Kaj tiam nek mi povis preni aeron, kvankam mia buŝo estis tute malfermita.
La lunlumo falis sur la vid-al-vidan muron! Tiam mi vidis lignokeston, sur kio estis skribite!..
B R I G I T A
Mi scias nur tion, ke vidinte ĝin, mi kuregis! Kiel frenezulo! Okazis la plej altgrada fuĝo! Kion la subuloj nomas ek do!
Mi neniel ekscios, kiel mi revenis en la Diboĉejon Medolo. Mi scias tion, kiam mi enpaŝis spiregante, ĉiu ekstaris kaj rigardis min. Ĉar eble mi aspektis tiel, kvazaŭ mi venus de sur la ĉeflapco, kaj mi jam estus eternigita en gipso.
Via Reĝa moŝto devenas el altranga familio, sed vi scias: ke la koro de la dinastio Ĝisorela ne estas el vakso, sed se mi devus travivi tion ankoraŭfoje, prefere mi estu denove en la kontoro de la ĉefpolicisto Crikley en Adeno, kiu estas scivolema homo pri mi, kaj onidire li posedas la plej grandajn vangofrapojn de la mondo. Transdonu Via Reĝa moŝto mian plej humilan bondeziron al Ŝia Reĝina moŝto kaj al Ŝia Altaĝa Imperiestra Patrino. Krome mi restas via fidela anstataŭiganto sur la trono de Via Reĝa moŝto
Esprimante mian altestimon:
don Ĝisorela il Jimmy, sed iomete
mi ektimis, ĉar ankoraŭ en la mondo ne okazis tiaĵo, ĉar orienta bubona pesto estas danĝera malsano, krome tute infekta.
don supreskribita, di Ĝisorela.
D E K S E S A Ĉ A P I T R O
Nun tuj sekvos la turniĝo.
Mi petas la trankvilon de la leganto, kio cetere estos konstante bezonata dum la daŭro de la horora historio, en kiu fantomoj kaj teruraĵoj svarmas, de tiam, kiam la ŝipo Stanley Up To Date forlasis Honolulu-on, kun kvin taga malfruiĝo. Ĉar tie aperas la heroldo de la teruranta, neelkalkulebla fato.
Venis la virino!
Ĉiam komenciĝas tiel! Gardu vin! Atenton!
La viro kalkulas ĉion kun bone pripensita antaŭzorgemo, precize, difinitive. Kaj tiam venas la virino! Kun mensogoj, havantaj cent kilometran rapidecon po sekundo, spiregante, vortmuelante, mallevinte la okulojn, svenadante aŭ ridetante; subite ŝi venas kaj ruinigas ĉion!
Poste ŝi eksidas sur tiujn ruinojn kaj pudras sin. Kaj ŝi kondolencas sincere.
Ni gardu nin de la virinoj! Ankaŭ la plej simplaj, ĉiutagaj nocioj fariĝos konfuzaj, se ni volas klarigi tiujn, rilate virinon. Ni menciu ekzemple la amon.
Aŭ ni ne menciu ĝin? Egalas. Ni do menciu ĝin. Jen estas ekzemple la amo.
Kie?
Pardonon, ke mi interrompas mian direndon, sed ni nun klarigis tion fine. Kie estas la multe menciita amo?! Kiu vidis ĝin? La koncernulo levu sian dekstran prudenton.
Nu jen?
Tamen ĝi tre gravas! Ĉar ankaŭ en nia romano aperas tiu aĵo, kaŭzante multe da problemo. La amo ĉiam kaŭzas problemon. Mi do asertas kategorie: amo ne ekzistas! Aŭ pli ĝuste: ekskluzive amo ekzistas. Ni devas paroli pri tio. Ĝi tre gravas, ĉar se ni eliminas el la eblecoj la ideokonfuzon, nomatan amo, tiam ni povas vivi laŭ difinitaj planoj. Kaj kiu asertas, ke ĝi ne gravas.
Mi!
Mi asertas ne plenkonscie, ke sinjoro Theo pravis, kiam li konstatis tuj, ke estas malpermesite por li komenci paroladon kun tiu virino, poste li paroladis, sidis, dancis, iradis kun ŝi konstante dum kvi tagoj, en prozo, en kanto, kaj inter ĝemoj. Mi pensas tiel, ke ili eĉ interkisiĝis. Sed post kvin tagoj li konstatis kun kruda rido en sia animo, ke la virino estas mem- kaj pulbikdanĝera individuo, de antaŭ kiu li devas fuĝi.
Tiam li petis ŝian manon.
Sed Lilian eldiris la malfeliĉigan vorton ne. Tiel la ŝipo Stanley Up To Date povis ekveturi. La virino estis bela. Ni nur ne serĉu la logikon en ĉio! Klarigo ne estas! La virino estas tia, kiel poezia metaforo. Se ŝi estas bela, nek tio estas problemo, se tiu havas nenian sencon.
La okazaĵoj nun ekimpetis per tempestas rapideco. Ekveturo: je la 18,20-a horo. Theo inter sinmortigaj pensoj oficiale informiĝas, ke la parenco de la angla reĝo, lordo Hamilton akompanos la ekspedicion.
Je la 19,40-a horo posttagmeze. Mi ripetas je la 19,40-a horo. Laŭ la Mez-Azia, Amerika, krome laŭ la tempokalkulo de ĉiu mondparto, la ebrieco de sinjoro Wanger potenciĝis mirinda fenomeno, kiel la boreala aŭroro, kiam ĝi disvolviĝas per sia tuta arko sur la nord-polusa ĉielo.
Tiel konsterniga li aspektas, kiam li elvenas el la stratangula drinkejo kun siaj fiera kandelo, poŝ-birdoj, tenante sian pantalonon ambaŭmane, kaj li iras al sinjoro Theo, havante la plej bluan rondbarbon.
Je la l9,45-a horo oni elĵetas lin la sepan fojon el la halo, kvankam li aplacias la fidelan amikecon de la ĉeestanta hotelestro, menciante la malnovajn, belajn tempojn, pasigitajn en la bango de Sumbava. Fine sinjoro Theo venas hazarde tien, kaj brakapogas la aferon de sinjoro Wagner. Brakapoginte la ebriulon, Theo sidigas lin en fotelon.
Ĉiu rigardas tien-reen timeme, ĉar aŭdiĝas konstanta birdo-kvikado en la halo, kaj oni ne komptenas tion.
Je la 19,56-a horo kaj 7 sekundoj, sinjoro Wagner proponas aĉeti la scienculon, malliberiĝantan sur la ŝipo por 5000 dolaroj.
Je la 19.58-a horo, sinjoro Wagner ridas krude pri la cent dolara porpono, kaj li volas foriri, sed levinte de sur la planko, oni senpolvigas lin.
Je la 19,59-a horo kaj unu sekundo, sinjoro Wagner akceptas la cent dolaran proponon senhezite
La medalo de la golf-esploristoj konvinas sinjoron Theo pri la identeco de Gustavo Bahr.
Je la 20-a horo kaj 10 minutoj, oni ankoraŭ apenaŭ prepariĝas al la ekveturo. Aŭdiĝas kantado. Vasiĉ rigardas malsupren. La cilindra ĉapelo de sinjoro Wagner ŝanceliĝas sur la akvo kun vibranta lumo, kiel ia malnova buo.
– Kio nova?! Vi, fripono!.. Ĉu nun vi rekons min? Vi ja fanfaronis en ĵaketo. Aŭskultu min! Mi kunportis lignokeston al via mastro. Ĉu vi ne volas aĉeti tolon?
Kaj li komencis kanti, sed pro ventatako la flamo de la kandelo ekbruligis lian ĉapelon, kiu ekflamis. Li premis ĝin sub la akvon per kutima movo, poste li surmetis la malnovan, nigran feltaĵon denove. Nun ankaŭ verda algo pendis sur lia kandelo.
Fine la lignokesto estis supre.
Jam lumas la lampoj, kiam alvenas alia transportaĵo. Ankaŭ Jimmy la Ĝisorela kunportas lignokeston. Neniu scias, de kie.
Li portigas ĝin en sian kajuton. Freneza homo elvenas el ĝi. Li batas kaj fermas lin en la ŝrankon. Poste li metas en la ŝrankon sian pluvmantelon kaj porcion da kolbasaĵo.
Dume li batas denove la koncernulon.
La 24-a horo vespere kaj neniu minuto.
La ŝipo Stanley Up To Date ekveturas. Muziko, homamaso ktp. La vaporŝipo ŝajnas tri-fumtuba marveturilo de sur la bordo pro la kolosa cilindra ĉapelo de sinjoro Maxbell.
Lordo Hamilton venis sur la ŝipon, akompanate de eleganta, blankhara sinjoro. Li balancadis sian bone konatan, blondan, studentan kapon al ĉiu, kaj irinte kun sia akompananto en sian kajuton, li akceptis sinjoron Theo.
Li petas, ke lia ĉeesto sur la ŝipo kaŭzu nenian ĝenatecon, li veturos, kiel simpla civilulo.
Lia lorda moŝto konatiĝis kun ĉiu. Li ŝajnis iomete embarasita, kiam post sinjoro Maxbell en la nomo de la aliaj esploristoj doktoro Rügen anatomo salutis lin. Kaj la oraĵisto transdonis al li bronzan plakedon.
– Kiu estas ankoraŭ? – demandis lia lorda moŝto nervoze.
– Ni havas ankoraŭ unuarangan futbaljuĝiston – respondis sinjoro Theo sen palpebrovibro – kaj tiu eleganta sinjoro kun la lorno. Sokrato Schwacht aŭ Knapp, li estas frenezulo kaj florĝardenisto, laŭplaĉe. Ĝi estas ĉio.
Sed li eraris.
Subite aŭdiĝas sono de citro.