Sed Jimmy la Ĝisorela estis multe pli fortike ĉarpentita ol la stevardo. Manke de alia loko li revenis en la kajuton de sinjoro Gould por dormi. Fred la Malpura sidis ĉe la tablo kaj manĝis buterpanon. Ĉiuspecaj paperoj kuŝis antaŭ li, kiujn li elprenis el la tirkesto de la ŝranko. Kiam Jimmy la Ĝisorela enpaŝis, li subite premis la skribaĵojn en flavan ŝam-dokumentujon kun blazono, poste li enpoŝigis ĝin.
— Mi suprenvenis kaj ĉirkaŭrigardi sur la ŝipo.
— Ĉu vi vidis ion?
Li ne povis respondis, ĉar li ŝovis tiel grandan buterpanon en sian buŝon, ke lia duonvizaĝo ŝveliĝis.
— Aha… — li diris fine.
— Parolu!
— Mi vidis la kapitanon.
— Kie?!
— Li staris sur la ponteto kaj pipfumis.
— Tiu estis la vera kapitano! Ĉu vi ne vidis la fantomon?
— Mi vidis ankaŭ lin. Li parolis kun vi en la interferdeko.
— Ankaŭ tiu estis la vera!
— Tiam nek la diablo povas orientiĝi ĉi tie. Ĉu tiu sinjoro Gould tute ne drinkis? — li demandis kaj ĉirkaŭrigardis.
— Mi avertas vin, kapitano, povas okazi granda problemo, se oni trovis vin ĉi tie, kaj iu rimarkos, ke mankas la dokumentoj de sinjoro Gould.
— Vi jam denove maltrankvilas pro mi. Tiu konstanta timzorgo emocias min. Mi trovis tre interasajn skribaĵojn ĉi tie.
— Transdonu tiun aktujon al mi! Ne elprenu revolveron, ĉar mia tranĉilo estos pli rapida!
Tranĉilo direktiĝis al la ventro de Fred:
— Mi petas la dokumentojn. Se promesiĝas “negoco” en ties enhavo, ni povas esti partneroj.
Fred la Malpura rigardis sur la tranĉilon indiferente kaj de tie al Jimmy la Ĝisorela.
— Mi ne kutimas alianci. Cetere la afero ne koncernas vin. Tio bezonas saĝon.
— Ĉu vi pensas, ke mi ne havas ĝin? Nun ekzemple vi redonos ĉion. La du mil dolarojn, la kvindek dolarojn, la aktujon kun la dokumentoj, la spegulon kaj la plakedon.
— Ĉu vi vere volas tion?
— Jes. Cetere mi puŝos la tranĉilon en vian ventron! Vi ne havas pruvaĵon rilate la opian aferon. Mi povas draste trakti suspektindan kaŝ-pasaĝeron. Ĉiu fartas pli bone, mi ĵetis la mortigitan sinjoron Gould en la akvon… Via denunco ne povas kaŭzi problemon al mi… Nun vi perdis, Freddy.
— Prave, nun vi havas avantaĝon.
— La ĵetkubo turniĝis.
— Mi koncedas. La ĵetkubo vere turniĝis.
— Metu la aktujon kun la dokumentoj sur la tablon…
— Jen.
Jimmy enpoŝigis la blazonan ŝam-aktujon kun la dokumentoj.
— Jen estas la dumil dolaroj. Prenu ĝin! Jen estas la leda ujo, la kombilo kaj la plakedo.
— Ĉu la salajro de la hejtisto Hutchins?!
— Ankaŭ tio. Jen estas la cent sepdek kvin dolaroj.
— Kaj okdek du cendoj.
— Jen prenu tiujn… Vi venkis min. La jetkubo turniĝis. Mi koncedas.
Transdoninte ĉion, li ekiris.
— Alo! Kaj la maaton lasu paca. Nutru vin, kiel vi povas. Sur la ŝipo troviĝas sufiĉe da salitaj fiŝoj.
— Mi ne ŝatas la fiŝon.
— Maksimume vi malgrasiĝos.
La maljunulo ŝovis malantaŭen sian ĉapon kaj iris. Jimmy sidis lace sur la rando de la lito. Li vestis sur ĝi la mortinton, ĵetitan en la akvon. Ĉu li dormu sur la supra lito? Ĉar li devas dormi…
La vento eksiblis, kvazaŭ plorante kaj skuis la kablojn. La plaŭdaj paŝoj de Fred malproksimiĝis en la nokto. Denove estis silento, nur kelkfoje aŭdiĝis grincado, krakado, kiam la ŝipo balanciĝis. Li vidis en la vidalvida spegulo, kiom laca estas sia vizaĝo, kiel li sidis sur la rando de la kuŝejo de sinjoro Gould, sur la malsupra lito.
La fantomŝipo mute, senhome stagnis sur la oceano, kvazaŭ ĝi vere ne havus pasaĝerojn. Sinjoro Gould ripozas en la ŝlimo minimume kvincent metrojn profunde. La maro ĉi tie estas tre profunda…
Li denove ekvidis sin en la vidalvida spegulo. Hm… lia vizaĝo estas iom pala kaj laca. Dormi! Dormi!
Jimmy la Ĝisorela klinis sian kapon langvore. Li estis dormema. Li legos la dokumentojn tage. Nun ripozi, ripozi… Ke la mortinto kuŝis ĉi tie?… Idiotaĵo. Tamen li ne suprengrimpos sur la alian liton. Li estas laca, tial li havas tiun malcertan senton…
Li jam estus enlitiĝinta, kiam la ŝipo oblikviĝis tiom, ke la junulo kliniĝis antaŭen sidanta… Nun li aŭdis bruon super sia kapo, kaj antaŭ ol li povintus fari kion ajn, iu falis al lia kolo de sur la supra lito… Falinte, li sidis rajdante sur la nuko de Jimmy.
La atako okazis tiel subite, ke li ne moviĝis. Se la alia homo volas mortigi lin, tiam ĉio estas vana…
Li sidis kelkajn sekundojn antaŭenkliniĝante. La rajdanta malamiko terure pezis lian nukon.
Strange… Kial la atakanto faras nenion? Kion li volas sur li… Li nur sidas sur lia kolo.
Iomete li suprenrigardis, sen tio, ke li estus moviĝinta. Kaj li tolporiĝis pro teruro.
Li ekvidis sin en la vidalvida spegulo, kielРli sidas sur la rando de la lito antaŭenkliniĝinte, kaj sur lia kolo estis la mortinta sinjoro Gould en rajdanta pozicio!
La ordenoj… la malfermitaj, senbrilaj okuloj, flava vizaĝo, pajlokolora liphararo!
Dum sekundo li sentis, ke li frenziĝos! Poste zorgante pri nenio, li laŭte ekkriis, deĵetis la kadavron, elsaltis el la kajuto kaj kuregis.
La ĉielo jam estis griza, kaj grandegaj fregat-birdoj rondflugis ĉirkaŭ la muta ŝipo.
La mortinto! Li prenis lian manon, eĉ li vidis fali lin en la maron… La flavan, bluan manon de la kadavro… Kaj nun li saltis sur lian kolon!
Li sentis tiel, ke estus bone ĵeti sin en la maron. Sed ankaŭ tie sinjoro Gould atendas lin…
Paniko estis en lia interno. Li ŝatintus kriegi sensencajn vortojn, saltadi, ridi kaj stertori… Li devis kolekti sian ĉiun forton por reteni sin ĉe la limo de la freneziĝo sur ties cisa bordo, ĉar li perdis la grundon el sub siaj piedoj, rilate la logikan kunligon de la aferoj, kaj li staris ĉe la rando de senfunda abismo ŝanceliĝante:
Ne estas spaco kaj tempo!
Li kuregis tremanta pro teruro… li stumble falis… batvundis sin, sed li ne ripozis. Ne ekzistas pli granda timego, kiam oni perdas la kredon al siaj sentorganoj…
Li staris dum kelkaj minutoj, spiregante, premante sian manon al sia koro. La ĉielo blankiĝis per samforma, laktokolora lumo. Atentu, Jimmy la Ĝisorela! Montru, ke vi ne rezignos la lukton ĝis la freneziĝo! Eble li nur ekdormis kaj sonĝis tion… Sed ne… Li ekbruligis cigaredon kun tremanta mano.
Li malsupreniris rekte en la pakaĵdeponejon. Li frapetis sur la “artista enirejo” de la lignokesto.
— Kapitano.
Silento.
— Hej! Kapitano! Elvenu!
Silento.
Li piedbatis la lignokeston, ke ĝi laŭte krakis.
— Kiu estas tiu? — demandis flegma voĉo.
— Jimmy la Ĝisorela. Elvenu!
Malfermiĝis la pordo de la “artista enirejo”, kaj aperis la kapitano.
— Kion vi volas?
— Helpu min… Se vi ne helpos, tiam estos al mi kapute.
— Ĉu denove turniĝis la ĵetkubo?
— Aŭskultu min… Se vi ne helpos al mi, ankaŭ vi havos problemon!..
— Estas emociige, keРvi konstante maltrankvilas pro mi. Pri kio temas?
— Sinjoro Gould, kiun mi ĵetis en la maron mortintan, li denove estas sur la ŝipo.
— Hm… Li estas persista homo.
— Ĉu vi ne… komprenas?!.. Mi freneziĝos!
— Prefere iru al kuracisto… Kiel mi malsatas… Hodiaŭ jam ne estas matenmanĝo. La ĵetkubo… hm…
— Frategĉjo Freddy… ĉu eblas, ke… la mortintoj revenas?
— Se iu prirabas ilin.
— Nur… horloĝo… kun blazono… kaj ringo… estis… sur la tablo…
— Li revenis pro tiuj. Transdonu al mi la horloĝon kaj la ringon.
— Ĉu li ne revenos al vi?