Дрыжыкі пайшлі па целе –
зірк управа я:
у хляве зашамацела
нешта жвавае!
І рассыпалася ўшчэнт
нават мысленне…
Бо яшчэ і тэстамент
не напісаны!
Пацямнелы панадворак –
толькі ценяў муць.
А таўкунчыкі “Сем сорак”
скачуць і пяюць.
Хто стаіўся ля павеці?!…
– гэта ж лесвіца!
…У кацяры – аж памерцi! –
зрэнкі свецяцца!
Са спалоху-непакою
ў хату рынуўся…
Аб начоўкі (хрась!) – нагою,
ледзь не грымнуўся!
Мацюкнуся з перапуду:
“Трасца вам у бок!”
І на дзверы не забуду
зачапіць шчапок…
ЦІКАВАННЕ
З дому выскачу мячом,
і прайдуся тузам,
і на лаўку сяду ў скверы, як барон.
Пацікую за дзяўчом –
майка з голым пузам –
ці то ловіць жаніхоў, ці то варон.
З цыгарэтай – да мяне,
просіць запальнічку.
Хіба ж я не Праметэй – агонь трымаць?
Дзве зацяжкі – і капец,
лезе ў касметычку.
Пэўна, будзе гэта мышка паляваць.
Кінуць пасмачку на лоб,
сысуны падвесці,
вейкі выпрастаць, а бровы разагнаць…
І прыкідваць, як каго б
“на бабло развесці”.
Я сягоння не пусты – досыць цікаваць!
ПІЛЬНАСЦЬ
Глюкавы – шчаслівы ў двукоссі, няўдалы.
Падмянціць – дзеяслоў ад назоўніка “мент”.
Эх, удружылі нам нашыя пысы!
Вечар, напэўна, задужа глюкавы…
Мяне падмянцілі за тое, што лысы,
сябра – за тое, што дужа чарнявы.
Вырвалі гузік. Ідзі разбярыся:
дзе і навошта, як і каторы?!
Добра, што грошы амаль разышліся, –
ляснулі б, пэўна, у гэтай канторы.
Добра, што згрэблі не за ідэю –
юнак-мітынговец сядзіць, ледзь не плача.
Мы ж адзначалі сустрэчы падзею,
выйшлі – і трапілі ўраз пад раздачу.
Тырчым, як сычы, мы ў тым пастарунку.
Каб хоць не ўзгрэлі дручком па спінцы!
Няма нам ад пільнасці той паратунку –
і што ўжо казаць пра сапраўдных злачынцаў!
САМ-НАСАМ З ЛЁСАМ
Мы дуэтам запяём
з лёсам-недарэкаю:
я зальюся салаўём,
ён закукарэкае!
Перастроімся наноў
з лёсам-небаракаю:
трубіць ён, як сем сланоў,
а я жабай квакаю!
То ён кіне мяне ў гразь,
то пакажа фігу мне!
Я замоўкну, як карась,
а ён толам выбухне!
Начаплю бронежылет –
ён засвеціць сонейкам,
сяду на веласіпед –
ён заскача конікам!
То запросіць мяне ў дом
з брамаю закутаю,
то падасць бакал з віном,
то фужэр з атрутаю!
Кладку выцягне з-пад ног,
усміхнецца крыва мне,
кіне грошай, каб не здох,
і кішэні выверне!
Напаскудзіць, як свiнчо,
а пасля – пакаецца…
Будзе плакацца ў плячо,
там і адсмаркаецца!
Разагнуся ў клічнік я –
ён заверне ў косачку…
Колькі, блін, таго жыцця –
і яно ў палосачку!
ПЕСНЯ ГАДА