– Ĉu vi ne havus emon akompani min per la ŝipo Stalnle Up To Date?…Ĉu vi akompanus min, kiel gasto dum la vojaĝo
– Ne… Bedaŭrinde ne… – respondis la virino tre malgaje. – Hieraŭ vi devintus diri tion al mi.
Grasiĝinta ploras en la mikrofonon kun mola voĉo:
“Mi sendas mian koron en Havajon, ĉiun vendrede posttagmezon, Ankoraŭ ne resendu min, mi petegas, kaj pensu kelkfoje pri mi silente… Lulos min la arda pasio… Se venos la nokto… Venu, kaj ne timu…”
Kaj la dampita trumpeto ludas sola, kaj klaketas la ŝaltilo de la malhelruĝa lumo, susuras la vestaĵoj, klakas la ŝuoj…
– Kio okazis de hireraŭ? – demandas Theo
– Nek mi mem scias precize. Sed bedaŭrinde, mi ne povas kunveturi per la ŝipo Stanley Up To Date.
“Kies unua oficiro rekonos kaj malkaŝos min, ke mi dungis la atakantojn” – ŝi aldonis en si mem.
…Poste ili elpromenis el la paradizo de la tango-tekstverkistoj, kie la nokto de Havajo atendis ilin… Kaj vane, ne banalaj vortoj estas la multe da versaĵoj, kiujn zumzumadas la ĵaz-orkestroj pri tiu Havajo. Tamen eksterordinare sulte bela spektaklo estas la pufiĝinta luno inter la vaporoj, kiel en la ardo en sia larĝa haloo ĝi preskaŭ krepitas. La palmoj ekbruetas tie kaj ĉi tie pro la aperanta kapo de la scivolemaj simioj… La ĉielo estas tia, kiel raketo, kvazaŭ ĝi estus rigidiĝinta en la momento de la eksplodo, kaj ĝiaj fajrejoj brilus senmove…
– Estas domaĝe, ke ni renkontiĝis ne morgaŭ – diris la virino kaj ĝemis.
– Kio okazis de hieraŭ? – demandis Theo kaj ekprenis ŝian manon. – Ĉu vi enamiĝis al iu?
– Bedaŭrinde jes… – ŝi respondis malgaje.
Pro tio Theo sentis sin tre malfeliĉa, kvankam la virino komprenis ĝuste tiel, ke ŝi enamiĝis al li.
Tiaĵo ankaŭ en Havajo povas okazi, dum belega, somera nokto, kiam la lunlumo tremas sur la arbo… Kaj birdo kantas al la frondaro konjektanta nenion, kiam proksimiĝas la nokto. (Venu, ne tiumu.)
Kiel stultaj tekstoj ili estas!..
Kaj Dio scias… La pozemuloj povas diri kion ajn: estas io en tiuj tekstoj… Vane!
D E K K V I N A Ĉ A P I T R O
D I B O Ĉ E J O M E D O L O
A L L A G A J A C E R B E L V E R Ŝ I G A N T O
Ĉ E L A F O R T E P I A N O O F E L I A P E P I T A S T A R A S
kaj gitaras
Bela afero estas la uniformo, kaj belega vestopeco estas la volontula ĉapo de ambulancistoj ĉe la ŝipoficiroj, sed kiom ĝi valoras sen la Diboĉejo Medolo. Kompreneble la ĉiutagaj homoj scias nenion pri tiaĵo, kiuj alvenas en tiun unuarangan havenon, ili iradas en ĉiuspecaj glitumej-similaj ĉambregoj sen sketiloj, kaj oni alportas la manĝaĵon sur rulseĝo antaŭ ilin, kio estas bona ago, ĉar ili manĝas malsanigajn nutraĵojn.
Kiel alia estas tia Diboĉejo Medolo! (al la Gaja Cerbelverŝiganto!) Dio mia, kiel alia ĝi estas! La simplaj tabloj el lignotabuloj, balanciĝas kvazaŭ ŝipo dum milda ondofrapiĝo, kiam oni kubutumas sur tiujn
Ĉe la fortepiano vere Ofelia Pepita staris persone, ĝi ne estas troigo kaj multpromeso, sed realaĵo: la artistino mem agadas tie! Nu kaj ankaŭ la fortepiano estas grava akcesoraĵo, ĉar la popolo de la maroj estas muzikemaj. Ofelia Pepita de tempo al tempo turnas ŝraŭbon ĉe la flanko de elektra fortepiano, kaj post sekundoj aŭdiĝas mallaŭta blasfemo.
La artistino esprimas sian opinion pri la obstina maŝino.
Je la tria aŭ kvara ŝraŭbado la fortepiano, kiel vekiĝanta ebriulo, komencis muziki post kelkaj mallaŭtaj singultoj. Plej ofte la ŝlagron Tamara, mi revadas pri vi, kiam iom post iam vesperiĝas, en nia malnova bagno de Sumbava. Poste la artistino kubutante sur la fortepianon, akompanas la kanton kun malgaja citerado, kiu havas publike ŝatatan, aldan voĉon, raŭkan de hejmfarita brando.
Kiam la fortepiano ĉesis funkcii, post kelkaj buton-premoj la blasfemo denove aŭdiĝas.
Ĉu ĝi ne estas bela? Kaj kiel bela estas la familiaraj muroj! Ekzemple tiaĵoj estas skribitaj sur ilin per karbo: “PINGLOKAPULO! MI ESTIS ĈI TIE ĜUSTATEMPE! PARTO DE LA KARGO KONCERNAS ANKAŬ MIN! MI ELPREMOS VIAJN OKULOJN!”
Ŝajnas, ke ili nur evitis unu la alian, ĉar senpere apud ĝi jen tio estis skribita: “Kial vi fanfaronas, vi, ĉevalo! Via koncerna parto estas ĉe Spilek!”
Sed ankaŭ suspektema Otelo trviĝas ĉi tie.
E V I T U M I A N E D Z I N O N! L A S U S P E K T A
Ŝ A R K O Ĉ I A M R E V E N O S!
M I K U N P O R T O S L A H A R P U N O N S U R L A B O R D O N!
D E V I Z O:
“D U M V I V A P U N O E S T A S M A L P L I O L L A M O N D O!”
Ankaŭ kelkaj karikaturoj estas videblaj, liberstilaj desegnaĵoj kun apartenanta teksto. Nek la stilon de la teksto ligas multe da formalaĵo. Poste sekvas la belega devizo de saĝaj ebriuloj: “Drinku, ĉar la ebriceco esta moderiga cirkonstanco!” Kiu estis ebria, tiu ne povas konfesi la puran veron! Do: En vino estas vero!” Poste sekvas verko de dio-benita, senmoraliĝinta poeto:
BALADO DE SAĜAJ RABISTOJ
Verkis
ALADARO ŜEKSPIRO
Elspezu vian monon amiko por drinkaĵo!
Kion vi povas drinki hodiaŭ, ne prokrastu tion ĝis morgaŭ.
Ne etendu la krurojn trans sub via kovrilo,
Vi dekutimiĝos de la laboro, kaj kiu ajn kaptos vin ĉe l’ freŝa faro!
Tiu devas labori, kiu fordrinkas sian monon,
Oni kaptas ŝparemena gangsteron, ĉar li estas maldiligenta!
Lernu de l’ abeloj, kiel ili kolektas mielon
Kaj ili neniam havas eĉ unu groŝon; estas mirinde, ke ili vivtenas sin!
DEDIĈO!
Kiu fordrinkas sian monon, tiun la laboro tenas en vivo,
Tial okazas, ke la sobreco mortigas, stultigas kaj puŝas en mizeron!
Jimmy la Ĝisorela alvenis ĉi tien rapide, kaj ĝenerala ĉiu alvenis ĉi tien, se oni nur iomete konsideris la devigajn malbonajn kutimojn la la etiketo de la krimula mondo.
– He! Jen vidu! – kriis Martin, la kubo-kapa mulato. – Ofelia, turnu la krankon por muziki fanfarion per la fortepiano!
Kaj eksonis krakanta, rapidritma blasfemo.
– Saluton – mansalutis ili Jimmy la Ĝisorela degne
Sed se li estus konjektanta, kia insida fato kaŝrigardas lin ĉi tie, eble li tuj estus forkuranta.
– La artistino vespermanĝu kun la unua oficiro! – disponis Jimmy la Ĝisorela, menciante sin mem je la tria persono de singularo. Kaj tiel plenumiĝis lia fato!
Ofelia Pepita estis sufiĉe beleta. Eble iomete tro kuspnaza, sed ankoraŭ ne estas decidita, ĉu tiu propreco estas makulo de beleco? Ŝi fumis cigaron, nomatan pri la pitoreska, usona ŝtato Virginia, kiu ekbruliĝis nur post pluraj snufetoj kaj uzante alumetoj kaj pajleroj. La artistino konsevis sian pasion, rilate la fumadon de la cigaro virgini, el tiu tempo, kiam ŝi ludis la malfacilan servon de la dua alkoholisto sur la kargoŝipo Lukso, en la proksimo de kapitano Kuloto.
Vi tre memorigas min pri kapitano Kuloto, estimataa sinjoro Ĝisorela – ŝi diris iom ĝentil-afekte. – Antaŭ du jaroj la kompatindulo fariĝis viktimo de eraro, tamen mi atendas lin fidele. Tion vi povas demandi de ĉiu ĉi tie. Ne pli ol du semajnojn mi ĵetis la gitaron al la kapo de Hugo la Laborevitulo, ĉar li kisis min.