— Ĉu Egmont estas tiel granda fiulo?
— Li timas. Li tre timas.
— Kial?
— Ĝi estas malnova historio. Antaŭ dek jaroj mi ne estis reĝino, sed la edzino de fregat-kapitano Teodoro Wilbour, kaj naskiĝis al ni infano. La mortinta reĝo, arkiduko St. Antonio foje vidis min en Tahitio, kie ni loĝis, kaj li enamiĝis al mi. Ankaŭ li havis tiam infanon kaj edzinon. Mi tute ne okupiĝis pri li, kiel sinjorino. Li ja havis edzinon, familion. Tiam li vivis en Tahitio sen trono, ĉar li fuĝis pro ribelo. Lia edzino, la reĝino neniam vidis Almira-n. Poste liaj edzino kaj infano mortis pro kontaĝo, kaj li estis tre malfeliĉa kaj ofte vizitis nin. Li ŝatis mian edzon, kaj mia frato, Egmont fariĝis lia konfidenculo. Poste li reokupis Almira-n kaj surtroniĝis. Tiam mia infano havis du jarojn. Mia edzo, fregat-kapitano Teodoro Wibour, estis survoje. Li neniam havis bonan rilaton al mia frato Egmont. Foje Egmont diris subite, ke Teodoro venis hejmen malsana sur sia fregato, kaj li estas en la hospitalo de Singapuro. Li venigis min sur jahton por viziti mian edzon.. Kiam ni estis sur la vasta maro evidentiĝis, ke Egmont mensogis kaj veturigis min al Alrmira. Perforte. Anticipe oni forrabis mian infanon, kaj mi veturis ankaŭ pro li. Oni liveris min en fermita kaleŝo al la citadelo, sed la poplo vivuis. Ili pensis, ke mi estas la reĝino. Ĉar la reĝo anoncis tion. Sed la reĝino kun la vera tronheredanto mortis en Tahitio. La popolo ne sciis tion, ili nur vidis, ke alvenis infano kaj virino. Sed mi estis tiu. Kion fari en la citadelo? Mi ne povis informi mian edzon. Oni kredigis al li, ke mi forlasis lin. Iom post iom mi devis rezigni. Tiel mia infano fariĝis tronheredanto. Egmondt ĉiam povis teruri min. Eĉ nun. St. Antonio, kiun ankaŭ vi konas, estas la filo de Teodoro Wilbour, kaj neniu scias tion, nek li mem, nur Egmont, mi kaj nun vi. Kaj sciis tion la mortinta Fernandez, la frato de la iama reĝo, kiu estis regento…
Ĝi estas tre romantika historio.
— Kaj — mi demandis — kion faris la fregat-kapitano Teodoro Wilbour?
— Li serĉis min longe. Post jaroj li tamen trovis min. Sed li silentis pro sia filo, ĉar li jam estis tronheredanto, kaj li foriris senvorte. Li skribis al Egmont, kiam la filo fariĝos reĝo, li rakontos ĉion al li. Ĝi estos la venĝo. Egmond ĉiam timis tion, kaj se nun vi leĝigos, ke la trono estas heredigebla laŭ mia reĝina linio, tiam li kronigos sin, kaj li senhavigas mian filon rilate la tronon.
Nun mi kompernis.
— Sed — mi demandis — kial mi estas ĉi tie? Ĉu la reĝo sciis tion sur la ŝipo, ke oni veturigis min ĉi tien? Ĉu ne estas vere, ke li volis miksiĝi kun la popolo?
— La reĝo ne sciis, kio okazis, li volis tion, ke vi anstataŭigu lin, dum li promenas iomete en Singpuro. Sed iu homo de la Sekreta servo subaŭskultis tion, dume ni eksciis pere de radiodissendo, ke Bob Warins fuĝis el la prizono, kaj li volas fari atencon. Tiam venis al ni ĝustamomente la informo de la Sekreta servo, ke mia filo ŝanĝis rolon kun vi.
— Aha! Tiel li atencos ne la reĝon, sed li mortigos min.
— Jes. Ni devis informi nur sciencan profesoron Greenwood, ke li ne rekonu la princon. Li sciigis nin, ke li faris tion, sed ĝi tre doloris lin. Kaj Egmont ekveturis por akcepti vin. Ĉar li brakumis vin dum la alveno, ĉiu kredis tion, ke vi estas la reĝo. Sed tio ne plaĉas al mi, tiel do mi rakontis ĉion. Se vi ne volas resti en tiu danĝero, foriru!
— Estas tre bone scii tion, sed mi ne kutimas fuĝi.
— Sed ne permesu la enartikoligon, ĉar Egmont, kiam mia filo revenos, senhavigos lin, por ke li mem fariĝu la reĝo.
Egmont do estas tiel komplike ruza, malgraŭ la okulfrapa karakterizaĵo sur lia frunto.
— Sed — mi respondis — kiel vi lasis lian reĝan moŝton sola en Singapuro, post kiam Greenwood faris tion, kion vi petis (sed ĝi tre doloris lin)?
– Ĉar nia sekreta homo sur la ŝipo diris tion, ke li trovis iun, kiu sekvos kaj defendos lian reĝan moŝton post la elŝipiĝo, kaj li estas tia homo, kiu povas defendi lin, kiel lia korpogardisto. Kaj li gvidos lian reĝan moŝton sur ŝipon, kiu veturigos lin al Tahitio.
– Ĉu ĝi okazis tiel?
— Bedaŭrinde ne — ĝemis la kompatindulino. — Tiu homo ne povis ĉeesti la elŝipiĝon, kaj nun mi ne scias, kio estas al mia filo.
— Kiu estas tiu homo?
— Kiun vi fermis por dudek kvar horoj. Fred la Malpura, la kapitano, en la lignokesto.
Nun jam mi sciis, ke ŝi pravis, kiam ŝi svenis.
Ĝi datiĝis hodiaŭ, en la jaro de mia regado, en la citadelo de la tron-ĉefurbo Almira, propramane.
ĈAPITRO 15
La tuto efikis, kiel ia terursonĝo. La teruriĝinta Granda Bubalo kun elstariĝantaj okuloj, Charley la Lunmiena kun sia mortkranio, Tulipo kun sia bandaĝita kapo, kaj tiu ebria, ĉifona, blankhara virino, kaj la diplomat-aspekta Ekscelenco kaj Ruĝa Krifo, la bela mundumanino, fine Fred la Malpura, la kapitano, kiel li karesadas sian flavan barbon per siaj nigra-randaj, longaj ungegoj, faris la timigan bildon preskaŭ nekredebla.
— Kapitano — diris la virino al Fred — , kion vi scias pri la knabo?
— Nenio bonan. Li flustradis sur la ŝipo kun tiu impertinenta Jimmy la Ĝisorela. — Li turnis sin al la knabo kun enpoŝigitaj manoj. — Foje mi preteriris vin ĝuste tiam, kiam vi donis du mil dolarojn al li.
– Ĉu tio estas vera?
— Jes — respondis la princo. Iom da naŭzo trakuris la vizaĝon de la Ruĝa Krifo, kiam li rigardis sur la malpuran, trampan, deformiĝint-mienan homon.
— Kiom da jaroj vi havas? — interrompis la Ekscelenco.
— Dudek unu.
Ruĝa Krifo esplorrigardis la deformiĝintan, abomenindan vizaĝon.
— Mi aŭdis, ke vi faris multon dum unu tago, kio sufiĉas al alia homo por jaroj. Sed nun la kuraĝo ne helpos vin.
— La kuraĝo ĉiam estas avantaĝa animstato. Precipe la virinoj altetaksas ĝin — li respondis gaje.
La Granda Bubalo malesperiĝis pro la nekredebla impertinenteco de sia favorato.
— Staru ĉi tien, senpere antaŭ min! — diris la knabino kun malvarma, akra voĉo.
— Feliĉe! — respondis la princo, kaj li iris ĝis la tablo.
La Tribunalo de la Malvarmkoruloj sciiĝis pri lia impertinenteco kun minaca murmuro.
Ruĝa Krifo salte leviĝis. Nun ŝiaj okuloj estis tiaj, kiel la Granda Bubalo priskribis tiujn. Tute strangaj, miksitaj kun ora koloro, malvarm-verdaj, kiam la maro havas novan koloron, ĉar preterkura nubo kovras la sunon.
Ŝajnis, ke ŝi diros nur unu vorton, kaj oni tuj forkondukos la princon mortigi. Sed la gal-verda lumo iom post iom malaperis en ŝiaj okuloj.
— Ne kuraĝu paroli kun mi tiel, ĉar…
— Estas superflue provadi por timigi min. Mi ne timas.
— Mi diris al vi, ke la knabo estas impertinenta, kaj li meritas, ke ni mortigu lin — interrompis Fred la Malpura.
— De kiam juĝas tiu homo anstataŭ la Tribunalo de la Malvarmkoruloj? — demandis la Granda Bubalo grincante siajn dentojn.
Multaj el ili tuj prenis sub protektadon la knabon nur tial, ĉar neniu ŝatis la kapitanon.
— Elmetu ĉion sur la tablon el viaj poŝoj — interrompis la Ekscelenco. — Ni rigardos, kion li havas en la jako!
Nun venis en lian kapon! — La ŝama aktujo! Kun la dokumentoj de princo Fernandez! Se ili ekscios, kiu li estas… Li ne vivos eĉ unu momenton!
La mar-oficiro, nomata Ĉefkuracisto forprenis la paperojn de li kaj transdonis tiujn al la Ruĝa Krifo.