— Ĉu vi venis al pli bona decido? — demandis Alvarez, kiam la princo denove staris antaŭ la Malvarmuloj.
— Al malpli bona. Mi cedas al la perforto kaj edzinigos fraŭlinon Alvarez, sed mi petas noti en la protokolon, ke mi konstante emfazis, ke la diketaj, nigraharaj virinoj kiom interesas min.
— Via koncepto ne gravas — diris Alvarez. — Sed se vi apelacios devigon antaŭ la pastro, tiel ni mortigos vin rapide, Warins.
— All right! — kapjesis la princo.
Iu alvenis kun la misiisto, kiu atendis ekstere ĝis nun. Li estis alta, nigrahara homo kaj ĉirkaŭrigardis kun tiu pia orgojlo, kiu karakterizas la plej fanatikajn pastrojn, kiam ili trapaŝas la sojlon de laika loko.
— Tiu junulo estas Bob Warins, kiu ŝatus edzinigi mian filinon, Ana Alvarez-on.
Lia reĝa moŝto kaj Ruĝa Krifo staris antaŭ la pastro.
— Bob Warins — diris la misiisto, alkutimiĝinta al templo, per foren sonoranta, tenora voĉo. — Ĉu vi volas edziĝi al Ana Alvarez?
Li diris apenaŭ aŭdeblan “jes”. Tamen la princo esprimis sian rekonon en si mem, rilate la Profeton. Kiel bonega artisto povintus esti tiu falsa misiisto!
— Ĉu vi, Ana Alvarez, volas edziniĝi al Bob Warins?
— Jes…
Tiam la pastro metis ilian manon unu sur la alian, kaj li tenis tiujn, dum li atentigis ilin pri la devoj de la geedza paro. Poste li diris.
— Bob Warins! Ana Alvarez! Vi estas geedziĝintaj antaŭ Dio kaj homoj, nun jam vi estas unu korpo kaj unu animo!
Ĉiu rabisto staris nudkape, kaj ili estis tre seriozaj. La misiisto elprenis sian biblion… Ruĝa Krifo sentis tute strangan aferon. Malgraŭ tio, ke kiu staris apud ŝi, tiu estas malpura teruro kun deformiĝinta vizaĝo el la krimula mondo… Sed Ana Alvarez tamen estis burĝino, kiu la unuan fojon en sia vivo ĵuris, ke ŝi amos viron ĝismorte…
— Beno de Dio akompanu vin sur viaj vojoj, infanoj miaj — diris la misiisto fine kaj foriris.
Neniu klopodis esprimis sian bondeziron al la juna paro.
— Li faris tion bone — diris lia reĝa moŝto iom nervoze. — Feliĉe, ke tiu Profeto restadas ĉi tie en la infero, anstataŭ la ĉielo.
— Tiu pastro — diris la Ekscelenco — ne estis la Profero. Tiu homo forvagis ien, kaj ni devis venigi jezuitan pastron el la malaja misiejo.
La mondo turniĝis ĉirkaŭ lia reĝa moŝto. Tiel la Ruĝa Krifo nun estas lia leĝa edzino!
— Kaj nun sufiĉas tiu abomeninda ludo — diris Ana Alvarez malestime, kaj ŝi eĉ konjekton ne havis, ke en tiu ĉi momento ŝi jam estas la reĝino de la insularo Feliĉo.
ĈAPITRO 20
La princo eliris el la ĉambro kun vertiĝanta kapo. Disinjoro mia! Kion li faris?!! Li edziĝis al la burĝa filino de la ribelanta respublikestro… Ĉar malgraŭ tio, ke li edziĝis laŭ la nomo Bob Warins, li sciis bone, ke la geedziĝo estas valida, spite al la pseŭdonomo.
Li vagaĉis sur la koridoroj de la katakomboj, kiuj tiun tagon estis nekutime viglaj. Fine li ekvidis la veran Trebitsch-on. Li serĉis lin!
— Homo! Kiel vi povus klarigi, kio okazis hodiaŭ interne, rilate la pastron? — li demandis spiregante.
— Kial? — interesiĝis la vera Trebitsch timiĝinte. — Eble ĝi estis geedziĝo. Ĉu ne?
— Ne la Profeto celebris la geedziĝan ceremonion!
— Kompreneble ne! Ni vane serĉis lin! La Profeto vizitis la havenon kaj diris al la doklaboristoj, ke la ĉinoj stelas la brandon.
— Nu sed kio sekvos el tio?
— La doklaboristoj batos la ĉinojn.
— Diru tion, kio okazos al mi?!
— Ĉu ankaŭ vi ŝtelis el la brando?
— Ne ŝajnigu idioton.
— Mi ĵuras, ke mi ne ŝajnigas — retropaŝis la vera Trebitsch timiĝinte.
— Ĉu mia geedziĝo estas valida?
— Kompreneble.
— Kial vi ne informis min, ke la Profeto ne estas ĉi tie?
— Ankaŭ mi aŭdis nur nun, ke li kaŝas sin de antaŭ la ĉinoj. Li timas, ke ili motbatos lin nokte.
— Kia teruraĵo ĝi estas… Sankta Dio! — Li kaptis Tendenulon la Fervoran: — Homo, almenaŭ diru al mi, ĉu vi havas ian planon?
— Jes. Vespere ni iros dudekope kun bastonoj por akcepti la Profeton.
— Nu bone… Mi vidas, ke mi vane serĉas senperan kontakton kun vi. Mi demandas nenion. Sed mi avertas vin: se vi insidos min, mi mortigos vin!
Kaj li lasis lin tie. Tendenulo la Fervoro rigardis post lin mirante kaj levis siajn ŝultroj por malesperiĝinta neinformiteco:
— Mi nur scius, kion li volas de mi?
Post dudek kvar horoj la ŝipo Radzeer elhaveniĝis!
Kelkaj pasiaj scenoj anticipis la ekveturon. Unuavice Fred la Malpura kaŭzis problemon.
— Kompreneble la kapitano direktos la ŝipon Radzeer — diris la Ekscelenco.
— Mi certe ne — respondis Fred la Malpura, poste li ekstaris kaj tiris sian pantalonon ĝis la akseloj.
Tiutempe Fred la Malpura ŝtelis la krozŝipon Radzeer de la Angla Reĝa Floto pro momenta prema situacio. Fine okazis tiel, ke ili distingis sin per ordeno, kaj ili ricevis ne nur indulgencon, sed la ŝtato donacis ankaŭ la korzŝipon Radzeer al Fred la Malpura kaj al liaj amikoj. Ili pace vagadis sur la maroj por iom da tempo, sed Fred la Malpura estis despoto, krome li konstante defraŭdis el la mono, kiu kovris la funkcikostojn de la ŝipo, fine okazis ribelo sur la krozŝipo, kaj dum tempesta nokto, proksime al la Bonespera kabo, post dramaj antaŭaĵoj, oni vangofrapadis la kapitanon. De tiam li rompis ĉiun rilaton kun la ŝipo Radzeer.
Kiel ĝi okazis? Nekompreneble, tamen estas fakto, ke la ŝipo Radzeer ne longe navigis sur la oceano sen Fred la Malpura. Neniu scias en kio konsistis la scio de la maljuna kulpulo. Nenie oni ŝatis lin, li ĉie kverelis, postulis, minacadis, sedĉiam estis oleo, karbo, manĝaĵo, salajro, kaj antaŭ tempesto, kiel, kiel ne, ili ĉiam estis en la proksimo de haveno.
Post kiam oni forigis lin de sur la krozŝipo, ĉio haltis, baldaŭ la ŝipo stagnis en Singapuro manke de movmaterialo. Fine la Ekscelenco luis la ŝipon kaj la maristojn.
Kiam Fred aperis neatendite en la krimula mondo de Singapuro kaj komencis miksi la ludkartojn enigme, li tute ne parolis kun siaj iamaj amikoj.
— Nur vi povas direkti la ŝipon Radzeer — diris ankaŭ Ruĝa Krifo.
— Mi absolute ne intencas fari tion. Mi diris, kio estas farenda, nun jam ankaŭ idioto povas fari tion. La Ĉefkuracisto direktu la societon!
— Vidu, Fred — diris la Ĉefkuracisto kaj glutegis — , mi estas preta doni al vi kontentigon. Vi kondutis tre malbele, mi ŝtelas multe, vi estas senkora, malica hundo, sed mi rekonas, ke ni fiaskis sen vi. Vi kamaradas kun la diablo kaj tromas ĉiun. Tial ni pentis, ke ni tute juste forigis vin de sur la krozŝipo pro viaj friponaĵoj. Ĉu vi volas eĉ pli belan kontentigon?
— Vidu, Fred — diris la Ekscelenco, subpreminte rideton — , ĝi estis vireca parolo de la Ĉefkuracisto.
— Aŭskultu min, Ĉefkuracisto! — diris la kapitano. — Pro la peto de la Ekscelenco mi revenos sur la ŝipon. Miaj kondiĉoj: mi trinkos tiom, kiom mi volas, mi ŝtelos tiom, kiom oni ne rimarkos.
— En orodo — respondis la Ĉefkuracisto. — Sed mi havas tiun kondiĉon, ke ĉigaroj ne estu en la kalkulo de la movmaterialo.
— Bone, mi akceptas ankaŭ ĝin — konsentis la kapitano kun amara malestimo, kiel trompiĝinta martiro.