На святле крамянее голле,
На святло спадзяецца тло.
Як начлежнік цяпельца ў полі,
Свет хавае ў вачах святло.
* * *
Азёры ніяк не развесці вінамі —
Слабое віно любое.
Нікому нічога не будзьце віннымі,
Апроч узаемнай любові.
Дзяліцеся ласкі нячэрствай скібкаю,
Вы — госці ў гэтым застоллі.
I ваша жыццё, як лучына скіпкая,
Не ўгрэе нябеснай столі.
Прыйшлі, каб пайсці са сваёй таемнасцю.
Рухавы туман растане.
Дык хоць саміх сябе ўзаемнасцю
Сагрэйце на развітанне.
* * *
Потым прыходзіць туга-парадніца,
Астывае запал гарачы.
Радуйцеся з тымі, хто радуецца,
І плачце з тымі, хто плача.
Хмарнасцю і весялосць закрэсліцца,
I куццёю зробіцца груца.
Надзея — роспачы хрэсніца —
Да блакіту будзе гарнуцца.
Ветру дадзена поле выблукаць,
Плугу сказана гнаць разоры.
Небу плакаць — вачэй не выплакаць:
I праз хмары смяюцца зоры.
* * *
Дораг цень свой кожнаму дрэву,
Покуль ствол яго не струхнеў.
Упірлівасцю на дзень гневу
Сам сабе ты збіраеш гнеў.
I абрынецца гнеў Гасподні
Ля апошняй твае вярсты.
Будзе страх, як убор ісподні,
Палатнець на табе, як ты.
Загарыцца лісток барвяны
Недзе ля нахмураных хмар.
I за гнеў, табой назбіраны,
Атрымаеш, як сам ліхвяр.
* * *
Покуль пчол рупатлівых гуд не астыг,
Паўнавока смяяцца сотам.
Бог у непаслушэнстве замкнуў усіх,
Каб усіх памілаваць потым.
Паслушэнства ад подслуху неба йдзе.
Напачатку трэба самому
Пакіпець у бядзе, астыць у вадзе
I з чужымі прыбіцца дадому.
I на момант забыцца на вечны лёх,
I на мох, над глухой шгітою,
I пачуць, як душу адмыкае Бог,
Напаўняючы мілатою.
* * *
Хоць прысак у прыцемку не атух,
Халаднавата вуголлям галодным.
У незнаёмай мове моліцца дух,
Але застаецца розум халодным.
Халаднавата сэрцу ў мове чужой,
Нібыта ў неасвечаным храме,
Што поўніцца неабжытай імжой
I неўсвядомленымі дарамі.
Малітва на матчынай мове адна
Госпаду, зорам і ніцым лозам —
Усім зразумела будзе да дна,
I ўсцешыць, і разварушыць розум.
* * *
Спрадвечнасць не вымяраюць гадамі.
На небе трава забыцця не расце.
Бо як паміраюць усе ў Адаме,
Ажываюць гэтак усе ў Хрысце.
За грэх, што пайшоў ад Адама й Евы,
Нясе пакуту зямная плоць.
I як мяняюць убор свой дрэвы,
Мяняе паству сваю Гасподзь.
I адпаведна кожнаму ў чару
Рабу й анёлу — нальецца ўшчэрць
На тым Судзе, што вызначыць кару.
Апошні вораг знішчыцца — смерць.
* * *
Святло аж лілося ў Тварца з вачэй,
Ён свет тварыў, маладзілася праца.
Гарэлі іскрынкі святла зырчэй,
Ляцелі, каб зоркамі ў небе стацца.
I зоркі, як пчолы ў вуллі, загулі,
Аж зазвінелі далёкія высі.
I Бог загадаў ім свяціць зямлі,
Сабраў у сузор’і, каб не разбрыліся.
I светлага клопату ўсім стае,
I часу — любой праявіцца праяве.
У кожнага неба сузор’і свае,
Бо зорка ад зоркі розніцца ў славе.
* * *
Каму салодка і ў палыне,
За кім кульгае нуда старая.
Хто скупа сее, той скупа жне,
Хто шчодра сее, шчодра збірае.
Аддай усё, што ёсць у цябе,
Раллі — суботы, гонам — нядзелі.
Старайся раніцай у сяўбе,
Хай рунню рупнасць умаладзее.
Світанка певень свой цень здзяўбе,
Зляціць маркота зязюляй шэрай.
Паўторыць шчодрасць сама сябе,
І шчыры колас нальецца верай.
* * *
Не азірайся на свет варожа
На мяжы віднаты і мжы.
Хай жа зло цябе не пераможа,
Ты дабром яго перамажы.
Як сцішаюць ядзейшым ядам,
Лом пускае трухлядзь на злом.
І нутро ўледзяніць паглядам
Зло, якое адолееш злом.