Фрош
Лаза! Што бачу!
Зібель
Ягад — хоць збірай!
Брандэр
Які цудоўны вінаград!
Аж вабіць вока райскі сад!
(Хапае Зібеля за нос.)
Усе хапаюць адзін аднаго за насы і падымаюць нажы.
Мефістофель
Кладу канец замовам, чарам! —
Хай вам урок не пройдзе дарам!
Мефістофель з Фаўстам знікаюць, сабутэльнікі адпускаюць адзін аднаго.
Зібель
Што?
Альтмаер
Як?
Фрош
Дык гэта быў твой нос?
Брандэр (Зібелю)
А я тваю насіну трос?
Альтмаер
Вось гэта ўдар; душа ў штаны залезла!
Трымайце, падаю — падайце крэсла!
Фрош
Што з вамі, хлопцы, што за страхі!
Зібель
А дзе той шэльма? Я яго пратуру!
Злуплю з жывога гіцля скуру!
Альтмаер
У дзверы бачыў я — пад пахі лахі,
На бочку сеў — і прэч з бярлогі!
Але ж — не слухаюцца ногі.
А, зрэшты, дайце мне яшчэ віна!
Зібель
Тут ашуканства чыстае, мана.
Фрош
А мне здавалася — віно. О богі!
Брандэр
Адкуль тады ўзяліся сад і лозы?
Альтмаер
Цяпер паверу ў цуды і цвярозы!
Кухня ведзьмы{42}
На нізкім ачагу — кацёл. У пары, што высока падымаецца над катлом, узнікаюць розныя вобразы. Малпа-самка сядзіць ля катла, збірае шум і сочыць, каб варыва не пабегла. Малпа-самец з дзецьмі сядзіць побач і грэецца. Сцены і столь увешаны рознымі дзіўнымі вядзьмачымі прыладамі.
Фаўст. Мефістофель.
Фаўст
Нашто прывёў мяне ты ў гэту яму,
Дзе столькі дзікасці і столькі хламу?
Няўжо твая клыбатая вядзьмарка
Паможа скінуць лішнія гады,
І зноў я стану малады,
І зноў каханне ў сэрцы ўспыхне ярка?
Калі ў табе юнацкі пал патух,
З нямогласці не выберашся сам,
Бо ані злы, ані святы прачысты дух
Не дасць патрэбны мне бальзам.
Мефістофель
Мой дружа, зноў разумна кажаш ты!
Я сродак ведаю — каб толькі згода,—
А ён запісаны у кандуіт святы —
Яго падказвае сама прырода.
Фаўст
Хутчэй кажы.
Мефістофель
Я даць рэцэпт гатоў —
Памаладзееш так, што будзь здароў.
Спяшайся ў поле ці на луг,
У рукі серп вазьмі ці плуг,
Практычны розум свой
Не замыкай у цесны круг,
Карміся сам, паруш душы спакой,
Сабе за ганьбу не лічы ніколі
Рабіць як вол і брудны гной
Вывозіць на сабе на поле.
Калі ты зробіш гэта ўсё, тады —
І ў восемдзесят будзеш малады.
Фаўст
Я не прывык, з рыдлёўкаю тым болей,
На досвітку хадзіць у поле,
За ўшчэрбным я жыццём не паганюся.
Мефістофель
Вось тут якраз паможа нам бабуся.
Фаўст
Няўжо ты сам, без гэтага страшыдла,
Не падасі, што трэба, мне на стол?
Мефістофель
Разменьвацца на дробязі абрыдла.
Я лепш збудую тысячу мастоў{43}:
У нашай справе мала ўмення,
Патрэбна тут і бабскае цярпенне.
А чорту гэта дробязь, не работа,
Таму гадамі корпацца ля печы
Не дазваляе мне мая істота —
Мне дай размах, дай разгарнуць мне плечы.
Я знаю тонкасці вядзьмарскай кухні —
Не пералічыш іх, язык апухне;
Ды сам не ўпраўлюся, вядома.
(Убачыў звяроў.)
Якія малпачкі — уга!
Вось вам служанка, вось — слуга!