Ĝi estis tia por mi, kiel fulmo el la klara ĉielo!
— Kion vi rakontas? — mi demandas.
— Sinjoro Egmont atendas vin.
Nun devus forkuri, sed ĉirkaŭas min la multe da funebranta parencaro, kaj avane iras la kalva hidalgo, kiel la plej proksima apartenulo de la mortinto.
Tiu Egmonto rekonos min. Tio cetas. Sankta Dio. Tiam okazos skandalo, kaj ĝis kiam lia reĝa moŝto savos min, ĝis tiam eble oni tuj mortpafos min.
Sur la bordo ni alvenis al motorboato.
— Bonvolu enboatiĝi, reĝa moŝto.
Mi protestus, sed dudek policistoj staras tie rektadorse, kaj ili ĉiuj rigardas sur min. Tiaĵon mi vidis ĝis nun nur en mia malbona ŝonĝo aŭ dum malbona maldormo. Ni ĉiuj sidis en la grandan motorboaton.
— Kien ni veturos? — demandis mi, Jimmy la Ĝisorela.
— Al la jahto. La originala programo ŝanĝiĝis. Ni tuj ekveturos kun via reĝa moŝto al Almira por okupi vian tronon.
Nu, mi sidas bele en la kaĉo. Eĉ ĝis nun estas granda problemo. Sed nun (daŭrigota).
ĈAPITRO 7
Lia reĝa moŝto ne falis sur malmolaĵon. Susuro aŭdiĝis ĉirkaŭe, kaj li kuŝis inerte, narkotite sur la pajlo, kien li falis el la alto.
Friska aerblovo tuŝis lian vizaĝon kaj aŭdis frapiĝantajn sonojn. La maro estas ie proksime… Li senѴis mildan balanciĝon…
Ŝipo! Kiel li povis falis el la drinkejo sur ŝipon?
Ie, neniu scias, el kiom da malproksimo aŭdiĝis la voĉo de la vera Trebitsch desupre.
— Hej, Tulipo! Alvenis nova homo! Mi ricevos tri dolarojn!
Nun el la proksimo de la princo rekriis vingusta, raspa baritono:
— Nur singarde rilate tiujn tri dolarojn! Unue mi rigardos la koncernulon! Mi ricevas multe da riproĉoj de ĉiu, ke viaj varoj mortas unu post la alia.
— Tiu ĉi estas boneg-kvalita! — kriis Tendenulo la Fervora malsupren, pri kiu oni ne konjektis ĉi-regione, ke efektive li estas identa kun la vera Trebitsch. — Li estas mezalta, bone nutrita, iom frenezeta homo. Li estas tre simpatia! Se mi sukcesintus ricevi unu gramon da opio hodiaŭ, mi ne estus vendinta lin. Li kostas preskaŭ neniom por tri dolaroj!
Klaketo. Akra lumo de poŝlampo ĵetiĝis sur la princon. Kvazaŭ pugnofrapo estus trafints liajn okulojn, li kuŝis sur la pajlo blinde kun konvulsiiĝinta vizaĝo.
— Oni draste batis lin! — kriis la raspa baritono apud li. — Mi donos du dolarojn por li.
— Friponaĵo! — rekriegis Tendenulo la Fervora. — Vi estas senkora hundo! Vi parolas pri vivulo, kvazaŭ li estus napo!
— La haŭto estas tute krevinta sur lia vizaĝo!
— Nu kaj? Li ne estas florvazo, ke krevinte oni pagu malpli multe por ĝi! Tion vi devas diri pli frue, ne post la livero!
— Mi redonos lin, se vi volas! Aŭ mi ĵetos lin en la maron! Al mi ne diru, ke mi trompis vin.
— Mi donos lin al vi por du dolaroj kaj okdek cendoj!
— Du dolaroj!
— Neniam! Senaniam uzuristo! Prefere ĵetu lin en la maron! Sed mi ne akceptos tiun friponaĵon.
— Du dolaroj kaj tridek cendoj, sed eĉ unu cendon ne pli.
— Kvindek!
— Nu bone, sed ekde nun mi ne transprenos malbonkvalitan varon. Donu la monon al Pasero…
La princo ne povis diri eĉ unu vorton dum la marĉandado. Liaj okuloj komencis alkutimiĝis al la lumo de la poŝlampo, kiun la nekonata aĉetanto fiksis dum la marĉandado al najlo ĉe la fino de mastosimila stango.
… Kaj nun rigardu per la iom vidvibraj okuloj de lia reĝa moŝto tiun homoѮ, kiu do relative malmultekoste aĉetis la regantan arkidukon St. Antonio de Vicenzo Y Galapagos, la reĝon de la insularo Feliĉo. Kaŝe akiri tian homon por du kaj duono da dolaroj eĉ nuntempe estas favorpreza aĉeto.
La posedanto de la reĝo estis maristo.
Li estis malalta kaj nekredeble dikstatura, tamen ne grasa homo, kies mallonga, dikaj brakoj finiĝis en larĝaj, harkovritaj, grandegaj manoj. Lia trunko sidis sur kolonlaĝaj femuroj. Lia karnoriĉa, rondforma, sed falta vizaĝo, lia ruĝa, plata nazo, liaj densaj, longaj vangoharoj kaj la mallonga pipo memorigis la homojn al desegnofilm-figuro. Lia blanka, pura, tola pantalono, lia blua bluzo kaj rondforma, rubanda, marista ĉapo estis okulfrapaj en tiu ĉirkaŭajo pro ties pureco. Li blovis fumringojn el sia mallonga pipo.
— Grimpu de sur la fojnoamaso — li diris trankvile, sed tre trenate.
Lia reĝa moŝto obeis kun akredoloraj membroj. Li estis sur la ferdeko de barĝo. Ĉirkaŭe aŭdiĝis la mallaŭta ondfrapiĝo de la nigra maro, dekstre, sed tre malproksime, lampoj trembrilis tra la nebulo. Tie situas la haveno de Singapuro, kien li alvenis per la ŝipo Honolulu-Star.
— Kiu vi estas? — demanis la malaltstarura homo.
Nun trafulmis la kapon de la princo, ke ĝis nun li suferis pro sia obstineco, ĉar li volis ĉiumaniere konvinki ilin pri tio, ke li estas arkiduko St. Antonio. Nun li ŝanĝas tiun metodon.
— Mi nomiĝas Pedro! — li diris.
— Atentu min, Pedro! Mi vendas maristojn por ke ili laboru sur iuj certaj ŝipoj. Tiuj ŝipoj ekveturas por longa vojo, kaj la provianto ne estas malbona, kaj eble oni pagos ankaŭ iom da mono, se ĉio iros glate. Oni liveras opion kaj armilojn al la malproksimaj insuloj. Nun subskribu la kontrakton, kaj morgaŭ vi komencos labori.
— Oni ruze trompis min! Neniu faris kontrakton kun mi!
— Vi do ne subskribos ĝin!
— Ne!
— Tiam mi batos vin — diris Tulipo kun bedaŭro.
La konstanta murmuro de la maro estis timiga muziko al ilia interparolado. Tulipo, kiu aĉetis la reĝon, malrapide ekstaris kaj ĉirkaŭrigardis por trovi ian bonan batilon.
— Mi avertas vin, ke mi liberiĝis el Batavio, kaj nun mi portas gravan sciigon por la Kluboj de Singapuro — kriis lia reĝa moŝto subite.
… Li rapide revokis en sian memoron, kion diktis Jimmy la Ĝisorela, kaj li lernadis ĝin el sia notlibro, dum la ŝipo Honolulu-Strar albordiĝis.
— Kion vi diras? — demandis la maristo gaprigardante.
— Mi kunportis mesaĝon… Al la Granda Bubalo… al Medolo, al Vanek la Dornhara kaj por Fred la Malpura…
La posedanto de la reganto elprenis sian pipon el inter siaj dentoj kaj paŝis antaŭ la princon. Fine lia reĝa moŝto sukcesis diri tiajn nomojn, kiuj vekis iom da respekto ĉi tie.
Li ne atingis multe, menciante la nomon de la angla reĝo.
— Ĉu vi kons la Grandan Bubalon?
— Jes! — li respondis rapide. — Mi konas lin bone. Dank’ al mia patro… mi estas membro de la klubo Fidelaj Pomoj…
Nun fine oni rigardis sur lin tiel, kiel arkiduko St. Antonio estas malkaŝanta sian inkogniton.
Kaj sufiĉis al tio apelacii kelkajn rabistojn.
— Diablo forportu Tendenulon la Fervoran — blasfemis Tulipo. — Tian varon por du kaj duno da dolaroj. Venu kun mi! Sed atentu min: se vi eble nun mensogis:
— Mi ne mensogis!
— Estus pli bone, se vi dirus la veron, tiam okazos nenio. Vi iros sur la ŝipon, kaj mi ne perdos du kaj duonon da dolaroj.
La perdo de la aĉetprezo tuŝis lin tre dolore.
— Akompanu min al la Granda Bubalo — li respondis aplombe.
Eble li povos fuĝi dumvoje, li pensis. Cetere reganto ne decas retroiĝi.
— Nu venu!
Unu movo, kaj la lampo estingiĝis. La karnoriĉa mano ekprenis la brakon de arkiduko St. Antonio. Nek ŝraŭbŝlosilo povintus fiksi ĝin pli forte. La amareta, fiŝ-odora aero friske golfadis al li en la mallumo. Ili trairis la barĝon. La murmuro de la maro fariĝis ĉiam pli laŭta, kaj la fluso alvenis kun plaŭdetoj. Kelkaj friskaj guteroj de la altenfrapiĝantaj ondoj tuŝis lian vizaĝon. Ili estis en la fino de la barĝo.