Выбрать главу

Nuraj kapokostaj pekoj…

Sed kia delico!

Li sidis antaŭ kafejon. Ĝi estas simpla, etburĝa loko, kie kelkaj acidmienaj negocistoj, unu-du etkomercistoj kaj tri japanaj galanteriistoj reprezentis la vesperajn gastojn de la kafejo.

Li trinkis kafon kun multe da akvo, manĝis malmultekostan kukon al tio kaj sentis, ke ĝi estis la plej bongusta manĝado de sia vivo. Ankaŭ la kelnero staradis apud li, sed tiu rigardis al la strato.

Poste li demandis de le reĝo, ĉu li volas partopreni vetludon, rilate la dimanĉan ĉevalkuron? Ĝi estas kombinita vetludo, kaj se ili gajnos nur du el la kvin ĉevalkuroj, jam estos kion dividi inter si.

La voĉo de la kelnero estis plie degna kaj protekta, kiam li alparolis la trampan knabon.

Lia reĝa moŝto akceptis multipliki la monon, kaj kiam la kelnero demandis, kien li sendu la eventualan gajnaĵon, li respondis, ke li skribos el Tahito sian adreson, sed estos bone tiel, se li dividos ĝin inter la malriĉuloj.

Lia bonfarto preskaŭ atingis sian kulminon, kiam la kelnero nomis lin lakone idioto. La unuan fojon en la vivo oni nomis lin idioto! Ankaŭ tio povas kaŭzi ĝojon!

Fajfante li iris plu en la homtumulto sur la ĉefstrato.

Ĝis nun li ne konjektis, ke li povas fajfi. Kiam rajtas fajfi reganto? Kaj kie? Li haltis antaŭ la strataj aŭtomatoj laŭvice, ĵetante ĉiun sian moneron en tiujn, li tiris la anson, premis la butonon, fine homamaso, konsistante el cent kvindek personoj akompanis lin de iu aŭtomato al la alia.

Oni ne komprenis, kial bezonas la knabo kvardek parojn da laĉoj, dudek paketojn da alumeto, dek unu skatoletojn da pudro, sed kio estis malplej klara: kial li elĵetigas el pesilo dek du slipojn pri sia aŭtentika korpopezo?

— He! Kuru!

— Venas la policisto — kriis multaj homoj bonvole, ĉar oni estimas la frenezetulojn oriente.

— He! Kion vi faras ĉi tie? Ĉu? — demandis la policisto.

— Mi pesas min.

— Nu kaj? Ĉu eble la pesilo difektiĝis?

— Ne.

— Kial vi tiradas ĝin konstante?

— Por ke la slipo falu el ĝi.

— Ĉu vi kolektas la lipojn pri via pezo?

— Mi dissendas tiujn aldonite al miaj novjaraj bondeziroj por miaj konatoj.

— He! Ĉu vi estas ebria? Forportu vin!

— Bonulo, vi ne uzu tian voĉtonon…

La homamaso komencis ondruliĝi, kundrivinte la knabon, kaj la policisto neniel povis proksimiĝi al li… Bonvolaj nekonatoj, kiuj staris senpre apud li, formis kordonon ĉirkaŭ li kaj kuntrenis la knabon.

— Iru, junulo — diris iu el liaj protektantoj.

— Ne provoku la policistojn — riproĉis lin alia homo milde.

Tio agrablis al li. La popolo amas lin.

Liaj novaj amikoj instigis lin iri en flankstraton. Ili estis kvarope. Ruĝhara, kulota, pala, maldika junulo estis inter ili.

— Trankvile iru, amiko mia.

— Dankon, amikoj miaj… Vere agrablas al mi, ke vi timas pri mi. Vi estas bonaj homoj.

— Nedankinde — diris malalta dikulo kun afabla rideto, kaj ili lasis lin tie, post kiam ili ĝentile eklevis sian ĉapelon.

Li trovis ruĵ- kaj pudroaŭtomaton ĉe la plej proksima stratangulo. Li enpoŝigis sian manon…

Kaj li konsterniĝis. Mankis lia monujo! Ĝi estis leda ujo, konsistanta el du partoj. En ties iu parto estis la papermonoj, en la alia la moneroj.

Li havis kvin mil dolarojn en ĝi!

— Nun jam venis en lian kapon, ke la kvar bonfaruloj ne sen ĉiu kaŭzo puŝadis lin… Tiu maldika, dornharulo kvazaŭ estus ektuŝinta lian poŝon por momento.

Certe li ŝtelis lian monujon. La blazonan aktujon li havis en sia interna poŝo. Ŝajnas, ke ili sentis, kie estas la mono.

Li postkuris ilin!

La unuan fojon li kuris en sia vivo, sed nun li ne sentis delicon. “Tio do estas la amo de la popolo” — li pensis dum kurado, amare.

— Haltu! — postkriis ilin, kiam li ekvidis ilin ĉe la stratangulo.

La kvar homoj returniĝis trankvile, malrapide.

— Kio okazis? — demandis la dornharulo.

— Mia monujo… malaperis…

— Nu kaj? Ĉu vi pensas, ke ni estas ŝtelistoj?!

— Vi puŝadis min dekstren-maldekstren!

— Estu singarda, kion vi parolas…!

— Mi petas vin… se vi ne scius, kiu mi estas…

… Okazis ĝuste tiel, kiel al la Raĝo. La maldika, pala junulo vangofrapis lin.

Sed kiel! Ĝi estis majesta vangofrapo! La unua vangofrapo, kiun li ricevis la unuan fojon en sia vivo. Sed li ne ĝojis pro tio.

Li tute ne vidis la fulmorapidan svingon de la maldika brako, nur multaj brilantaj punktoj aperis antaŭ liaj okuloj kun ia obtuza pumbruo, ke li kape flugis al la muro kaj falis surgenuen.

Li volis ekstrari.

— Mi estas…

La bastono de la malalta dikulo frapis sur lin, ke li sentis teruran doloron sur sia dorso, kaj post piedbato, li flugis de sur la trotuaro.

— Jen! Ni draste traktos vin! Suspekti honestajn homojn!

— Sendanka ulaĉo.

La kvar homoj turniĝis ĉe la stratangulo, kaj…

Kaj ili ridegante kuris, kiel iliaj kruroj portis ilin.

… Li pene leviĝis. Lia ĉiu korpoparto akre doloris. Sed eble tio doloris pleje, ke ekzistas tiel profunda malmoraleco, pri kio li eĉ konjekton ne havis.

Policisto staris apud li.

— Ejha! Kiel draste oni batis vin!

Sango fluis el lia nazo, kaj ankaŭ lia buŝangulo krevis.

— Oni ŝtelis… mian monujon…

— Kiom da mono estis en ĝi?

— Kvin mil dolaroj.

— Forportu vin! Vi amare pentos, se vi volas mistifiki min. Kvin mil dolaroj troviĝas ne en la monujo de tia ulaĉo.

— Vidu, bonulo, nun jam mi ne plu volas ludi, mi estas raganta arkiduko St. Antonio

— Kiu vi estas, kiam vi estas sobra? Ĉu?

— Bonvolu akompani min al la palaco St. Antonio. Ĝi estas sur monteto ie ekster la urbo.

— Jen tie! Vi povas vidi ĝin de tie ĉi, se vi rigardas direkte al la supro de tiu dometo, kiu estas ĉe la fino de la strato… Sed ĉesu tiun idiotaĵon. Sufiĉas la ŝerco.

— Ĉu vi ne kredas, ke mi asertas tion serioze?

— Eblas. Jam estis precedento, ke oni batis iun idiota…

— Finu tiun malĝentilan tonon, ĉar vi amare pentos ĝin!

— Parolu alimaniere, he! Ĉar fine vi pentos tion! Jen vidu! Legitimu vin!

— Oni legitimos min en la palaco tie supre.

— Aŭskultu min! Mia devo estas kontroli la diritajn informojn. Sed se…

— Mi atentigas vin, ke vi respondecos pro ĉiu manĝentila vorto!

La policisto mordetis en sian lipon. Neeblas scii. La diablo ne dormas.

— Ni iru — li diris mallaŭte, — sed se vi mistifikas, vi do pentos tion!

La princo iris antaŭe. Li sorbigis sian nazosangon per tuko. Lia jako krevis surdorse pro la forta bato de la bastono.

“Nu, se li estas princo… — pensis la policisto — tiam mi estas ĉefo de indianoj.”

La kastelo St. Antonio konstruiĝis sur monteto, kaj densa, ĝangalsimila parko ĉirkaŭis la krem-f-lavan, gotikan palacon. Lakeo malfermis la pordon post la sonorigo de la policisto.

— Mi estas policisto, deĵoranta ĉe la placo London. Tiu ĉi homo asertas, ke oni legitimos lin en la kastelo St. Antonio — diris la policisto kaj montris sur la princon, kiu portis kotkovritan, ŝiritan vestaĵon.

— Atentu min, lakeo — interrompis la junulo per trankvila, sonoranta voĉo. — Mi estas reganta princo St. Antonio. Kiu alvenos hodiaŭ ĉi tien, uzante mian nomon, mi konfidis lin anstataŭigi min…