Калі яго схапілі пад рукі і пацягнулі па калідоры, ён захроп:
— Я...
Але яго ніхто не слухаў...
— Пяройдзем сюды! — камісар павёў Фандора за сабой да таго месца гільяціны, дзе адсечаная галава праз колькі хвілін скоціцца ў кош.
З турэмнай брамы выехаў аўтамабіль. Усе знялі капелюшы і глядзелі на яго. Усталявалася цішыня — як на могілках. Дэйблер саскочыў з падножкі і адкінуў заднія дзверцы, што леглі, як карабельны трап, на зямлю.
— Божа! — сказаў Фандор.
— Смелы чалавек,— заўважыў Жуў.— Ён нават не збялеў. Звычайна ў такі момант асуджаныя белыя як смерць.
Усё адбылося хутка.
У адно імгненне вязня прывязалі да дошкі і перакулілі яе, Дэйблер злавіў яго за вушы і паклаў галавой на люнет.
Шчоўкнуў стопар.
Бліскавіцай мільгануў нож.
Выбухнуў фантан крыві.
Галава скацілася ў кош з вотруб’ем.
Але раптам камісар адштурхнуў Фандора і кінуўся да эшафота. Паліцыянты глядзелі на яго і нічога не разумелі. Камісар засунуў рукі ў набрынялае крывёю вотруб’е, схапіў адсечаную галаву за валасы, узняў і прыгледзеўся да яе. Паліцыянты кінуліся да яго. Дэйблер таксама паспрабаваў супакоіць камісара:
— Спыніцеся, што з вамі?
— Прэч!
Фандор бачыў, што з камісарам здарылася нядобрае. Ён падбег і разгублена спытаў:
— Што вы робіце?
Адчужаным голасам Жуў растлумачыў:
— Гэта не Гурн... Глядзі, твар нават не збялеў, на ім грым! Як у актора! Халера! Фантамас уцёк! Фантамас на волі. Замест яго пакаралі бязвіннага. Кажу табе: Фантамас жывы!!!