— Хлопцы, а рука!..
Усе разам змоўклі. Левая рука ў Сашкі, скручаная і нібы змятая, была прыціснута локцем к боку. Яна, мусіць, не згіналася і не разгіналася, а пальцы ўвесь час тырчалі каля падбародка.
— Што гэта ў цябе, таварыш? — спытаў, нарэшце, валасаты боцман з «Рускага грамадства».
— Э, глупства... там нейкае сухажылле ці што,— адказаў Сашка зусім спакойна.
— Та-а-ак...
— Значыць, і «Чабану» цяпер канец? — спытаў боцман са спачуваннем.
— «Чабану»? — перапытаў Сашка, і вочы ў яго зайгралі. — Эй, ты! — загадаў ён са звычайнай упэўненасцю акампаніятару.— «Чабана»! Эйн, цвэй, дрэй!..
Піяніст хутка зайграў вясёлы танец, недаверліва азіраючыся назад. Але Сашка здаровай рукой дастаў з кішэні нейкі невялічкі, велічынёю з далонь, прадаўгаваты чорны інструмент з адросткам, уставіў гэты адростак у рот і, увесь сагнуўшыся налева, наколькі яму гэта дазваляла знявечаная, нерухомая рука, раптам засвістаў на акарыне аглушальна вясёлага «Чабана».
— Хо-хо-хо! — закаціліся радасным смехам гледачы.
— Чорт! — усклікнуў боцман і зусім нечакана для самога сябе зрабіў спрытны выхад і пачаў вырабляць дробныя каленцы. Падхопленыя яго парывам, пачалі танцаваць госці, жанчыны і мужчыны. Нават лакеі, стараючыся не траціць годнасці, з усмешкаю перабіралі на месцы нагамі. Нават пані Іванова, якая забылася пра абавязкі капітана на варце, ківала галавою ў такт вогненнаму танцу і злёгку пстрыкала пальцамі. I магчыма нават сам стары, наздраваты, паточаны часам Гамбрынус паварушыў брывамі, весела пазіраючы на вуліцу, і здавалася, што з рук знявечанага, згорбленага Сашкі ўбогая, наіўная свістулька спявала на мове, якую, нажаль, яшчэ не разумелі ні сябры Гамбрынуса, ні сам Сашка:
— Нічога! Чалавека можна знявечыць, але мастацтва ўсё сцерпіць і ўсё пераможа.
3 рускай мовы пераклаў Леў САЛАВЕЙ.