La virino apenaŭ komencis legi la dokumentojn, ekkriis pro surprizo. Poste ŝiaj okuloj fariĝis eĉ pli or-verdaj.
Sed ŝi ridis.
Kaj tiu rido, malgraŭ ĉiu sentora gajeco, estis timiga.
— Kiu estas tiu homo? — demandis la Ekscelenco.
— Bob Warins!
Charley la Lunmiena kaj Kanibala Bebo eltiris sian revolveron samtempe. Ĉiu eksaltis, kriadis konfuze, kaj la mestiza vizaĝo de la Granda Bubalo paliĝis helflava.
— Restu silentaj, kaj neniu elprenu sian revolveron! — stridis la knabino.
Ili eksilentis.
— Vi estas Bob Warins! — li turnis sin severe al la knabo.
“Estas amuze” — pensis la princo.
— Respundu!
— Kion vi volas de mi?
— Ne demandu, sed respondu!
— Mi ne respondos! Ne ordonadu al mi! Jen estas tiu popolaĉo, se volas ordoni. Ili timas vin. Mi tute ne.
– Ĉu vi estas klarvida pri tio, ke post kvin minutoj vi estos mortinta homo? — kriĉis Charley la Lunmiena. — Ĉu vi pensas, ke tio egalas?
— Se vi mortigos min, tiam estas tute egale.
— Vi venis ĉi tien por spionadi, ĉar vi sciis, de kie minacas vin la danĝero — interrompis la Ruĝa Krifo. — Bob Warins, tiu ekskurso renversis ĉiun vian kalkulon.
Dume la Ekscelenco finlegis la dokumentojn.
— Se ĝis nun estis dube, ĉu mortig vin, nun jam vi povas esti certa pri tio.
— Sed kion li faris? — ĝemis la Granda Bubalo.
— Tiu homo koluziis kun regento Fernandez, kaj li mortigis princon St. Antonio!
Li staris tie, kiel la murdisto de si mem. Tio iomete surprizis lin.
La Ruĝa Krifo turnis sin al li.
– Ĉu vi volas renveni tial, ke vi regu sur la insularo Feliĉo?
— Mi konfesas tion.
— Regento Fernandez, la kuratoro de princo St. Antonio skribis tiun leteron kaj la dokumenton al Warins.
Hm… Kio estas skribite en tiuj paperoj?
— Mi volas scii ĉion! — diris Ruĝa Krifo kaj ŝi forprenis la dokumentojn de la Ekscelenco. Ŝi rapide traleĝis tiujn.
— Kia friponaĵo! — ŝi kriis, kaj kolera malestimo ekbrilis en ŝiaj multkoloraj okuloj. — Vi do koluziis kun tiu fia regento por formeti la junan St. Antonion el la vojo.
— Malvere! Ĝi estas fia kalumnio!
— Silentu! Jen estas la manskribo de la regento kaj ankaŭ la via! — Ŝi legis.
Se iam mi okupos la tronon de la dinastio St. Antonio,
la dispozicia rajto de ĉiuj koncesioj, eldonitaj
dum la respubliko, koncernas regenton Fernandez
— Vi volis atingi vian celon per alies helpo! — kriis la Ekscelenco moke. — Estas bonŝance, ke nia klubano Bonifaco denuncis Jimmy la Ĝisorelan.
La princo preskaŭ sufokiĝadis pro la doloro, kiam li enrigardis en la dokumentojn kaj ekkonis la manskribon de la regento. Kiel terura afero! Do onklo Fernandez koluziis kun tronuzurpanto, kun la filo de pirato, kiu estas fuĝinta bagnano!
— Estas klare! — diris la Ruĝa Krifo. — Oni mortigis la princon, kaj Jimmy la Ĝisorela transprenis la rolon de la reĝo helpe de la regento.
— Nun iru… — diris la Ekscelenco al la knabino. — Raportu al tiu certa sinjoro, ke ni volas paroli kun li.
Kiam la knabino foriris, fariĝis silento por iom da tempo.
— Estas enigme — diris la Ekscelenco — , kiel volas Jimmy la Ĝisorela kredigi la identecon al la familio… Kio estas via opinio, Fred?
— Ĉu Fred la Malpura, kiel opinias pri la afero? — demandis Tulipo.
La kapitano dormetadis.
— Ĉu la afero ne interesas vin?
— Kia afero?
— Ĉu vi ne aŭdis, kion rakontis Bonifaco, kiun vangofrapis Jimmy la Ĝisorela?
— Bonifaco estas ebria fripono.
— Bonifaco asertas tion, ke Jimmy la Ĝisorela alvenis kiel reĝo sur la ŝipo Honolulu-Star. Post kiam li longe flustradis kun tiu knabo. Laŭ Bonifaco altrangaj sinjoroj veturigis Jimmy la Ĝisorelan sur jahto Almira sur la insularon Feliĉo.
— Kian rilaton havas la knabo al tiu afero?
— Li neis, ke li konas Bonifacon.
— Mi komprenas tion. Nek mi fanfaronas pri tio.
— Kio estas via opinio?
— Ni devas mortigi tiun knabon…. — Ili vidis kun malŝato, ke Fred la Malpura ankaŭ nun zorgas pri la venĝo kontraŭ la knabo.
— Kaj… la anglaj krozŝipoj, veturegantaj al Almira defendas la reĝlandon de Jimmy la Ĝisorela — interrompis Charley la Lunvizaĝa. — Ĉar du krozŝipoj estas konstante en la proksimo.
— Ne estas verŝajne, ke la angloj intervenus por defendi la tronon de Jimmy la Ĝisorela.
Ĝi vere ŝajnis malverŝajna, kaj lia reĝa moŝto komencis farti malbone. Povas esti danĝere, se ili bezonas la defendon de la angloj… kaj Jimmy la Ĝisorela sidas sur la trono.
— Jen estas la momento — diris la Ekscelenco — , kiun ni atendas de jaroj! Ni veturos al Almira! Ni senmaskigos Jimmy la Ĝisorela, kaj ni restarigos la respublikon en la kaoso. Tiam vi, kaj viaj homoj ricevos grandan premion.
— Kio estu al tiu piratido?
— Mortigu lin!
ĈAPITRO 16
La taglibro de mia reĝa moŝto Jimmy la Ĝisorela, la I-a
En mia ĉambro de la citadelo en Almira. Datita interne
Nun mi tamen rakontos, kiel okazis la skribo de la taglibro; ĉar tio neniam ekideus al mi.
Ĝi komenciĝis tiel, ke lia reĝa moŝto kaj mi stris sur la ŝipo, kaj li diris:
— Bone atentu pri ĉio, por ke vi ne faru komplikaĵon.
— Reĝa moŝto fidu min — mi diris trankvile — , mi persistos sur via trono, aŭ mi sidos tie, ĉar mi ne kutimas staradi.
Tiam mi ankoraŭ kredis tion, ke li venos anstataŭ mi, kiel reĝo. Sed mi iris antataŭ li, ĉar Greenwood neis tion, ke li konas la princon (kvankam ĝi doloris lin). Egmond rekonis min, sed tio doloris neniun, ke Warins, la muristo kaj ĉiu indiĝeno mortigos vagabondon antataŭ la reĝo. Mi bedaŭras nur tion, ke mi fermis Fred la Malpuran en keston por unu tago, tiel li ne povis fuĝigi la reĝon en Tahition.
Nu egalas. Ni esperu la maksimuman bonon. Mi rekomendis al lia reĝa moŝto viziti la plej bonajn lokojn, tial, se ne okazos problemo, li povas ĝoji, ke li elsaviĝos.
Lastatempe mi rigardis plurfoje ankaŭ libron en la biblioteko anstatŭ brando. Ties titolo estis: Famaj regantoj, kaj mi lernis la profesion el ĝi.
Tie estis skribite, ke ĉiu reganto havas genealogian arbon, sed kiel mi vidas, nomoj kreskas sur ĝi. Poste mi legis, ke reganto, nome Boneparte diris tion, ke li povas atingi el Francio ĝis Ĉinio kun pano kaj fero. Tio ne estas granda afero! Li provu atingi ĝin sen fera monero, kiel mi kutimas fari tion. Krome la regantoj estas favoraj, degnaj kaj majestaj, kaj ili mortpafigis tiujn, kiuj ne plaĉis al ili sur la bastionsupro. Aŭ okazis senkapigo.
Krome ondi diris: “La popolo prosperis sub lia regado, kaj statuo eternigas lian figuron sur la ĉefplaco. Lia celo estis feliĉigi sian popolon…”
Jen estas Hendriko la 8-a, kies divorcproceso ĉiam okazis ĉe la ekzekutisto. La virinoj vere perdis sian kapon pro li.
Ĝi ja ne estas interesa. Multe pli ekscita afero estas, ke starante sur la balkono de la citadelo, mi vidas proksimiĝi konaton.
Mi timiĝis… Sankta Dio…
Kia miraklo?
Li estas Bonifaco!
Sendube. Tiu ĉarlatano rekonis min sur la ŝipo kaj li ekkonjektis la negocon! Li venas ĉi tien por ĉantaĝi min! Atendu nur! Mi sonorigas propramene, kaj kiam la lakeo aperis, kies ŝuojn eĉ nun mi portas (proprapiede), mi petis venigis la hidalgon.