Уваходзіць Мефістофель.
Глядзі, каб дзеўку мне дастаў!
Мефістофель
Якую?
Фаўст
Ёй я дарогу заступаў.
Мефістофель
Ах вось! У пробашча яна была
І ачышчалася ад зла,
Грахі яму нявінная насіла.
Падгледзеў я — ля спавядальнай будкі
Стаяла, як анёл чысцюткі —
А гэтакіх мая не пераможа сіла,
Фаўст
За чатырнаццаць ёй пераваліла.
Мефістофель
Ты — як распуснік пошлы, гадкі,
Што хціва кветачкі кахання рве,
Якому толькі ў галаве —
Залёты і нявінныя дзяўчаткі.
Ці не завельмі ты, мой пане, спрытны?
Фаўст
Дарма! Пакінь, магістр амбітны,
Свае маралі, трапныя здагадкі —
Абрыдлі мне яны. Без лішніх слоў:
Калі я гэтай ноччу зноў
Дзяўчыну мілую не ўбачу,
Лічы — ў табе партнёра трачу!
Мефістофель
Не ўсё ж наскокам, дарагі! —
Патрэбен тыдзень мне, другі,
Каб я аказію мець мог.
Фаўст
Мне б толькі вольных сем гадзін,
Дык і без чорта, сам, адзін
Я б спакусіў і перамог.
Мефістофель
Ого! Цяпер я слухаю француза!
Прашу, не гневайся, ну годзе, годзе!
Але ж які той смак у асалодзе,
Калі табе падорана спакуса!
Круці, фліртуй, шукай зацішак,
А там, як дойдзе да пары,
Ты, як герой замежных кніжак,
Сам на цугундар лялечку бяры.
Фаўст
Мой апетыт здаволіцца малым.
Мефістофель
Ты рызыкант, мой пане, а між тым,
Скажу без смеху, да дзяўчыны
Пад’ехаць хітра мы павінны,
Бо штурмаваць паненку ў лоб
Пустою дурасцю было б.
Фаўст
Вядзі мяне ў яе святліцу
Або дастань на памяць паясок,
Хусцінку, стужку, завушніцу,
Падвязку з ножкі, матузок.
Мефістофель
Каб даказаць, як спачуваю
Твайму вялікаму адчаю,
Гатовы сёння ж я з табой
Прабрацца да яе ў пакой.
Фаўст
Убачу? Авалодаю?
Мефістофель
Не, не! Ў адведкі
Красуня пойдзе да суседкі,
А ты чакай пакуль, сядзі рахмана
І мар пра ўцехі вашага рамана.
Фаўст
Дык пойдзем!
Мефістофель
Не, пакуль што рана!
Фаўст
Рыхтуй дарунак з лёгкае рукі.
(Выходзіць.)
Мефістофель
Ужо дарыць? Ай маладзён!
Але — ці не пара наведаць тайнікі,
Ці не пара дастаць і скарб які,
Каб поспех быў адразу нам відзён.
(Выходзіць.)
Вечар{50}
Невялікі ўтульны пакой.
Маргарыта заплятае і падвязвае косы.
Маргарыта
Як бы хацелася мне знаць,
Хто ён такі, той дзіўны пан?
Рухавы, статны і, відаць,
Не з простых родам, а з дваран.
Я ўмомант гэта зразумела,—
Трымаўся так дастойна, смела.
(Выходзіць.)
Мефістофель. Фаўст.
Мефістофель
Заходзьце ціха, асцярожна.
Фаўст (памаўчаўшы)
Мне аднаму пабыць тут можна?
Мефістофель (агледзеўшы пакой)
Такі парадачак не ў кожнай!
(Выходзіць.)
Фаўст (азіраючыся)
Вячэрні морак, змрок салодкі,
Акрый, акрый святыню гэту!
Закуй мне розум у калодкі.
Пазбаў усіх уцехаў свету —
Пакінь мне толькі крылы волі,
Дай мне спазнаць пакуты й болі!
Які спакой, якая ціша,—
Ва ўсім парадак і дагляд!
Дастаткам тут і ўбогасць дыша —
Утульнасць у каморцы, лад.