Estas granda feliĉo estis Ekscelenco ankaŭ ĉi tie.
— Ilia pordo estas tie!
KONTRAŬ MORTO EKZISTAS MEDIKAMENTO!
KLUBO DE EKSCELENCOJ
Medolo frapetis sur la pordo:
— Envenu! — kriis iu el interne.
Ili malfacile enpuŝegis la “pordo”-lignotabulon genue kaj pugne. Surpriza spektaklo aperis antaŭ la princo.
La ĉambro efektive estis kontoro. Granda, usona skribotablo staris en la fono, krome ŝranko kaj du malnovaj brakseĝoj estis la membraro de la ejo. Sed la aspekto de la Ekscelenco surprizis lin pleje.
Vere lia eksteraĵo similis al tiu de diplomato, li estis blankhara sinjoro, havanta okulvitrojn kiel strigo, anglan liphararon, altan frunton, li portis ringon surfingre, horloĝon en sia veŝto-poŝo, pinglo estis pikita en lian belan, silkan kravaton, kaj li povintus partopreni ankaŭ la konsilian kunsidon de la Ligo de Popoloj, havante severajn, klarajn, bluajn okulojn. Sed plej mirinde efikis lia pura, eleganta ĵaketo kaj la griza cilindra ĉapelo, kiuj pendis sur hoknajlo, batita en la muron.
Ĵus li skribis ion kaj suprenrigardis, kiam Medolo enpaŝis kun la princo. La aliaj kompanantoj restis ekstere deckondute.
— Nu, kion vi volas? — li demandis per agrabla, basa voĉo.
— Tiu homo asertas, ke li konas bone la Grandan Bubalon.
— Kiel vi nomiĝas?
— Pedro.
— Kiu vi estas?
— La juna frato de Jimmy la Ĝisorela.
– Ĉu vi konas bone la Grandan Bubalon?
— Krome mi havas mesaĝon por Vanek la Dornharulo — diris la princo.
La ekscelenco rigardis lin enpensiĝinte.
— Se ĉio ĉi estas vera — li diris poste trankvile — , kial vi batfaligis Tulipon?
…Kaj Tulipo kun bandaĝita kapo elpaŝis el malantaŭ la ŝranko. Oni senvorte ĉirkaŭis la princon.
ĈAPITRO 8
La taglibro de Jimmy la Ĝisorela
Mi ankoraŭ ne rakontis, kio estos la kaŭzo, ke mi komencis skribi taglibron. Ĉar tio estis ne mia ideo. Ĝi okazis tiel, ke antaŭ ol la ŝipo Honolulu-Star estus albordiĝinta, mi eĉ konjekton ne havis pri la skribo de la taglibro.
Mi prepariĝis elŝipiĝi, kaj mi estis ekscitita. Mi adiaŭis la maaton en la bilĝo. Mi diris al li emociiĝinte; tamen ni estis kune en la malbono:
— Mi bedaŭras, ke ni disiĝos, kaj nun ankoraŭ mi rompos vian vizaĝon, se vi ne pagos al mi la salajron de la hejtisto.
Li amike petis min ne fari tion.
— Tiam pagu ĝin al mi — mi diris. — Mi rajtas ricevi tion ĝis Singapuro. Mi perlaboris ĝin honeste.
— Kio estis vera.
— Komence li rezistis, sed fine li komprenis, se mi batos lin plu, tiam li malsaniĝos. Li pagis la tutan salajron al mi, poste ni reciproke manpremis.
— Mi ĝojis — mi diras — pro la renkontiĝo. Mi neniam forgesos vin.
— Nek mi — li diris, kaj mi kredis tion al li.
Mi ankoraŭ faris friponaĵon, sed li meritis tion. La Kapitano, Fred la Malpura estis tiu. kontraŭ kiu mi faris tion. Li estas terura homo.
Antaŭ ol albordiĝi, mi iris en la bilĝon.
— Kapitano! — mi diris al li frapetinte sur la lignokesto, en kiu li kaŝiĝis. — Mi adiaŭas vin.
— Iru en la inferon — li diris deflankiĝe.
— Sed anticipe ni ankoraŭ havas malgrandan, nearanĝitan, kavaliran aferon.
Mi turnis la lignokeston sur ties dorsoflankon kaj metis grandegan kofron sur ĝin. Nun la antaŭa parto estis sur la planko, kaj la “artistan enirejon” kovris la kofro, kiu pezis proksimume okdek kilogramojn.
— Insolentulo — li diras — , se vi faras tion al mi, mi mortigos vin.
Responde mi metis alian kofron sur ĝian supron. Ankoraŭ neniu aŭdis petegi Fred-on la Malpuran, nur mi nun:
— Jimmy — li diris. — Mi havas kvindek jarojn, kaj la unuan fojon en mia vivo mi devѡs aranĝi aferon ie.
— Tio estas bela de vi.
Kio okazis al li? Lia voĉo tremas pro la ekscitiĝo, kiel li diras:
— Se vi demetos la kofrojn, mi riĉigos vin. Ĉu mi devas surbordiĝi?
Ankoraŭ neniu aŭdis lin petegi lin tiel. Sed li ne kortuŝis min, ĉar li kondutis malbele, ke li tute prirabis min, kion neniu toleras volonte. (Tamen mi iom post iom alkutimiĝos al tio.)
Sed mi jam apenaŭ aŭdis lian voĉon, ĉar dum ni konversaciis, mi metis eĉ pli multe da kofroj, lignokestoj, valizoj super lin, kaj nur demalproksime sonis malforta, tomba voĉo:
— Jimmy, pripensu filo mia.
— Bone! Pripensinte tion, mi revenos kaj demetos la ŝarĝon de sur vi, sed tio tute ne certas.
Kial vane esperigadi la kompatindan maljunulon? Nun li povas kaŭri en la kofro ĝis la pakaĵportistoj venos, ĉar ili eklaboros matene. Kaj ili ne el la mezo de la deponejo komencos elporti la amasigitajn lignokestojn, tiel la kapitano povos liberiĝi nur morgaŭ posttagmeze, kion li meritas.
Ĉar li estas senkora hundo. Eble li eĉ mortigus min en mia situacio, se li estus mi, kaj mi estus li, aŭ mi lin, kiel min mem mortigus en mia situacio li. Tamen la atentema leganto komprenas ĝinn, li nur devas pensadi pri tio.
Ankaŭ mi meditis pri tio, dum estis en la boato, kaj la funebranta parencaro sidis ĉirkaŭ mi, antaŭe la hidalgo, kiu jam ne estis kalva, ĉar li surmetis la nigran, longan ĉapelon.
Nun kio okazos, se tiu sinjoro Egmont ekvidos, ke ne la reĝo venas, sed mi? Li konas la reĝon persone, do mia konduto ne erarigos lin.
Mi estis iomete ekscitita. Ĉar nun estos suspektinde, kie retadas la reĝo, kaj mi ne povos doni kalkulon pri sinjoro Gould, pri kiu diras la reĝo, ke li estas regento laŭ la volo de la sorto. Oni serĉos ankaŭ lin, kaj okazos granda skandalo, kiam mi raportos, ke li mortis. Ni ĵetis lin dufoje en la maron. Li do mortis absolute. Fred la Malpura ĵetis lin la duan fojon. Mi neniam forgesos tiun nokton. La fantomo, simila al la kapitano kaj sinjoro Gould-Fernandez, tiu regento, post iam oni ĵetis lin en la akvon, li falis sur mian kolon desupre.
Brr!
Mi frostotremis.
— Via reĝa moŝto malvarmas — diris la fajroestingisto — , kvankam la ŝipo stagnas sur la vasta maro, kaj tie estos eĉ pli malvarme.
— Mi jam antaŭe malvarmas — mi respondas.
Kaj tio estis la vero.
Tiam ni jam atingis ĝin. Ĝi estis brila, granda ŝipo, sed malpli granda, ol Honolulu-Star, kaj jen tio estis skribita sur ĝia flanko:
A L M I R A
Trumpeto sonis, kaj la maristoj formis spaliron sur la ferdeko, kaj de sube mi vidis, ke inter ili estas sinjoro Egmont antaŭe en pris-a militista jako, sur ĝi oraj dekoracioj, ĉeflanke kun glavo, kaj sur lia frunto tiriĝas cikatro pro malnova vundo.
Ni suprengrimpis sur la ŝnureskalo, kaj la funebra procesio, gvidate de mi, marŝis antaŭ spaliro de la maristoj.
Kaj ni alvenis tien, kie staris la ŝipkapitano kun sinjoro Egmont.
Mi sciis, ke nun okazos problemo.
Ekvidinte min, li tuj ekkriegos, kaj oni tuj katenos min. Oni tuj batos min katenitan.
Ni alvenis tien. Mi elpaŝis kuraĝe, ke nun mi estos sincera.
— Sinjoro — mi diras — , mi estos sincera. Mi ne estas kulpa.
Sed tiam okazis miraklo. Li diris tion kun ĝojplena vizaĝo.
— Reĝa moŝto! Mi estas feliĉa revidi vin post duonjaro.
Tiam li ĵetis sin al mia kolo kaj brakumis kaj kisis min.
Mi staris tie, kvazaŭ mi estus kape batita per gumbastono el la serena ĉielo. Li ja konas la reganton.
Kial li barkumas min kaj diras al mi, ke reĝa moŝto? Kio okazas ĉi tie?