— Ну што? — пачула яна знаёмы, прасеяны праз густыя вусы голас.
Эмілі з малой плёскаліся на кухні. Адрыен ужо вярнуўся. Ён наразаў такім жа бяскрыўдным з выгляду, як і сам, нажом кавалачкі хлеба і клаў на іх сардзіны. Кубік хлеба, кавалачак сардзіны. І ён не сварыўся, хоць нічога больш не было. Яшчэ кубік хлеба і яшчэ кавалачак сардзіны. Ад яго бязвіннасці рабілася моташна.
— Пяцьсот старых франкаў, — закрычала Марта, — ты разумееш? Бакалейшчыца дала мне аднаго Гюго*.
* На старых пяцісотфранкавых білетах быў змешчаны партрэт Гюго.
— Я ж табе казаў...
Ён не скончыў фразы, але яго лоб наморшчыўся; яму не ўдалося падчапіць дзюбкай нажа галаву сардзіны. І сапраўдная Марта, якая не падала духам у цяжкія часы, адчула, што яе асуджаюць, і сказала тое, што гняло яе душу.
— Пяцьсот франкаў за подласць! — прастагнала яна.
— Няма чаго скардзіцца, для нас і гэта грошы, — сказаў Адрыен.
Марта ўздыхнула і замаўчала. На словы яна таксама была небагатая.
— Для нас канечне, — паўтарыла яна, перакананая.
Гэта подласць заўжды адчувае сябе камфортна, а такім, як яны, маленькім людзям даводзіцца ісці па гэтым паскудным жыцці пехатой. Яе вочы палагаднелі. Вось, скажам, Адрыен, яго шлях усыпаны дыямантамі.
І гледзячы на гэтага чалавека, на яго залітыя алеем вусы, якія рухаліся ў такт са сківіцамі, калі ён дажоўваў апошні кавалак, Марта раптам спыталася ў сябе, чаму яна не чуе цяжару на сваім хворым калене і чаму адчувае нейкае дзіўнае задавальненне ад сваёй няўдачы.
Анры Барбюс
Пяшчота
25 верасня 1893 года
Мой дарагі маленькі Луі!
Вось усё і скончана. Мы не ўбачымся болей ніколі: будзь упэўнены ў гэтым не менш цвёрда, чым я. Ты не хацеў гэтага, ты згадзіўся б на ўсё, толькі б мы заставаліся разам, але нам трэба расстацца, каб ты мог пачаць новае жыццё. Я не шкадую, што не ўступіла табе, самой сабе, нам абаім ні тады, калі ты так горка плакаў, зарыўшыся ў падушкі на нашым ложку, ні тады, калі ўзнімаў галаву і ўмольна глядзеў на мяне — які ж няшчасны быў твой твар, як ён палаў! — ні тады, калі ўвечары як не бачыла ўжо ў цемры тваіх слёз, я адчувала, як апякалі яны мне рукі.
Цяпер мы абое страшэнна пакутуем. Мне гэта ўсё здаецца нейкім насланнём. Яшчэ некалькі дзён проста нельга будзе ў гэта паверыць, потым колькі месяцаў будзе яшчэ балюча, пасля прыйдзе выздараўленне.
І толькі тады я зноў стану пісаць табе — мы ж вырашылі, што зрэдку я буду гэта рабіць. Мы і праўда добра ўсё абдумалі. Лісты мае — ты ж ніколі не ўведаеш майго адраса, ніколі! — застануцца адзінаю ніццю, што будзе яшчэ звязваць нас, — і яна не дасць нашаму расстанню ператварыцца ў разрыў.
Цалую цябе апошні раз, але так пяшчотна, так ціха і так бязгрэшна — бо якая ж адлегласць раздзяляе цяпер нас!
25 кастрычніка 1894 года
Мой дарагі маленькі Луі!
Я зноў гавару з табою — як і абяцала. Вось ужо год, як мы — гэта болей не «мы». Я добра ведаю, ты не забыў мяне, мы ўсё яшчэ занадта звязаныя між сабою: кожны раз, калі я думаю пра цябе, не магу не адчуваць твайго болю.
Ды ўсё ж гэтыя дванаццаць месяцаў не былі зусім бескарысныя: яны накінулі на наша мінулае жалобную вуаль. Вось ужо і вуаль з'явілася! Некаторыя рэчы сталі патроху сцірацца ў нашай памяці, а розныя дробныя дэталі ўжо і памерлі нават. Праўда, яны ўспамінаюцца раптам, калі нешта выпадкова нам пра іх нагадае.
Неяк паспрабавала ўспомніць дакладна, які быў твой твар у той момант, як я ўпершыню цябе ўбачыла, — і не змагла.
Паспрабуй і ты ўявіць мой першы позірк на цябе. Ты зразумееш, як усё ў гэтым свеце сціраецца.
Нядаўна я ўсміхнулася. Каму, чаму? Нікому і нічому. У прысадах весела зайграў сонечны прамень — і я міжволі ўсміхнулася. Я і раней ужо, з нейкага часу, спрабавала ўсміхнуцца. Спачатку здалося, што немагчыма будзе зноў навучыцца гэтаму. І ўсё ж, як я сказала, аднаго разу, супраць волі маёй, я ўсміхнулася. І хачу, каб і ты таксама ўсё часцей і часцей усміхаўся — проста так, радуючыся добраму надвор'ю ці думцы, што наперадзе ў цябе ёсць яшчэ нейкая будучыня. Узнімай тады галаву і ўсміхайся!
17 снежня 1899 года
І вось я зноў з табою, мой маленькі Луі. Ці не праўда, што я нібыта сон: з'яўляюся тады, калі мне захочацца, але заўсёды ў добры момант, калі вакол усё пуста і цёмна. Я прыходжу, я побач, але нельга дакрануцца да мяне.