Fatalna Miłość

Margit Sandemo Fatalna Miłość

Z norweskiego przełożyła Magdalena Kwiatek-Słoboda

ROZDZIAŁ I

– Któregoś dnia stracę cierpliwość! Daję słowo, że ona źle skończy!

Dogasający płomyczek świeczki drżał nerwowo, a kropelki wosku spływały leniwie po jej wąskim trzonie. Silny podmuch jesiennego wiatru, przypominający pomrukiwanie niedźwiedzia, porwał kolejną porcję spadających igieł, ciskając je nam prosto w oczy.

– Piekielne babsko! Ja jej jeszcze pokażę!

Czternastoletni Erik nie krył złości. W blasku wątłego światełka widać było jego wykrzywioną twarz.

– Nie wygłupiaj się, po co się tak wściekać? Ona nie jest warta twoich nerwów – odezwała się spokojnie Inger.

Inger imponowała mi pod każdym względem. Miała piętnaście lat, lecz sprawiała wrażenie dużo starszej. Zawsze łagodna, rozważna, uczynna. Tak bardzo chciałam być do niej podobna, a tymczasem tyle nas dzieliło! Wprawdzie niedawno obchodziłam dopiero trzynaste urodziny i miałam jeszcze dość czasu na dorastanie, ale to wcale mnie nie pocieszało. Odnosiłam wrażenie, że przepaść między nami jest nie do pokonania.

– Cóż ona znowu takiego wymyśliła? – zapytał łamiącym się, ni to chłopięcym, ni to męskim głosem Arnstein.

Erik nie odpowiedział, zacisnął jedynie usta.

– Już niedługo! – odezwała się gniewnie Grethe, siostra Erika. – Nie ujdzie jej to na sucho! Inger, dawaj coś słodkiego! Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jadłam ciasto. Zwłaszcza odkąd ona się u nas pojawiła. Wiecznie mnie strofuje: że bałaganię, że unikam prac domowych. A najgorsze jest to, że ciągle mi dokucza z powodu mojej figury. Sama uważa się za Sofię Loren, a mnie, wyobraźcie sobie, wytyka nadwagę! Mówi do mnie: „Grethe, powinnaś stanowczo ograniczyć pieczywo, w przeciwnym razie staniesz się grubasem”. Przecież to nie do zniesienia! Czy ja naprawdę jestem aż taka pulchna?

Czym prędzej zaprzeczyliśmy. Była wysoką, postawną dziewczyną o trochę zbyt ciężkim chodzie, jednak z pewnością nie należała do osób z nadwagą.

Tymczasem Inger wciąż nie mogła poradzić sobie z wstążką, którą przewiązane było pudełko z ciastem.

– Wielkie nieba! Skąd masz te wspaniałe wypieki? – zapytała Grethe.

Inger wzruszyła od niechcenia ramionami.

– Od mamy. Ale musiałam jej obiecać, że jutro oddam pieniądze. Mam nadzieję, że się dorzucicie? Razem siedem koron, akurat po koronie na każdego.

Do stojącej na środku glinianej miseczki wpadły tylko trzy monety, pobrzękując dźwięcznie jedna o drugą.

– Zjawię się jutro na moment – powiedziałam w zamyśleniu.

– W porządku, Kari.

– Ja też – dodała Grethe. – Zapłacę za siebie i Erika. Ma się rozumieć, jeśli stary nie poskąpi grosza.

– Pozdrów go ode mnie, to na pewno nie pożałuje – podsumowała Inger.

Arnstein, Inger i Grethe chodzili do jednej klasy. Pozostała czwórka uważała ich za najważniejszych w grupie. Młodsi nie od razu dołączyli do paczki. Najpierw musieli się czymś wykazać. Terje na przykład został włączony jako brat Arnsteina, jeśli o mnie chodzi, wystarczyło bliskie sąsiedztwo – mieszkałam niedaleko od nich.

Najmłodszy spośród nas, drobny i niewysoki Terje, podzielił ciasto na porcje. Swojemu bratu podsunął placek na sam koniec, na co ten od razu się obruszył.

– Spokój, chłopaki – rzekła Grethe. – Pamiętajcie, ze teraz musimy trzymać się razem. Inaczej na pewno jej nie pokonamy.

Jedliśmy w milczeniu, ze zwieszonymi głowami. Współczuliśmy Erikowi i Grethe z powodu nieszczęścia, jakie na nich spadło: tym nieszczęściem okazała się ich nowa opiekunka, panna Lilly Bakkelund.

Na samą myśl o tej niesympatycznej kobiecie dostawałam gęsiej skórki. Miałam przed oczyma jej skrzywioną w sztucznym uśmiechu twarz, przypominającą urodą lalkę Barbie. Głowę panny Lilly zdobiła burza jasnoblond włosów, skręconych w piękne, grube loki. Wielu uważało, że była bardzo ładna, ale nam przypominała królową śniegu o zimnym jak lód sercu. Wiedziałam, że moi przyjaciele żywią wobec niej tylko nienawiść i chęć zemsty.

Posłyszałam szelest papieru i, nie podnosząc wzroku, domyśliłam się, że Grethe sięgnęła po torebkę z toffi. Były to jej ulubione cukierki. Pocieszała się nimi, gdy nie dopisywał jej humor, gdy czuła się osamotniona, niezrozumiana. Wprawdzie rzadko skłonna była nas poczęstować, ale jakoś nie mieliśmy jej tego za złe, może dlatego, że w ogóle była trochę dziwna.

Bez trudu za to porozumiewaliśmy się z Inger Nilsen. Wszyscy, jak jeden mąż, byli zdania, że to świetna dziewczyna. Nawet sporo od nas starsi koledzy, z którymi Inger się przyjaźniła, mawiali, że można z nią konie kraść. Inger z łatwością nawiązywała znajomości, a to dla nas, dorastających nastolatków, miało wielkie znaczenie.

Przysiedliśmy zamyśleni na starych wełnianych kocach, którym przydałoby się solidne pranie. Grethe była wyraźnie przygnębiona, Erik podzielał jej odczucia, na co wskazywała jego ponura mina. Ten szczupły chłopak o delikatnych, nieomal dziewczęcych rysach, niedużych, łagodnie zarysowanych ustach i kształtnej brodzie, był nerwowy, niezdecydowany i często popadał w skrajne humory. Obok niego przycupnął Arnstein ze swoim młodszym bratem Terjem, synowie dyrektora tutejszej szkoły. Arnsteina, mądrego i rozważnego chłopaka, mieszkańcy miasteczka zwykle stawiali swoim rozbrykanym pociechom za wzór. Nie wynosił się i chętnie przychodził innym z pomocą. W przeciwieństwie do starszego brata, Terje był wyjątkowo żywy i energiczny, typowy zawadiaka. Obaj chłopcy mieli czarne czupryny i ciemną karnację. Obok braci zajęła miejsce Inger Nilsen. Traktowaliśmy ją szczególnie ciepło. Nie bez znaczenia był pewnie fakt, że jej mama prowadziła kawiarenkę o zachęcająco brzmiącej nazwie „Słodki Przystanek”, w której nie raz pałaszowaliśmy darmowe desery. Ja miałam na imię Kari i byłam bardzo dumna, że zostałam przyjęta do tej sympatycznej paczki.

Ostatni z członków grupy, Grim, rozsiadł się wygodnie przed wejściem, oparty plecami o uchylone drzwiczki, tam bowiem pełnił straż. Jego masywna sylwetka odznaczała się wyraźnie na tle turkusowoniebieskiego nieba.

Nasza baza leżała na skraju ciągnących się aż po las bagien, pełnych kryjówek i zakamarków, które o zmroku sprawiały jeszcze bardziej ponure wrażenie niż za dnia. Stało tu mnóstwo starych, dziurawych szałasów, skleconych z grubych gałęzi, poprzetykanych darnią. Wybraliśmy wyjątkowo przygnębiające miejsce na naszą kryjówkę w nadziei, że nikt z dorosłych nie odważy się tu zapuścić. Wprowadziliśmy się do najmniej zniszczonego szałasu, który dodatkowo uszczelniliśmy mchem oraz gałęziami świerku i sosny. Postanowiłam przerwać długie milczenie.

– No, co tam u was, Grethe? – spytałam.

Grethe wyprostowała się, odrzucając w tył jasne włosy.

– Niewesoło… – zaczęła niepewnie. – Wczoraj ojciec zawołał nas do siebie i uroczystym tonem oznajmił, że zamierza się ponownie ożenić.

Inger nie wytrzymała i krzyknęła:

– Chyba nie mówisz poważnie? Z Lilly?

– Tylko nie ona! – dorzuciłam z troską w głosie.

– A właśnie, że ona – potwierdził rozgoryczony Erik.

Byliśmy wstrząśnięci.

– Nie, to niemożliwe! – jęknęli jednocześnie Arnstein i Terje. – To niesłychane!

– Boże! – warknął Erik. – Sami powiedzcie, jak my to mamy wytrzymać! Nie mogę ścierpieć tej jędzy!

Silny podmuch wiatru ze świstem wdarł się do wnętrza szałasu. W jednej chwili ledwie tlący się płomyczek świeczki zgasł i wokół zapanowały egipskie ciemności.

Któryś z chłopców odnalazł po omacku pudełko z zapałkami i po chwili w naszej kryjówce rozbłysło nowe światełko.