На вагу заклапочаны Госпад душу пакладзе,
Ад людское знявагі цяжкую.
І які ей вырак спадзе на Страшным судзе,
3 ім душа на зямлі давякуе.
* * *
Страх ступае па сэрцы, як мядзведзь па ламу.
Страшна абразе ўбачыць позірк пашаны.
Ліхадзей шукае толькі зла, і таму
Будзе жорсткі анёл да яго пасланы.
Будзе жорсткі анёл праводзіць яго да труны
Каб не ашукаўся раптам анёл ласкавы.
Дрэва цярпення абдзёртае да карыны,
Ліст апошні асыпле на балючыя травы.
Будзе жорсткі анёл перакідвацца груганом,
Загусцее святло, і цемрыва парадзее.
Бур’яном старым ды сырым палыном
Зарастуць халады, як сляды ліхадзея.
* * *
Сонцу кланяецца каравай.
Змрок не любіць самаадрачэння.
Ісціну купі й не прадавай
Розуму, прамудрасці й вучэння.
Ды не кожны ісціну купіць
Зможа, старгаваўшы ў дзень базарны,
3 рэдкага купца вясёла кпіць
Будзе блазен, думкамі няхмарны.
Лес гадоў сплаўляюць асначы.
Быстрыня міргае вокам ласым.
Ісціну купляючы, сачы,
Каб тавар не падмянілі часам.
* * *
Ластаўка ласкаю гнёзды ўе.
Рэчка раіцца з берагамі.
Хто шануе вусны свае,
Той душу сваю зберагае.
У шырока разяўлены рот,
Як у комін вецер зімовы,
Улятае ўсялякі зброд,
Ад якога ўцякаюць словы.
Рызыка нырае на дно
Без развагі ды без вагання.
Вусны можна будзіць адно
На малітву і на каханне.
* * *
Не глядзі, як віно чырванее,
Лепш адчуй, як ты сам счырванеў ад віна.
Галаву тваю возьме пад паху завея,
Белы хмель будзе сцежку шукаць давідна.
Чырванее віно за ўтуманены розум,
За расхрыстаны гнеў, за нахабісты крок.
Бо павінна віно заставацца цвярозым,
Каб смялейшае права было на папрок.
Клёк ваюе задзірыста з хмелем зацятым,
Ды ніколі не скончыцца гэта вайна.
Хмель прымаецца буднем, шануецца святам
I віно ад віны, і віна ад віна.
* * *
Перавысіць не пніся высі,
Прагна не перасыцься сытой.
Заўтрашнім днём не хваліся,
Бо не ведаеш, што народзіць той.
Ён народзіць радасць ці гора,
Твой магчымы, заўтрашні дзень.
Лыжку мёду давала ўчора,
Абяцала ж даць — берасцень.
I кіруючы ў сон свой човен,
Сённяшняму падзякуй дню,
Каб сустрэў ты самотніцу сховін
Не апошнюю цішыню.
* * *
Пажадай працы ворага — спору,
Хай пацешыць і злыдня плен.
Хто пакоціць камень утору,
Да таго ж і вернецца ён.
Ціха подласць ідзе на ловы
Спадкаемкаю дабрыні.
3 неба валяцца на галовы
Злыдняў іхнія ж камяні.
Пры дзяльбе за ціхую долю
Папрасі пашумець траву.
Камень злосці хай стыне доле.
Памятай пра сваю галаву!
* * *
Ідзі ў нябыт як не сваёй хадой,
Не спознішся паспець туды ніколі.
Зямля не насычаецца вадой,
Агонь не кажа, хоць згары:
— Даволі!
Галодная і плодная зямля,
Як каня, піць папросіць і ў залеву.
Не дацягнуцца да яе валля
Нябёсамі запьшенаму гневу.
Душа сваю не выдасць глыбіню.
Абліччу не ўтаіць ласкавых рысак.
Не надакучыць полымя агню.
I, што любіў агонь, прамоўчыць прысак.
* * *
Хоць спадзе з абрысаў імгла,
Ды спасцігнуць ніхто не ўмее
I на небе дарогі арла,
На скале высцяжыны змея.
Вышынёю арол жыве,
Вывівастасцю — змей пачатку.
I цікаўнасць у рукаве,
Як вавёрку, трымае адгадку.
I даецца нам назусім
Таямніца вечара й рання.
Можа, й ёсць у гэтым усім
Сэнс нязмушанага бытавання.
* * *
Каб след твой не перапаўзлі вужы
I здані твой сон не сурочылі,
Не перасоўвай даўняй мяжы
I не хадзі на межы сірочыя.