Pri tiaj kuracistoj rememoras la belliteraturi ne nur unufoje. La pasaĝeroj jam kun malpli granda heroismo elportis sian sorton.
Ŝrikado, plorado, kriado estis aŭdebla sur la ŝipo. Vid-problemoj aperis ĉe la advokato el Bostono, la argentina fabrikisto de artefaritaj floroj postulis returniĝiper la ŝipo. Sed la plimulto de la homoj pro ia nekomprenebla kaŭzo obstine persistis tuj surakvigi la savboatojn.
Dume sinjoro Irving karambol-ludis kun dek kvar jara knabeto per du cendaj moneroj. Post la tagmanĝo li fajfadis mallaŭte en la konversaciejo apud la radioaparato, kaj ĝenerale li fartis tre bonege.
Jimmy la Ĝisorela nun jam vidis, ke okazos granda problemo, se oni malkaŝos lian faron hazarde. Unuavice li devas malaperigi la spurojn!
Posttagmeze li ŝteliris en la kajuton de la kuracisto. Li plenigis la malplenajn opiujojn per natria hidrogena karbonato kaj remetis ĝin sur ties lokon. Li foriris malpeziĝinte. Nun jam oni ne povas diveni lian kulpon, nek tiam, se eble oni serĉos la opion.
La maato estis survoje dum la tuta tago al la pakaĵdeponejo pro la aferoj de Fred la Malpura. Li postulis languston al la vespermanĝo kaj Chateau Ira-on.
Dio scias, kie oni kutimigis lin al tio.
Tagmeze oni ordonis el Singapuro, ke la ŝipo Honolulu-Star tuj haltu, la kapitano informu ilin pri la koordinatoj kaj klopodu gardi la ordon inter la pasaĝeroj. La helpŝipo estas survoje kun la bezonata kuracista helpo, ĝis tiam estu anoncita la kvaranteno, kaj senkonsidere de ĉio la ordonoj estu postulataj plej radikale…
Vespere kelkaj homoj fartis bone. En la restoracio iuj pasaĝeroj vespermanĝis iom pli trankvile, sed la paniko ŝvebis super ili, en la antaŭtempesta senmoveco de la Hinda oceano. La vizaĝoj eĉ plu estis palaj, nun jam de la timo.
Escepto: sinjoro Irving, kiu grasiĝis pli ol unu funtojn dum la terur-tagoj. Ĉar sinjoro Gould persiste dormis eĉ plu. Kvankam li vekiĝis antaŭtagmeze, sed li tuj endormiĝis post la tagmanĝo.
Posttagmeza sansacio: Jose, la kelnero malaperis. Verŝajne li mortigis sin. Laŭ la kuracisto el Bostono ne estas malebla, ke li fariĝis amokulo, kio povas okazis ankaŭ al ili, ĉar ĝi estas ofta akompan-simptomo de la dormomalsano. Li petis la kapitanon tuj mortpafi lin tiuokaze, kaj ricevinte trankviligan promeson, li rompadis siajn manoj plorante. Estis tiuj, kiuj incesis sian kajuton per desinfektilo. Ili konstante tusadis.
Sinjoro Irving posttagmeze lernis ludi kriketon.
La sensacio de la manĝado estis Jose. La kelnero, kiu subite retroviĝis. Li do ne fariĝis amokulo, se tamen jes, tiel li laciĝis kaj finis tion. Ŝajnis, ke li ripozis iomete, ĉar li venis en la restoracion freŝe, sur la brako kun tablotuko. La pasaĝeroj ĉirkaŭis lin, ili rigardis, palpadis kaj demandis lin…
— Kie vi estis?!
— Kiam vi resaniĝis?
— Parolu…
Jimmy la Ĝisorela ridetis supereme.
— Gesinjoroj, se vi permesas al mi paroli, ni ĉiuj estis la viktimoj de la histerio. La histerio samtiel estas kontaĝa, kiel la gripo, sed ĝi havas nenian sencon, kaj oni fartas malbone. Tiam la virinoj fariĝas histeriaj. Ĉu vi jam aŭdis pri tia malsano, kiu ne havas mortajn viktimojn? Kia kontaĝo ĝi estas, pro kiu mortas neniu?
La pasaĝeroj kunrigardis. Vere estas iom da pravo en tio… Jimmy la Gisorela daŭrigis eĉ pli supereme rikanante:
— Se nur unu homo mortus, tiam ankaŭ mi rekonus, ke ve al ni! Trans la Ekvatoro eblas, ke post kelkaj horoj aŭ tagoj ne estos vivulo sur la ŝipo. Sed kiu mortis ĝis nun? Mi demandas vin, estimataj turistoj: kiu mortis?
Sinjoro Irving envenis iom konfuzite.
— Bonvolu helpi min trovi la kuraciston… Mia kompatinda edukisto, sinjoro Gold mortis…
Post dek minutoj eĉ unu pasaĝero ne restadis ekster sia kajuto.
Jen estas la morto!
La ferdeko, konversaciejo, ŝtuproj de la ŝipo estis senhomaj kaj timige silentaj.
La kapitano en la societo de la kuracisto tuj rapidis en la kajuto de sinjoro Gould, li malfermis la pordon kaj haltis ĉe la sojlo. En la kajuto estis lume. Li povis vidi de ekstere la grandegan kadavron kun malfermita buŝo, kun malantaŭenklinita kapo, kun pajlokolora liphraro.
La kuracisto heziteme turnadis sian kapon dekstren-maldekstren. Li videble blankhariĝis en la lastaj tagoj.
— Li estas mortigta. Tio estas evidenta.
– Ĉu vi ne rigardas lin?
— Bonvolu kredi… en la proksimo de la mortinto… sufiĉas piko de moskito… kaj la ŝipo en tiuj krizaj tagoj… restos sen kuracisto…
La kapitano paŭtis malestime.
— En ordo.
Li paŝis al la kadavro. Bruste, kie estis lia piĵamo malfermita, li metis sian manon sur lian torakon, li kliniĝis super lin kaj suprentiris liajn palpebrojn, sed ĉio ĉi estis nur formalaĵo, ĝi ne havis graveconj. La glacimalvarma, rigida mano povis aparteni nur al mortinto.
— Li mortis — li diris kaj elvenis.
La belega ŝipo Honolulu-Star estis silenta kaj senhoma, kiel vera fantomŝipo. Nur la personaro iradis tien-reen deprimite por fari sian laboron. La taga firmamento estis griz-blanka, la maro fariĝis maltrankvila, ĝi havis flav-verdan koloron, kaj la aero peziĝis sur la oceanon varmege, vaporplene.
Post la okazaĵo Jimmy la Ĝisorela staris sola en la restoracio tiel, kvazaŭ li estus kapebatita… Kiel mortis la edukisto? Ja… ne estas epidemio… La opio-dozo eĉ por grava malsanulo ne povas esti mortiga.
Ĉu tamen… estas epidemio?
Nun jam la puno estos ne dek jaroj, sed ŝnuro — flustris iu en lian orelon.
Li estis la maato. Liaj grandegaj nazloboj tremis blanke pro teruro.
— Kial vi timas tiom? Ĉu ankoraŭ neniu mortis dum ŝipveturo?
— Sed… tiu homo… mortis por tio, kion li donis al li…
— Pro kio? Iu povas uzi opion dum jaroj, li povas preni eĉ pli multe, ol kiom mi metis en la manĝaĵon, pro tio neniu mortas!
La maato riegadis en liajn okulojn longe, poste li demandis embarasite:
— Ĉu vi… ne donis alian…? Nur opion?
— Frenezulo.
Li estis proksime al tio, ke li batu la stevardon je la kapo.
— Ĉu vi ne pensas, ke mi venenis lin?
— Tion ne… sed eble tamen ĝi estas epidemio… Ankaŭ mi fartas strange…
— Ĉar alvenos la nordorienta musono, vi, stultulo!
— Ne kriadu! Ankaŭ mi scias, ke estas “malbona senvento”, sed pro tio oni ne havas viziojn! Ĝi estas nur pro alta febro.
— Kion vi vidis?
— Fantomon, se vi volas scii tion!
— Ĉu jam ankaŭ vi freneziĝis?
— Eblas! Sed mi asertas, se iuРhomo mortas kaj la alia freneziĝas, ĝi ne povas esti pro opio.
— Pri kia idiotaĵo vi parolas, koncerne tiun fantomon?
— Baldaŭ mi rakontos tion. Mia kapo iomete doloras, kaj nek la rumo bongustis al mi jam de mateno. Fred la Malpura, tiu hirudo, postulis, ke mi portu al li kringetojn apud la grogon. Li vivas malsupre tiel, kiel enuanta, unuaklasa pasaĝero.
— Ĉu eble li estis la fantomo?!
— Ne verŝajne, ĉar mi parolis kun li, antaŭ ol mi suprenvenis el la deponejo. Kaj suprenveninte la fantomo staris ĝuste antaŭ mi.
— Ĉu vi ne mortis pro timo?
— Nur aŭskultu min. Li staris dorse al mi, antaŭ la koridoro de la unuaklasaj kajutoj, la kapitano. Li estas tute simila al li. Tiam mi ankoraŭ pensis, ke li estas tiu. Poste mi ekiris al la kajutoj, kelkajn paŝojn farinte, mi atingis la promenferdekon, kaj dekstre supre sur la ponteto la kapitano staris denove!.. Tiu kapitano, kiun mi ĵus vidis, eĉ kurante li ne povis veni sur la komandponteton. Mi demandis la stiriston: “De kiam staras la kapitano tie?” Li respondis: “Jam pli ol unu horon. Kaj li eĉ ne moviĝas.” Kion vi pensas pri tio?