Nagle Hugh doskoczył do mnie i wrzasnął mi prosto w ucho:
– Patrz na tych pojebańców! Widzisz tę bandę pojebanych idiotów?
Oddaliłem się od niego i stanąłem pod ścianą po drugiej stronie magazynku.
– A ty co? Jesteś jednym z nich? - krzyknął do mnie przez pokój. – Też jesteś popaprańcem?
– Owszem, łaskawy panie.
– A chcesz kopa w dupę? - odwrzasnął natychmiast.
– Dzieli nas jedynie pusta przestrzeń – odparłem z godnością.
Hugh, jak antyczny wojownik – którym bezsprzecznie był – postanowił wypełnić tę przestrzeń czynem, w związku z czym popędził w moją stronę, niezdarnie przesadzając rząd stojących na podłodze kubłów. Zrobiłem unik. Przeleciał obok mnie, odwrócił się, pobiegł z powrotem i schwycił mnie obiema rękami za gardło. Palce, jak na tak starego człowieka, miał bardzo silne, a w dodatku długie. Czułem wyraźnie każdy z nich, nawet kciuki. Hugh śmierdział. Jechało od niego jak z zatkanego zlewu z pomyjami. Próbowałem rozewrzeć mu palce, ale nic z tego nie wyszło. Dusił mnie coraz mocniej. W głowie zaczęły mi migotać czerwone, niebieskie i żółte światełka. Nie miałem wyjścia. Uniosłem do góry kolano. Starałem się to zrobić jak najdelikatniej. Nie wcelowałem za pierwszym razem, dopiero za drugim. Czułem, jak jego palce i kciuki wiotczeją. Hugh upadł na podłogę, trzymając się za genitalia. Do magazynku wszedł Jacob.
– Co się tu dzieje?
– Nawymyślał mi od popaprańców, proszę pana, i zaczął mnie dusić.
– Słuchaj, Chinaski, ten człowiek jest moim najlepszym sprzątaczem. Od piętnastu lat nie mieliśmy nikogo lepszego. Bądź łaskaw obchodzić się z nim delikatnie. Rozumiesz?
Odszedłem na bok, wyjąłem moją kartę zegarową i odbiłem ją. Porywczy staruszek patrzył na mnie z podłogi, a gdy wychodziłem, warknął:
– Zabiję cię, mister!
No dobra, pomyślałem, przynajmniej teraz jest uprzejmy. Ale tak naprawdę wcale mnie to nie ucieszyło.
66
Następnej nocy przepracowałem jakieś cztery godziny, a potem poszedłem do damskiej toalety, nastawiłem budzik i wyciągnąłem się na sofie. Musiałem spać jakąś godzinę, gdy nagle otworzyły się drzwi. Przyszli obaj, Herman Barnes i Jacob Christensen. Stanęli i zaczęli się ha mnie gapić. Uniosłem głowę, spojrzałem na nich, po czym z powrotem opadłem na poduszkę. Usłyszałem, jak przechodzą do sracza. Gdy wyszli stamtąd, nie spojrzałem nawet w ich stronę. Zamknąłem oczy i udałem, że śpię.
Następnego dnia, gdy obudziłem się w domu, gdzieś około południa, opowiedziałem o tym Jane.
– Przyłapali mnie na spaniu i nie wylali z roboty. Pewnie po tej awanturze z Hughem musieli się nieźle przestraszyć. Opłaca się być twardym skurwysynem. Świat należy do silnych.
– Na pewno nie puszczą ci tego płazem.
– Trzeba mieć jaja. Jaja, wyczucie i styl. A ja to wszystko mam. Zawsze ci to mówiłem. Ale ty równie dobrze mogłabyś uszu nie mieć. I tak nie słuchasz, co się do ciebie mówi.
– Nie słucham, bo stale mówisz to samo. Na okrągło.
– Proszę bardzo! Napijmy się i porozmawiajmy poważnie. Odkąd się zeszliśmy, do reszty ci się w głowie przewróciło. Albo raczej w dupie. A prawda jest taka, że ani ja nie jestem ci do niczego potrzebny, ani ty mnie. Spójrzmy więc, kurwa, prawdzie w oczy.
Zanim kłótnia wybuchła na dobre, rozległo się pukanie.
– Chwileczkę! – zawołałem, szukając jakichś portek.
Otworzyłem drzwi. W progu stanął doręczyciel z Western Union. Dałem mu dziesięć centów i przeczytałem depeszę:
HENRY CHINASKI: „TIMES CO” WYPOWIADA PANU PRACĘ ZE SKUTKIEM NATYCHMIASTOWYM.
HERMAN BARNES
– Co to takiego? – spytała Jane.
– Wylali mnie z roboty.
– A czek?
– Nie ma wzmianki o żadnym czeku.
– Przecież są ci winni jakieś pieniądze.
– Wiem. Chodź, pójdziemy je odebrać.
– Dobra.
Samochód należał już do przeszłości. Zaczęło się od tego, że stracił wsteczny. Było to pewne wyzwanie, ale potrafiłem mu sprostać poprzez ustawiczne planowanie, czyli wybieganie myślą do przodu w trakcie jazdy. Potem wysiadł mu akumulator, w związku z czym mogłem go uruchomić jedynie wtedy, gdy stał na górce, z której dało go się stoczyć. Przez parę tygodni jakoś sobie z tym radziłem, aż któregoś wieczora upiłem się z Jane, zapomniałem o wszystkim i zaparkowałem na płaskiej uliczce przed knajpą. Oczywiście nie dało go się stamtąd ruszyć, zadzwoniłem więc do jakiegoś całonocnego serwisu. Przyjechali, odholowali wóz do warsztatu, a gdy po kilku dniach przyszedłem, by go odebrać, wtopili już w koszty naprawy 55$, a wóz dalej nie chodził. Wobec tego wróciłem do domu na piechotę i zawiadomiłem ich listownie, że zwalniam ich z roboty ze skutkiem natychmiastowym.
Do budynku „Timesa” musieliśmy więc pójść na piechotę. Jane wiedziała, że lubię ją na wysokich obcasach, włożyła więc szpilki i ruszyliśmy w drogę. Był to spory kawał, dobre dwadzieścia przecznic w jedną stronę. Jane usiadła na ławce przed budynkiem, żeby odpocząć, a ja udałem się na górę do Działu Rachuby.
– Nazywam się Henry Chinaski. Dostałem wypowiedzenie i przyszedłem po czek.
– Henry Chinaski… – powtórzyła dziewczyna. – Proszę chwilkę poczekać.
Przejrzała plik jakichś papierów.
– Przykro mi, panie Chinaski. Pański czek jeszcze nie jest gotowy.
– Dobra. Zaczekam.
– Pan wybaczy, ale nie jesteśmy w stanie przygotować czeku wcześniej niż na jutro.
– Przecież skoro dostałem wypowiedzenie…
– Przykro mi, proszę pana. Proszę przyjść jutro. Wyszedłem na dwór. Jane wstała z ławki. Wyglądała na zgłodniałą.
– Chodź, skoczymy na Grand Central Market, kupimy na bazarku mięso na gulasz i jakieś jarzynki… A potem parę butelek dobrego francuskiego wina.
– Jane… Powiedzieli mi, że czek jeszcze nie jest gotowy.
– Przecież muszą ci zapłacić. Takie jest prawo.
– Pewnie tak. Nie wiem zresztą. Powiedzieli, że przygotują czek na jutro.
– O Jezu! A ja szłam taki kawał w szpilkach…
– Dobrze w nich wyglądasz, żabciu.
– No i co z tego…
Ruszyliśmy z powrotem. W połowie drogi Jane zdjęła szpilki i szła dalej, w pończochach. Kilku kierowców zatrąbiło na nasz widok. Każdemu pokazałem wała. Gdy dotarliśmy do domu, okazało się, że starczy nam pieniędzy na taco i piwo. Kupiliśmy jedno i drugie, zjedliśmy, wypiliśmy, a potem – po niewielkiej kłótni – wykochaliśmy się i poszliśmy spać.
67
Następnego dnia, koło południa, wybraliśmy się tam ponownie. Jane znowu miała na nogach swoje szpilki.
– Chciałabym, żebyś zrobił nam dziś ten gulasz – powiedziała. – Żaden mężczyzna nie potrafi tak udusić mięska jak ty. To twój największy talent.
– Stokrotne dzięki – burknąłem.
Dwadzieścia przecznic to jednak kawał drogi. Jane znów usiadła na ławce, zdjęła buty, a ja poszedłem do Działu Rachuby. Natrafiłem na tę samą dziewczynę.
– Nazywam się Henry Chinaski.
– Słucham pana.
– Byłem tu wczoraj.
– Tak?
– Powiedziała pani, że dziś będę mógł odebrać czek.
– Och, chwileczkę.
Przejrzała papiery.
– Przykro mi, panie Chinaski, ale pańskiego czeku jeszcze nie ma.