыты.
I наўрад ці ў сцюдзёным сне
Ты прыснішся сабе, забыты.
* * *
I бьла прамудрасць пры Гаспадары
I тады ўжо, як Ён з сутоння
Угрунтоўваў аблокі ўгары,
Мацаваў крыніцы прадоння.
У прамудрасці шмат было
Цеплыні, мілосці, спагады.
I Гаспадар не хмурыў чало,
I яшчэ не прачнуліся звады.
Свет святлом пачынаўся з тла
I хмялеў ён яснагалова.
I спачатку прамудрасць была —
I яна прамовіла слова.
* * *
Сэрца ведае гора свае душы,
I ў ягоную радасць не ўмяшацца чужому.
Як гнеў ні тушы, як страх ні глушы,
Адгукнецца душэўны нябеснаму грому.
Толькі сэрцу й даверыцца можа душа,
Разгавецца бядой, падзяліцца дакорам
Тым, што яблыкам выпаў з далоні каша
На зямлю, дзе начуе здарожаны сорам.
Радасць туліць шчаку да рукі цішыні,
Ад самой дабрыні атрымаўшы заруку.
Сэрцу хочацца быць, як у крэўнай радні,
У душы на паслугах да апошняга груку.
* * *
У вясну вадаспадам абрынуцца хоча раўчак.
Прагне рунь вымлець у непарушшы.
Чыстыя ўсе шляхі чалавека ў яго вачах,
Але Госпад узважвае душы.
А спакуса не спіць, і грузнее душа ад грахоў.
Знічкі мрояў падаюць з перапуду.
I шукае душа ад падступнай будзённасці схоў,
Верачы дабравокаму цуду.