La Granda Bubalo rektigis sin.
— Tiu knabo plaĉas al mi! — li diris fine kun aplombo. — Ne tial, ĉar li primokis maljunan frenezulon, sed eĉ tial, ĉar li timas neniun ĉi tie… Sovaĝa Bubo! Vi estas mia amiko! Iru en mian ĉambron! Ekde nun ni loĝos kune, kaj neniu batos vin!
Lia deklaro vekis ĝeneralan konsterniĝon. Ĉu la mizantropa Granda Bubalo prenas al si kunloĝanton? Ĉu bubon?
— Nur babilaĉu! Ju pli multe vi parolos, des pli ridindigos vin, ĉar mi mortigos la knabon — grumblis Fred la Malpura kaj eksidis sur la plankon. Kiam la Granda Bubalo foriris kun lia reĝa moŝto, la kapitano ankoraŭ murmuris mallaŭte en si ĉiuspecajn aferojn, poste li turnis sin al la drinkejmastro:
— Malbenita policisto konfiksis mian revolveron en la haveno, sed kio estas eĉ pli malbona: ankaŭ mian tranĉilon. Kiu havas poŝtranĉilon?
Kaj li elpoŝigis sian maldekstran manon kun la reliefiĝinta objekto.
Li tenis nur pomon en sia mano.
La princo sidis mortelaca sur la mucida planko de la kaverno.
— Mi estas malsata — li diris al la Granda Bubalo, ĉar li jam zorgis pri nenio pro sia elĉerpiĝo.
— La giganto embarasiĝis momenton. Poste li eliris el la kaverno kaj baldaŭ li revenis kun pano kaj viando. Li morne rigardis la knabon, kiel li manĝas. La unuan fojon en lia vivo okazis, ke li faris ion, kion oni petis de li.
— De kie vi venis?
— Mi fuĝis el Batavio.
— Kion vi volas ĉi tie?
— Mi ne scias… Kaj… nun mi deziras dormi. Mi estas elĉerpiĝinta.
Li kuŝiĝis sur la mato. Sur la mato de la Granda Bubalo. Alia mato ne troviĝis en la ejo. La giganto sidis tie, krucinte siajn krurojn, senmove, ĝis mateno. Kaj li rigardis la dormanton. Li gardis lin…
Sekvan tagon jam ĉiu sciis, ke la Granda Bubalo perdis sina prudenton. Li karesas bubon, kvazaŭ li estus lia vartisto, li gardas kaj kunportas lin ĉien.
Ve al tiu, kiu insultus aŭ batus lin.
La Granda Bubalo, kiu amis neniun en sia vivo, li tute freneziĝis pro la ŝato de la kanbo.
Vespere iu enkriis: — La Ekscelenco kunvokas la Konsilion de la Malvarmkoruloj! Li atendas ankaŭ vin post unu horo!
La Granda Bubalo unue levis la botelon ĉemanan por ĵeti tion al la heroldo. Sed la princo forprenis ĝin de li per leĝera movo.
— Mi ne ŝatas tion — li diris riproĉe, kaj la mestizo palpebrumis tiel, kiel hontigita hundo.
— Diru al li… ke mi estos tie — li balbutaĉis poste al la kaŝe enrigardanta homo. — Sed atendu. Ankaŭ la Sovaĝa Bubo venos kun mi, ĉar Fred la Malpura eble ekspluatos la okazon kaj atakos lin.
La herordo foriris preskaŭ veriĝante. Li neniam spertis tian miraklon! La Granda Bubalo idiotiĝis!
— Kion signifas la Konsilio de la Malvarmkoruloj? — demandis la knabo.
— Ĉiu societo havas prezidanton, kaj ankaŭ tiuj prezidantoj apartenas al klubo. Ĝi estas la klubo de la Malvarmkoruloj. Ili interkonsiliĝas pri tiaj aferoj, kiuj gravas por ni ĉiuj.
— Kial ili estas Malvarmkoraj?
— Ĉar nenio varmigas ilin interne. Ili ĉiam agas tiel, kiel ilia intereso diktas tion, kaj se iu apelacias alie, ili priridas tiun.
— Kiu estas la Ekscelenco? Ĉu ankaŭ li estas krimulo?
— Li ne estas tia, kiel ni. Sed li faris granan krimon, tial oni mortkondamnis lin.
— Kie?
— En la ĉefurbo de la insularo Feliĉo. La reganta arkiduko St. Antonio mortkondamnis lin.
— Ĉu?… Kiel nomiĝas la Ekscelenco?
— Li estis respublikestro laŭ la nomo Alvarez… Kio okazis al vi?!
Lia reĝa moŝto iomete vertiĝis.
— Rakontu ĉion pri ĝi — li petis la Grandan Bubalon.
— Mi ne scias multe pri tio. Alvarez batalis kun la pirato Warins, kiam St. Antonio atakis ilin ambaŭ. Alvarez alvenis sen mono ĉi tien. Tio okazis jam longe. Liaj multaj homoj fuĝis de tie. Multaj, grandaj entreperenoj subite ĉesis labori en Alrmira, kaj ties posedantoj denove estus riĉaj, se St. Antonio perdus sian tronon, kaj sekvus denove la respubliko de Alvarez. Tiuj entreprenistoj heplas lin per mono, kaj Alvarez organizis ĉi tie la senlaborajn maristojn kaj aliajn homojn en kluboj. Ĉiu klubestro, se necese, disponigos multe da homoj al li, kaj Alvarez atendas bonan okazon por armi ilin kaj surprizataki St. Antonion. Ankaŭ tiu surprizatakis lin tiel. Se li okupus la insulon, tio signifus grandan premion kaj trankvilan vivon al la loĝantoj de la kluboj. Ĝis tio okazos, li donas monon kaj ĉion necasan al ni.
— Nu sed… la angloj defendas la familion St. Antonio… — diris la princo, kiu tute konsterniĝis, kion li aŭdis.
— Mi ne estas sperta pri la politiko… Tio certas, ke Alvares havas kontaktojn ne nur kun la krimula mondo… Estas altrangaj sinjoroj, kiuj scias pr la klubo… Precipe la usonanoj… ili investis multe da mono en la fiaskinta respubliko. Sed tiuj estas tre malklaraj aferoj…
Lia reĝa moŝto silentis malesperiĝinte. Kiom da intrigoj kaj insidaj planoj latentas ĉirkaŭ lia trono…
Kio okazus, se ili scius, ke li, St. Antonio, estas ĉi tie en ilia kaptiteco? Ili tuj mortigus lin.
La princo ekiris, kaj la Granda Bubalo, kiel ia grandega mameluko, sekvis lin. Li malsupreniris sur tiu vojo, sur kiu Medolo kaj liaj kunuloj suprengvidis lin. Tiu vespero eĉ nun estis videbla sur lia vizaĝo viglakolore. Inter la ŝvelaĵoj de bluaj kaj verdaj ekimozoj eĉ unu rekonebla trajto ne restis sur la bela, anĝela vizaĝo de la junulo. Li plie similis al groteska bildo ol al homo. Liaj okuloj preskaŭ malaperis en po unu nigraj ŝvelaĵoj.
Proksimume dek personoj sidis ĉirkaŭ la Ekscelenco, eksterordinare trampaj homoj kun fantasta eksteraĵo. Inter ili Tulipo kaj apud li estis figuro, simila al li. Tiu homo estas samtiel dika, kiel la antaŭa posedanto de lia reĝa moŝto, sed kun mallonghara, globforma kapo, simila al tiu de porko. La dikulo estis la prezidanto de la klubo Dietaj Gajaj Knaboj. Oni nomis lin Kanibala Bebo, kaj li ĝuis publikan timegon.
Estis tia ankoraŭ Fred la Malpura, la kapitano. Li sidis sur renversita lignokesto kaj pikadis siajn ungojn per tranĉilo.
Meze sidis maldika, nekredeble alta viro kun vultursimila nazo sur la kapo, en verda vestaĵo. Li valoris du mil pundojn vive aŭ morte kaj nomiĝis Charley la Lunmiena. Ankaŭ ebria, trampa, blankhara virino partoprenis la Konsilion de la Malvarmkoruloj, kiun oni nomis Mimozo, kaj ŝi estis specialistino de narkotaĵoj. Kaj la Ekscelenco sidis malantaŭ usona skribotablo kun admirinda eleganteco. Ili atendis jam nur la Grandan Bubalon, sed fine li alvenis.
— La Sovaĝa Bubo ne rajtas patropreni la Konsilion de la Malvarmkoruloj — kriis Mimozo.
— Ĝi ne koncernas vin, ŝorĉistino! Ĝuste vi diros tion… — montradis minace siajn dentojn al ŝi la giganta mestizo.
— Mi atendos ekstere — flustis la knabo — , vi ne devas komenci kverelon.
La Grand Bubalo konsentis, kaj la princo eliris. Momente nur Robb la Pordisto sidadis en la antaŭhalo de la klubejo, kiu absorbiĝinte ludis kun Tendenulo la Fervora per la ĵetkuboj. Intriganto, alveninta el Brussa surprizis Robb-on per la ĵetkuboj, kies iu flanko estis ŝmirita per iom da plumbo, tial lerte ĵetante, oni povis ludi tiel, ke ili falu sur la pli pezan flankon, kaj la bona rezulto ne dependu ekskluzive de la fortuno. Ĉar ili ambaŭ konis tiun econ de la ĵetkoboj, la ludo estis honesta.
Cetere iuj homoj nur trarapidis, tien aŭ ĉi tien por partopreni kunvenon. Nekutima ekscitiĝo, tien-reen kurado estis videbla en la krimula mondo.