— Ke ebria idioto estas tiu, kiu rakontas tion.
Ili silentis. Grandegaj, blankaj birdoj glisis kun disetenditaj flugiloj, malaltle, kaj ili oblikve flugfalis en la maron, kiam aperis predo proksime al la akvosurfaco.
La maato fiksrigardis la malklaran, agitiĝantan akvon kun moroza vizaĝo.
Malaltaj ondoj ruliĝis, kaj maltrankvilaj ŝaŭm-krestoj tremetis sur ties supro.
— Hej, kelnero! Venu al la kajuto numero dudek! — kriis voĉo.
— La kajuto numero dudek apartenas al sinjoro Gould… — diris la stevardo muroblanke.
— Nu kaj?…
Diablo forportu ĝin… Li ankoraŭ neniam havis tiel malbonan antaŭsenton. Kial li venis sur tiun malbenitan vaporŝipon? Li iris tra la malamika, muta, senhoma ferdeko. Iomete vesperiĝis. La kuntuŝa ombro de la kajutoj kaj la ventumiltuboj longe etendiĝis sur la planko.
La kapitano atendis lin antaŭ la kajuto de sinjoro Gould. Intertempe la kuracisto jam foriraĉis.
— Kelnero! — ordonis la kolosa, severvoĉa kapitano, kiu, ŝajnas, plenumintus sian devon prezice kaj sen nervoj eĉ sur vera fantomŝipo.
— Jes!
— Ĉu vi entreprenas kudri la kadavron en litotukon kaj entombigi lin laŭ marista kutimo?
— Mi estas kelnero…
La personaro: konsistas nur el malkurĝaj, komercaj maristoj, ili rifuzis plenumi tiun servon.
— Vi ricevos kvindek dolarojn — daŭrigis la kapitano.
— Mi entreprenas tion.
— Unu minuton!
Sinjoro Irving kriis tion. Li ĵus alvenis tien.
— Sinjoro Irving — komencis la kapitano — , mi jam diris al vi, ke la ordonoj, koncernantaj la kvarantenon, preskribas sub la konsekvenco de severa puno, ke oni devas tuj entombigi la mortintojn, senkonsidere liajn rangon, socian staton kaj proksimulojn.
— Vi jam menciis tion, sinjoro kapitano.
— Mi tre bedaŭras. La sekcado de la mortinto estus grava por la alvenonta komitato de kuracistoj, kaj nek tion ni povas konsideri.
— Mi akceptas ĝin. Sed mi telegrafis al la usona ambasadejo en Singapuron. Oni respondis tion.
Li transdonis telegramon.
Al la kapitano de la ŝipo Honolulu-Star: La help-ŝipo Robin alvenos post kelkaj horoj. Atendu per la entombigo. Se la sanitara komisito ne kontraŭas, la laŭdiran sinjoron Gould, kiu estas identa kun la reganta princo de Fernadez di St. Antonio, vi povas konservi lin en plumba ĉerko.
kapitano Millon,
ataŝeo de la admiralitato de Usono.”
— En ordo — diris la kapitano kaj premis la telegramo en sian poŝon. — Kelnero Jose! Vestu la mortinton! Mi sendos fusilon al vi, kaj vi gardostaros antaŭ lia kajuto ĝis alia ordono.
Preterkure li salutis sinjoron Irving kaj foriris. Ili staris silente por iom da tempo.
— Ĉu vi… kredas, fortamana fremdulo, ke la reganta princo Fernadez, mia edukpatro, fariĝis viktimo de epidemio?
— Mi do… ne estas kuracisto…
— Vi nun jam scias multe da aferoj. Ni honoras vin per nia konfidenco. Mi permesas al vi sincere diri viajn pensojn, bonulo…
— Nu mi diras: laŭ mi ne estas epidemio. Ĉiu estas histeria sur la ŝipo.
— Ankaŭ laŭ mi la tuto estas histerio! Ĝi estas falsa alarmo de malkuraĝaj civitanoj. Sed jen la mortinta regento, kiu laŭ la volo de Dio estas mia edukpatro, nun mortis.
Ili silentis. Birdo flugkaptis arĝentan, baraktantan fiŝon kun granda plaŭdo apud la ŝipo kaj levis ĝin alten. Kelkaj mevoj sekvis ĝin kriĉante.
— Ĉu vi… estas reganto, sinjoro Irving?
— Ne estas dece, se vi demandas min. Mi jam volis diri tion dum nia antaŭa renkontiĝo.
— Se estas permesate demandi, kial?
— Iru kun paco, bonulo, kaj faru vian laboron. Mi ne ŝatis mian edukiston, kiu estis regento laŭ la volo de Dio, sed mi faris ĉion, kio povas gardi lin, ke oni ne entombigu lin tiel, kio ne meritas lian dignon.
Dume kiel ĝenerale ĉe la tropiko, subite vesperiĝis.
— Alo! Jen estas la armilo! — kriis maristo de malproksime, poste li demetis la fusilon kaj forrapidis.
— Nun vestu la mortinton! Poste ni ankoraŭ parolados. Mi loĝas en tiu kajuto antaŭ la vino de la vico. Mi deziras premii vin pro viaj bonaj servoj en la intereso de mia mortinta edukpatro, la regento Fernandez…
— Kiu vi estas…? — balbutis Jimmy.
— Direkti demando al mia parsono estas turpa peko kontraŭ la kutimoj kaj etiketo. Ni do neglektu ĝin..
Kaj li iris. Nenia orgojlo estis videbla sur lia anĝela infanvizaĝo, tamen li superis tiujn, al kiuj li parolis. Li malfermis la pordon de sia kajuto, troviĝanta malpli proksime.
Jimmy apogis sian armilon al la muro de la kajuto. La fortiĝanta musono trakuris sururante sur la senhoma ferdeko, ĝi skuis la kablojn kaj pigre kuntrenis grandan ĵurnalfolion, kelkfoje ekripozinte. Hidiaŭ la inkokolora, nokta ĉielo ŝajne nekutime malalte arkis super la maro.
La peza, sufoka aero staris kiel vapormuro. Estis fulgonigra, varmega nokto, kaj la unua ciklo de la alvenanta musono de tempo al tempo trablovis la ŝipon per sia arda golfado…
La mortinto kuŝis en piĵamo. Vere estis apud li la bela, antikva horloĝo kun duobla fermoplato. Stranga laboraĵo de oraĵisto ornamis ĝin, kaj sur ties dorsa flanko estis ia blazono el temporezista emajlo. Tiu sama blazono estis videbla sur liaj sigelringo kaj cigeredujo.
La kadavro kuŝis en natura korpopozicio. Lia vizaĝo estis trankvila, nur iomete flava, ke ĝi preskaŭ kunfandiĝis kun lia pajlokolora, angla liphararo. Ĉu li mortis pro opio? Li elprenis mantelon el la ŝranko kaj la ordenojn el la kaseto.
… Estere la vento fortiĝis. Obtuza bruo aŭdiĝis el la najbara banĉambro. Jimmy la Ĝisorela suprenrigardas. Kio…? Diable! Ĉu eble liaj nervoj estas malfortaj…? La lampo en la kajuto pendolas grincante. Estas iom malfacile vesti sinjoron Gould, ĉar okazis la stato de la kadavrorigidiĝo. En la momenta ventohalto estas bone aŭdebla la tiktako de la horloĝo…
Falo, bruego!
Jimmy la Ĝisorela saltas tra la pordo. Neniu. La koridoro de la kajutoj estas malplena. La komenciĝanta nebulo faras la lumigadon malklara… Senbruaj ombroj moviĝas sur la malluma ferdeko. Li scias bone, ke la vento kaŭzas tion… La agitiĝanta maro hurlas, kaj la refortiĝanta musono ĵetas kelkajn grandajn akvogutojn en lian vizaĝon… Tie, en la profunda mallumo de la turniĝejo… kvazaŭ iu iradus… Sed ne… ĉerte ĝi estas la liberiĝinta kovrotolo de iu savboato. Li ekvidis la kaŭzon de la ĵus okazinta bruego. La fusilo kuŝis sur la planko. La ventoatako renvesis ĝin…
Li reiris kaj vestis la mortinton plu. Rilate la pantalonon, li longe hezitis, fine li memoris tiel, ke grandsinjoroj kutimas surmeti kvadratitan rajdpantalonon al nigra jako. Bonŝance, ke li jam vidis ion kaj alion en sia vivo.
La pluvego falis kun laŭta bruo, simila al mitral-krakado.
Frakasbruo!
La vento frapfermis la rondforman aerumfenestron, kaj dum Jimmy suprenrigardas timiĝinte, la kapo de la kadavro, kuŝanta sur la lito, kliniĝas flanken, kuntrenante la korpon, kaj li falas sur la plankon kun granda pumbruo, en stranga pozo, kvazaŭ vivanta homo, kuŝanta vizaĝaltere, kiu kaŝiĝas iomete dum rampado.
Per la sep…!
Jimmy la Ĝisorela ne konas timon, tamen ĝi estas iom nervoziga. Li volas levi la forpasintan sinjoron Gould. Dume la piĵamo glitas ĝis lia nuko kaj…
Li retropaŝas…
Per la sep sakramentoj! Kio ĝi estas…
Sur la nekovrita dorso, maldesktre, sub la skapolo estas nigra butono. Jes…