Sinjoro Egmont, kiun mi konas longe, ĉar mi scias, ke li estas la frato de mia patrino, kaj sur lia frunto estas malnova cikatro por vundo de glavo, li ekparolis jene:
— Gestadu Reĝa moŝto!
Obeeme plenumante lian peton, mi okulumis kaj inviteme kapbalancis, sed tiam sinjoro Egmont, la frato de mia patrino fariĝis tute nervoza.
— Ne tiel, Reĝa moŝto, sed per via mano.
Tiam mi ŝerceme minacis mian popolon per mia montrofingro, kaj Egmont diris ĝemante, ke plie ni finu tion por iom da tempo. Nenio estas bona al tiu Egmont. Kvankam mi jam komencis fari tion tute bone
Kiam ankaŭ mi paŝis sur la bordon, denove sonis muziko, ĉiu kriis: “vivu!”, kaj oni kondukis min al kaleŝo flordekorita.
Nun ni veturis al la citadelo. Ĉar tie altiĝis monto, kaj sur ĝi estis citaldelo. La forvaginta reganto jam parolis pri tio, kio troviĝas sur la montosupro, tio estas la citadelo.
Ĝi estas vera fortikaĵo kun muroj, kanon-embrazuroj kaj supre la ĉielo. Ankaŭ ĉi tie oni honorpafis per kanono kaj ni veturegis en la fortikaĵkorton, kie la tuta garnizono (ĉiuj 20 homoj) staris orde en vico. Ili faris salvon, ni feliĉe alvenis kaj descendis.
Poste venis antaŭ min el la pordego, alta, ridetema, bela virno, sed ŝi estis tute blankhara.
— Nun sekvos la patrinreĝo, mi pensas, ŝi certe ploros pro sia filo.
Sed estas nekompreneble! Ĉu vi jam aŭdis tiaĵon?
Ŝi etendas siajn brakojn kaj venas al mi:
— Filo mia!
Jes. Ŝi diris, ke mi estas ŝia filo. Kvazaŭ mi ne scius. Kiel vi opinias? Se mi almenaŭ similus al lia reĝa moŝto. Sed tute ne.
Mi devas freneziĝi por tio!
Sed tiu virino estis tiel afabla, ŝi ĉirkaŭbrakumi kaj kisis min, kio jam longe ne okazis al mi, kaj ankaŭ mi kisis ŝin. Ĉar pli ol dek jarojn patrino ne kisis min.Ĝi agrablis al mi, malgraŭ tio, ke la virino estis alies patrino.
La patrina kiso kaj brakumo tamen estis la mia, kaj mi ne estus ŝanĝinta tion por la kiso de vera belulino.
Ĉar okazas tiaj idiotaĵoj, kaj mi ĵuras je mia krono (kio ne estas bagatelo ĉe reĝo), tiam mi amis tiun reĝinon same, kiel mian propran panjon.
Kvankam mi tre amis ŝin, sed la kompatindulino, kiu estis tre bona, dormas sian eternan dormo en la tombejo de Davonshire.
Mi ne hontis skribi tion, ĉar ankaŭ vagabondo havas patrinon same, kiel pli bonaj homoj…
…Por reveni al la temo, mi jam en mia infanaĝo estis tre scivola, laŭ mia naturo. Iam mi rompis la buston de lordo Nelson por vidi, kio estas en ĝi.
Nenio estis en ĝi, nur vakuo. Sed mi vidis tion. Ankaŭ nun estis tiel, ĉar mi ne sciis, kio estas tiu ludo al mi ĉi tie? Mi restis sola kun hidalgo Gomperez, kiu certe scias ĉion en sia cerbo pri tiu ĉi afero, kaj mi volonte estus rompinta lian kapon, kiel la buston por vidi, kio estas en ĝi?
Eblas, ke nur vakuo.
— Reĝa moŝto — diras la hidalgo, — ĉu vi volas ripozi?
Tiam mi jam estis en mia ĉambro, en mia reĝa apartamento.
— Mi ŝatus paroli kun sinjoro Egmont.
— Morgaŭ antaŭtagmeze dum la aŭdienco laŭkutime.
— Tuj — mi diris per kategoria voĉo. Tiam li eliris kun malĝoja mieno. Li estis malgaja, ĉar por li gravas la kortega etiketo, kiel oni diras.
Venis sinjoro Egmont.
— Reĝa moŝto — li diras — , surprenu la marŝalan uniformon, ĉar ĝi estas la vestaĵo de la reĝo.
— Ĉu mi estas la nova reĝo ĉi tie?
— Jes. Fernandez, kiu estas regento mortis, kaj ni ne kandidatigis novan regenton, ni leĝigis tion antaŭ unu monato. Tiel do vi povas praktiki viajn reĝajn rajtojn, al kio vi havis junaĝon. Sed nun ĝi ne gravas, ĉar vi jam ne estas tiel junaĝa.
— Vidu! — mi diris simple. Vi estas la frato de mia patrino, mi konas bone la vundon sur via frunto. Vi scias, ke mi ne estas mi, sed la anstataŭiganto de la reĝo. La vera St. Antonio estas en Singapuro. Sed kiel mi opiniu pri ĉio ĉi?
Li diris post mallonga hezito:
— Mi estus mortpunita, se mi kredus reĝa moŝto, kion vi diras: ke vi ne estas la vera reganto. Laŭ niaj leĝoj, kiu uzurpas la reĝan moŝtecon, tiun oni kondamnas al pendumo.
— Sed la reĝo komisiis min.
— Nun estus malfacile pruvi tion, minacate de kondamno al matena pendumo.
Diable! La situacio komencas fariĝis varmega. Sed sinjoro Egmont ridas.
— Sed ĝi estas nur ŝerco. Via reĝa moŝto ŝercas, ĉu ne? Vi estas nia reĝo, ĉu ne?
— Mi estas tio — mi respondis mallaŭte, kaj li lasis min tie sola, por ke la lakeo vestu min per la marŝala uniformo, tiel do nun komenciĝos tre malagrabla situacio.
ĈAPITRO 11
La Granda Bubalo premis la kolon de la princo.
— Vi ne rajtas mortigi la knabon — diris Fred.
— Nu. Kaj kial?
— Ĉar mi mortigos lin! Kiu volas malhelpi min en tio, tiu povas iri post la kanbon.
La mestiza giganto rigardis stulte por sekundo.
— Tiu fripono veturis sur la ŝipo Honolulu-Star — komencis la kapitano kun minaca mieno. — Li sciis, ke mi estis en lignokesto en la bilĝo, kaj antaŭ ol la ŝipo albordiĝis, tiu knabo renversis la valizegon kaj metis multaj pezajn bagaĝojn sur ĝin.
— Mi petasa vin, tio estas eraro… — diris la princo — , mi ne havis eĉ konjekton, ke ankaŭ vi estas sur la ŝipo, sinjoro Malpura.
— Vi mensogas! Vi estis tiu! Mi kuŝis en la renversita valizego ĝis noktomezo!.. Mi preskaŭ sufokiĝis!..
— Ha-ha-ha…
La Granda Bubalo ekridis, kaj kiam Fred la Malpura ekiris kun grandaj paŝoj por postuli sian rajtan viktimon, li baris lian vojon.
— Tiu knabo ekde hodiaŭ estas mia amiko! Ĉu vi komprenas?
— Mi mortigos la knabon!
Streĉa atendo.
— Ĉu vi volas interbatadi?
— Mi volas mortigi vin! Tiu knabo, kiu faris el vi mokitaĵon, plaĉas al mi! Ve al tiu, kiu tuŝos lin…
La kapitano malrapide kombadis sian malbelegan barbon per siaj ungoj, similaj al kaprohufo. Mil faltoj sulkiĝis ĉirkaŭ lia moka rikano:
— Ĉiu timas vin ĉi tie, ĉar oni ne scias, ke vi estas stulta. Vi estas tiel stulta, ke nek via forto gravas. Sed mi mistraktos vin, Bubalo! Vi scias tion!
La trampa, barba, iom aĝa Fred la Malpura parolis tiel kun la teruro de Singapuro, kvazaŭ li kompatus malsovaĝan kapridon, kiu iris hazarde inter la relojn. Kio estis tio, kio tamen retenis tiun koloson por ne batmortigi la neprizorgitan, blankharan kapitanon per unu frapo? Eble iu el liaj malpuraj manoj, kiun li ŝovis neglekteme en la poŝon de sia pantalono, dume li karesadis sian barbon per la deksktra mano.
Tiu maldekstra mano tenis tranĉilon aŭ pistolon, kaj Fred la Malpura ne kutimis heziti.
— Mi ne permesas bati la knabon, maljuna, babilema frenezulo.
— Mi mortigos la knabon, vi, vivanta bov-viand-konservaĵo!
“Mi nur scius, kion li tenas tie, kie pugnoforma objekto reliefiĝas el lia poŝo” — pensis la Granda Bubalo, kaj blovelspiris kolere.
— La knabo iros nenien sen mi.
— Tio estas tre saĝa ideo — interrompis Tulipo kaj etendis la manon al sia bandaĝita kapo. Ankaŭ la vera Trebitsch kapbalancis jese el sub trempita ĉifono, kiun li metis sur sian ŝvelintan vizaĝon.
— La Sovaĝa Bubo meritus iom da “malvarmo” — diris la drinkejmastro — , li batfaligis Tulipon, li rompis la vizaĝon de Tendenulo la Fervora, li atakis la Grandan Bubalon, kaj li insultis ankaŭ vin, kapitano.
— Vere li estas diligenta knabo — rimarkis Fred la Malpura kuntirinte iun sian okulon. — Mi tamen mortigos lin.
La Granda Bubalo preskaŭ ĵetis sin sur lin, sed en la poŝo de Fred la Malpura eĉ pli reliefiĝis la tranĉilo aŭ io, kiel li tenis ĝin.