— Tio okazis ankaŭ al mi — mi interrompis — , sed oni relegaciis min de sur du insuloj.
— Kiuj ili estas?
— Anglio kaj Sud-Ameriko. Sed mi rajtas viziti la aliajn insulojn.
— Ĉu vere?
— Jes. Sed ne ofte. Mi rajtas surbordiĝi limigite.
— Nu mi daŭrigus.
— Nu daŭrigu!
— Vi devas scii tion. Oni ekzilis prezidenton Alvarez kaj lian familion. Paŝi sur la insulon estis severe malpermesite por li, kaj oni suspendis liajn promulgitajn leĝojn. Ĉar Warins ne promulgis leĝojn, anstataŭ tiuj oni pendumis lin mem persone. Laŭmerite al lia rango, sur la arbokronon de eleganta palmo. Cetere li estus pendumitan en ĉiu alia lando pro pirataj krimoj, murdoj, hommortigo, rabado, brulofaro kaj multaj honorofendoj. (Vere ne estas facile skribi taglibron.)
Tiujn historiojn rakontis la princa reĝo, kiu krome estis reganto. Kaj mi aŭskultis lin, ĉar mi devas scii ĉion ĉi. Estas dece…
— Kiam oni ekzilis Alvarez-on kaj samtempe pendumis la piraton Warins, ĉu ne estis alia tronpretendato? — mi demandas.
— Restis unu. La filo de la pendumita pirato. La nederlandanoj kaptis lin antaŭ kelkaj jaroj. Li ankoraŭ estis tre juna dum la bataloj. Indiĝenoj kaŝadis lin, kaj poste ankaŭ li fariĝis fifama rabisto. Kiam oni arestis lin kiel plenkreskulon, tiam jam ankaŭ li havis multe da butero sur sia kapo. Kvankam Bob Warins estas junulo, tamen li faris belan karieron, kiel rabmurdisto. Fine li estis kondamnita al dek kvin jara malliberigo. Tiam li ĵuris dum la juĝeja ĉeftraktado, liberiĝinte li mortigos la reganton de la insulo kaj ĉiun St. Antonion kaj ĉiun Alvarez-on, kaj li estos la reĝo, sed li havas malmulte da espero al tio, ĉar li bone sidas en bagno.
Li rakontis ĉion ĉi kaj ankaŭ tion, ke sinjoro Egmont, la ĉefministro de la insulo, kiu bone konas lin, ĉar li estas la frato de lia patrino, kaj li estas bonulo. Tiu homo ne venos en Singapuron, ĉar tiam ni ne povus fari la ŝercan inciton. Se li jam menciis lin, mi devas scii, ke li estas la ereűűterna ĉefministro de la insulo, konsilisto de lia patro, blankhara, alta homo, sur lia frunto estas videbla cikatro pro malnova glavotranĉo. Li neniam forlasas Almira-on, se temas pri li, mi devas scii tion.
Tiam mi komprenis ĉion, kaj la ŝipo albordiĝis, sed mi sufokiĝas pro la strikta ĉemizo, kio estas terura.
ĈAPITRO 5
La policisto prenis milde la brakon de la knabo.
— Nu venu.
La princo sekvis lin, kiel somnambulo. Ili estis denove en la urbo kaj preteriris drinkejon. La policisto rigardis sian horloĝon.
— Mia deĵoro finiĝis antaŭ dudek minutoj. Kiel vi opinias trinki glason da biero?
— Mi ankoraŭ neniam trinkis alkoholaĵon, cetere mi ne havas monon.
— Ne zorgu pri tio! Mi invitas vin trinki bieron.
La princo skuis sian kapon milde.
— Vi ne rajtas inviti reganton por trinki bieron. Mi dankas vin, bonulo.
Kiu vidis tiaĵon? Se li estus vera reĝo, nek tiam li povus fari pli bone. Kompatindulo…
— De kiam vi sentas tiun strangan premon en via kapo?
— Mi estas reĝo!
— Nu bone! Venu do trinki gluton da biero… Ankaŭ reganto povas permesi al si fari tion. Richard la Leonkora ne nur foje trinkis el la vino de la senrangaj soldatoj, kiam li partoprenis krucmiliton.
La knabo enpensiĝinte ekprenis sian mentonon, kvazaŭ li konsideradus neglektitan argumenton.
— Prave — li respondis poste — , ekzemplodono de angla reĝo povas esti sekvinda.
Ili eniris en la drinkejon kaj mendis bieron ĉe la drinkejtablo.
— Nun vi venos kun mi, amiko mia, ien, kie vi povos trankvile ripozi iomete.
— Vi freneziĝis, bonkora policisto! Mi devas vojaĝi rapide al Almira, kie mi ordigos ĉion. Poste sekvos la ekzameno, kaj ve al la kulpuloj, eĉ tiam, se ili fuĝis en Singapuron, ĉar la angla reĝo estas mia tre bona amiko, kaj li senindulge transdonos ilin al mi.
— Sed ne estas facile atingi la insularon Feliĉo. Ĝi ja situas tre malproksime — klopodis la policisto apelacii al liaj bonaj sentoj. — Tre multekostas lui ŝipon ĝis tie, kaj ne estas alia eblo, ĉar mi scias tiel, ke ĝi situas malproksime de la ordinaraj ŝiplinioj.
— Jes. Iam la ŝipoj regule alvenis tien. Sed kiam mia avo forpelis la ribelantan Alvarez-on kaj ties registaron, la insulo denove reakiris sian malnovan reputacion, kaj la ŝipoj evitis ĝin.
— Hm… mi aŭdis ion pri tio.
— Vi aŭdis pri tio, bonkora policisto. Malbonintencaj negocistoj faris grandan aferon el tio, kiuj aĉetis ĉiun rajton, profitantan por la insulo de la prezidanto de la revolucia registaro, kaj ĝin faris tiu fia prezidanto, nomata Don Barrabas Alvarez.
“Li admirinde konas ĉiun indikon rilate lian riksan ideon” — pensis la policisto kaj ekparolis milde:
— Vi ne povas vojaĝi tien, infano mia. Kredu min! Nun mi akompanos vin al trankvila institucio, kie oni flegas maltrankvilajn regantojn.
La princo retropaŝis konsternite.
— Policisto! Ĉu vi ne volas venigi min en la frenezulejon?
— Ah, tute ne… Hop!
La princo fulmorapide saltis sur la straton. Ĝi estis la plej terura minaci, kiun li renkontis ĝis nun dum sia nekredebla travivaĵo.
Li kuris tiel, kvazaŭ tigroj estus persekutantaj lin, zigzage, tien-reen, enturniĝinte ĉe ĉiu stratangulo. Pro lia bonega korpkondiĉo, sportista organismo li facile lasis post si la dikan, ĉirkaŭ kvindek jaran, pene kureganta policiston, ke li neniel povis atingi lin. Sed li ne kuraĝis rerigardi, ne riskinte eĉ momentan tempoperdon. Tiel li kuregis proksimume duonhoron panike. Kvankam jam delonge multaj stratoj dividis lin de la policisto.
La stratoj en la orientaj grandurboj estas viglatrafikaj ĝis malfrua nokto, ĉar la vivo komenciĝas nur post vesperiĝo sur la bulvardoj, preskaŭ flamantaj pro la varmego.
Nun kio…? Kiel… Kien?…
La mondo turniĝadis ĉirkaŭ li, en la sufoka, tepida nokto…
Li estis en la suburbo. Li vidis riveron proksime kaj jam sciis tion el la instrukcioj de Jimmy la Ĝisorela, ke la krimula mondo komenciĝas tie. Kion fari? Eble iu “kontakto” de Jimmy la Ĝisorela helpos lin por vojaĝi al Almira. Kie estas la kluboj? Li havis kapturnon…
Estas egale… Tio certas, ke post nelonge ĉio fariĝos klara. Ne estas verŝajne, ke Jimmy kaj liaj posteuloj sidu ekde nun sur la trono de la familio St. Antonio.
Lia nazo ŝveliĝis malbele, liajn lipojn plilongigis tio, ke krevis liaj liprandoj. Lia vestaĵo estis sangomakulita, kotkovrita kaj ŝirita…
Li ne havas eĉ unu groŝon. Unuavice li serĉos la krimulan mondon. Ĝi estas ĉi tie, tio certas… Indiĝenoj rapidis en grupoj, brue al la suburbo, kulioj kuregis, tirante siajn duradajn rikisojn, kaj la dense ŝvebanta polvo obskurigis la ardan, grandan lunon. Tiu polvo penetris sub lian kolumon kaj pikis lian haŭton, miksiĝinte kun lia ŝvito, ĝi kaŭzis abomenindan, gluan senton. Ankaŭ la soifo turmentis lin. Sed kie li trinku kaj kion. Li ne havis eĉ unu groŝon.
Li eniris en la unuan drinkejon. Sentiĝis la fetoro de pipoj, haladzo de alkoholaĵoj kaj ĉifonoj, rumoro, tintado…