Фаўст
Бяжыць па руні цюцька чорны!
Вагнер
Няхай сабе. А што ж у тым такога?
Фаўст
І не сабака, не! Прыгледзься да яго!
Вагнер
Звычайны пудлік, больш, бадай, нічога —
Згубіў, відаць, гаспадара свайго.
Фаўст
Ды не — пятляючы, да нас бяжыць.
Я нават бачу хіжы выскал,
І з поўсці сыплюцца пад ногі іскры,
І ўвесь ад хцівасці дрыжыць.
Вагнер
Вас змрок падманвае заўчасна —
Сабака чорны — бачу ясна.
Фаўст
Здаецца мне, вядзьмарскі круг
Ён робіць, бегучы па полі.
Вагнер
Блазнуе, скачучы ў сваволі —
Гаспадароў угледзеў двух.
Фаўст
А можа, праўда — бачу я сабаку?
Вагнер
Дальбог! Тут прывідаў — ні знаку!
Усё звычайна, як вядзецца —
Хвастом віляе, лашчыцца, кладзецца!
Фаўст
Ну што ж! Цю-цю! Хадзі да нас!
Вагнер
Пацешны цюцік, толькі чый?
Стаіш спакойна, ён цікуе,
А загаворыш — добра чуе,
Згубі што, адшукае ўраз,
З вады табе дастане кій!
Фаўст
І праўда ж — плоцкая натура,
Ні звання духу тут, усё — дрэсура.
Вагнер
Калі прайшоў сабачыя навукі,
Мужам вучоным дасца ў рукі;
Відаць адразу: гадунец шкалярскі,
Бадай што, варты нашай ласкі.
Ідуць пад гарадскую браму.
Кабінет{20}
Уваходзіць Фаўст з пудзелем.
Фаўст
Пакінуў нівы я, паляны
У цемрыве глухой начы,
Каб, жудасным адчаем гнаны,
Самому ад сябе ўцячы.
Усе спакусы і ўсе звады
З сваёй я вытруціў крыві,
Любві нябеснай зноў я рады
І рады зноў зямной любві.
Пакінь скуголіць, пудзель, супакойся!
Чаго ты ўздыбіў хіб, грызеш парог?
Ідзі за печ прыляж, не бойся,
Пазбудзься й ты сваіх трывог.
Калі за горадам дарэчы дужа
Твая была мне весялосць,
Дык тут, няўрымслівы мой дружа,
Будзь як жаданы і спакойны госць.
Калі ў пакоі цесным гэтым
Праменьчык цемру разграбе,
Узняты ў высі духам светлым,
Ты быццам спазнаеш сябе,—
Выходзіць розум з укрыцця.
І я тады, цяплом сагрэты,
Няўтольна п’ю з крыніц жыцця!
Дык не скуголь, прашу! Святыя гукі,
Якія сэрца грэюць, не павінны
Заглухнуць у выцці звярыным.
Мы ведаем, што людзі ад дакукі
З вялікіх ісцін строяць кпіны
І вельмі часта могуць самі
На іх накідвацца ліхімі псамі.
Ой гора мне! Хоць маю сілу волі,
Але ці ж гэтага даволі?
Чаму павінна высахнуць крыніца?
Чаму, сасмяглы, мушу адступіцца?
Не! я дасведчаны няблага:
Каб недастачу ў шчасці замяніць,
Мы звышзямное вучымся цаніць;
Наканавана ж нам да чыстай праўды прага,
Што выяўляецца на гэтым свеце —
І толькі ў Новым Запавеце.
Дык разгарну ж той кнігі першароднай
Святы арыгінал
І, ўклаўшы ў працу ўвесь запал,
Яго ўключу ў здабытак мовы роднай.