— Mi petas pardonon! Ja estis nur unu mortinto.
— Egalas! La kelnero ne rajtas priservi nin, se li vestis mortintojn nokte.
Kion povis fari la kapitano?
La sinjoroj postulis la kapon de Jose, li devis plenumi ilian deziron. Baldaŭ aperis alia delegacio, la delegitoj de la personaro:
— Ni ne dormos kune kun Jose — ili diris rezolute.
— Kanajloj! Ĝi estas ribelo!
— Eĉ tiam ni ne dormos kune kun la hispano!
Kion povis fari la kapitano?
La popolo postulis la kapon de Jose, li plenumis ilian deziron.
Fine la duoble senkapigita kelnero vizitis kapitanon Wirth persone.
— Sinjoro kapitano! — diris Jimmy la Ĝisorela timiĝinte. — Mi plenumis vian ordonon, kaj nun mi iradas sur la ŝipo tiel, kiel Kaino, portanta stampon sur sia frunto.
— Ne laboru! Vi ricevos vian tutan salajron. La problemo kvietiĝis, tio gravas!
— Sed ankaŭ mi bezonas kvietan lokon, kie mi povus klini mian kapon por dormi. Ankaŭ Kaino estus atendita tion en la sama situacio, kiel la mia!
— Ni havas malplenan unuaklasan kajuton…
— Kiun?! — li demandis kun ekbrilantaj okuloj. Ĝis nun lia plej dezirata sopiro estis, iam vojaĝi kiel unuaklasa pasaĝero.
— Kompreneble ĝi estas la kajuto de sinjoro Gould, mortinta inter malbonŝancaj cirkonstancoj… Ĉu vi havas ian problemon?
— Ne, mi nur iomete surpriziĝis.
— Ĉu vi timas?
— Tute ne — li respondis subite, ĉar li ekhontis. — Mi tre dankas.
Tiel la problemo, kaj Jimmy la Ĝisorela momente kvietiĝis. Komence ŝajnis tiel, ke la maato ne anstatraŭas bone Jose-on, sed poste la mult-infanaj familiestroj vidis trankviliĝintaj, ke ankaŭ li verŝas parton de diversajn saŭcojn sur la pasaĝerojn.
Kaj la infanoj denove ridis dolĉe.
Eble pro la gaja sono de la altaj, feliĉaj voĉoj, sed eblas, ke sen ĉiu instigo, pro privata diligento, la bona, olda sunbrilo sekigis la ferdekon.
Oni estis post la krizo de la lastaj reaperantaj simptomoj de la opio-dekutimigo. Dum la serena, bel-vetera antaŭtagmezo, nek la plej malkuraĝaj pasaĝeroj povis panike timi. La ŝipo veturis kun plena rapideco al la bordo. Ĉiu manĝis bonapetite en tiu tago, unue post longa tempo.
La ridetante salutanta kaptiano kaj la afabla Palmerston paroladis kun la gastoj, sed nur tiel, kvazaŭ ankaŭ ili estus pasaĝeroj.
— Kian problemon vi havas, sinjoro? — li demandis sinjoron, portantan kompensas-turbanon.
— Hieraŭ mi havis kapdoloron, kaj pirozo turmentis min.
— Ĉu hodiaŭ?
— Ĝi mildiĝis… apenaŭ… Mi jam tute ne sentas doloron! Mi estas d-ro Hillar el Bostono. Sed mi havas eĉ nun fortan pirozon.
— Mi tre ĝojas, profesoro Palmerston. Mia nevino loĝas en Bostono. Ŝi la edzino de senatoro Ewering.
— Ĉu sinjorino Ewering? Mi konas ŝin bone. Mi sentis la pirozon eĉ hodiaŭ post la matenmanĝo…
— Ĝi estas bonega. Kian kontakton vi havis kun la karmemora Ewering?
— Sinjoro kapitano — lamentis la virino el Ŝtokholmo — , hieraŭ miaj barkoj kaj kruroj akre doloris.
— Ankaŭ la miaj. Post iom da aĝo ĝi ne estas alie.
Poste ili faris nenion alian ol palpi la orelradikon kaj glitigi sian manon de la nuko ĝis la kolo de ĉiuj pasaĝeroj
La infanoj bonhumore ŝriketadis.
La kapitano kaj la porfesoro vizitis ĉiun parton de la ŝipo, kaj se iu plendis pri doloro, ili respondis malgaje, ke ankaŭ ili suferas pro similaj simptomoj.
Sekvan tagon tagmeze jam denove regis gaja humoro sur la ŝipo Honolulu-Star. Ankaŭ la pasaĝeroj mem ridis pri la afero.
— El via taglibro — diris la kapitano al la kuracisto — klare evidentiĝas, ke okazis misdigesto aŭ antaŭtempesta malbonfarto sur la ŝipo.
— Ĉu… la mortinto?
— Li ne estas la unua malsanulo, kiu mortas dum marveturo.
— Kion… ni devas fari?
— Vespere donu al ĉiu sufiĉe grandan dozon da opio, ĝi mildigas la digestrorganojn, kataremajn, kaj la timuloj ekdormos pro tio.
… La pasaĝeroj obeeme prenis la medikamenton, dozigitan el la opiujo, kaj sekvan tagon ili ĉiuj plendis pri ofta singultado.
Sed ĉesis la pirozo de la advokato.
— Kiam vi komencis vian vagabondan karieron?
— Ĝi estas familia malsano. Ankaŭ mia patro estis tio.
— Mi permesas al vi en la eksterodinara ondofrapado eksidi en mia ĉeesto. Ĝi estas granda favoro, sed mi donacas tion ne kiel konstantan privilegion, nur tial, ĉar via ekvilibro momente bezonas tion.
— Dankon, sinjoro Irving.
— Vi havas esceptan favoron ĉe mi, grand-pugna fremdulo, kaj nun rakontu pri la havenoj, pri la fortaj kaj kapricaj homoj, similaj al vi.
— Ĉu vi ne klarigus anticipe, sinjoro Irving, kiu vi estas?
— Nu neglektu tion.
— Kiel bela vorto estas neglekti. Mi ankoraŭ neniam aŭdis ĝin. Kvankam mi konas ties signifon.
— Kiel oni diras ekzemple en vi ĉirkaŭaĵo, kiam iu faras tiaĵon, kio ne plaĉas al la aliaj?
— Senvorte oni batas tiun homon je la kapo. Ĝi signifas firman malaprobon. En la haveno ĉio estas alie… Tie ekzistas specilaj reguloj, kiel en la kartludo. Sed la vagabondoj ne rekonas tiujn laŭ la dorsa flanko.
– Ĉu ili do estas tiaj… vaguloj, kiuj dormas sur la kampoj kaj landvojoj?
— Estas granda diferenco! La havena vagabondo malestimas la landvojajn vagadulojn.
— Kio estas la diferenci inter ili?
— Grandega! La havena vagabondo veturas per ŝipo. Inter Batavio, Hamburgo kaj en la tuta mondo. Nek pro Dio piede.
— Ĉu la landvojaj vagaduloj?
— Ili ne estas veturantaj per aŭtomobilo. Tio estas la diferenco estas inter ili, kiel la diferenco inter la privataj aŭtomobilisto kaj piedirantoj.
— Kien vi iros… en Singapuro, se vi alvenos tien?
— Al miaj amikoj. Ekzemple en la restoracion, kies nomo estas Kvar Gajaj Kadavrolavistoj. Nederlanda kuirejo, sveda punĉo! Angla malvarmsango!
Sinjoro Irving sidis sur la tablo apud la samovaro. La gasto okupis lokon vidalvide al li sur seĝo. Jimmy la Ĝisorela sentis, ke tiu knabo atendas de li la solenan kaj sinjoran konduton, li do metis la biciklan transmisiilon ĉirkaŭ sian kolon kaj rigardis tra la tenilhavaj okulvitroj kun altenlevita kapo.
— Kia estas la haveno? Rakontu pri tio!
— La haveno estas tia, kiel ĝangalo, nur ne kreskas tiom da arboj en ĝi. Sed ĝi estas multe pli danĝera. Ĝi estas plena de ŝipoj kaj interbatadoj.
— Kial oni batas tie unu la alian?
— Ke ĝi doloru. Se iu havas tiel grandan doloron, ke li ne eltenas tion, oni diras, ke li estas mortbatita.
— Ĝi estas ekzakta!
— Kiel?
— Mi diris tion, ke ĝi estas ekzakta.
— Hm… ni neglektu tiajn vortojn!
— Haha!
— Mi vidas tiel, ke vi priridas min, sinjoro Irving.
— Ne, ne. Nur estas amuza, kion vi diras.
— Ankaŭ en la krimula mondo de la haveno dividiĝas la socia vivo, inter diversaj malaltrangaj kaj altrangaj homoj, kiel en la tiel nomata “civilizita socio”. Iu mia advokata kolego diris tiun esprimon al mi.
— Ĉu vi estis advokato?
— Ne. La advokato estis preventa arestito. Li diris, ke la socio konsitas el tiuj… lernej-similaj aferoj.
— Li diris klasojn, ĉu ne?
— Jes. Klasoj estas en la mondo laŭ la advokato. La komparo estas tute bona, ĉar kelkfoje en iu promenparko oni vere sentas tiel, kvazaŭ li sidus en klaso: li sidas sur benko kaj lernas nenion… la teo estas preta.
— Verŝu ĝin en la tasojn, bonulo!
Jimmy la Ĝisorela plenigis la tasojn per teo kaj rigardadis la citronon malbonhumore. Li vidas nenie rum-botelon…