– Wszystko przewidziałaś? Przytaknęła.
– Gratuluję scenariusza. Tylko dlaczego dopiero teraz o wszystkim się dowiaduję?
Prychnęła.
– Jakżebym mogła gamedeka pozbawić zagadki? Miała rację. Łyknąłem z kieliszka. Myśli wróciły na ziemię.
– Skoro w istocie pracowałem dla Novatronics, co z moim honorarium?
– Zajrzyj na konto, a się zdziwisz.
Oczy zaświeciły mi jak gwiazdy Wzniosłem szkło w geście toastu. Za chwilę przypomniałem sobie jątrzący fakt. Spochmurniałem.
– Mówisz, że się podłożyła? – przełknąłem ślinę na wspomnienie orgii. – O nie. To się tak nie może skończyć. Daj mi jej adres. Musimy się zmierzyć naprawdę.
Pauline cmoknęła w powietrze. Ten gest dziwnie mi się skojarzył…
– Hej! Czy to na pewno była koleżanka?!
9. Flashback
Tego dnia miałem wyjątkowo dobry humor: szczególny i rzadki stan ducha, kiedy człowiek pławi się w kojącym przeświadczeniu, że wszystko się ułoży a luźne wątki przeszłości splotą się w gustowną całość. Leżałem w pościeli i obracałem w palcach nowy walktel. Zastępował przenośne telesensy, które powoli wychodziły z mody. Cieszyłem oczy eleganckim wyglądem, wciągałem w nozdrza fabryczny zapach. Aparat był zsynchronizowany z biosoczewkami narogówkowymi. Stare okulary mogłem wyrzucić w kąt. Dzięki lensom urządzenie mogło wygenerować dowolnej wielkości trójwymiarowy ekran: panienka z biura numerów wielkości spacerowca. Mikronadajniki grawitacyjne, montowane przedtem w okularowych zausznikach, umieszczono na obwodzie szkieł: dostarczały dźwięk bezpośrednio do ośrodków mózgowych, wytwarzały także nieskończoną gamę zapachów. Zmysłem dotyku obejmowały tylko opuszki palców. Poza smakiem i czuciem technologia przenośnych maszynek osiągnęła szczyt. W zasadzie walktele mogły zamieniać obraz otoczenia w grę. Tylko kto chciałby się bawić w realium, gdzie byle upadek kończy się prawdziwym skaleczeniem, a otoczenie musi opierać się na tym samym planie co rzeczywistość?
– Czekaj, dziecino, wypróbujemy cię… Otworzyłem menu połączeń. Było tak wielkie, że trochę się przestraszyłem.
Odruchowo wcisnąłem głowę w poduszkę. Da tknąłem wiszącego w powietrzu znaczka Normana. Na wskazującym palcu poczułem lekki opór eterycznego klawisza. Zapalił się sygnał komunikacji. Raptem pod sufitem zamajaczyła gigantyczna głowa blondyna.
– Torkil? – programista przecierał oczy – Co gały wybałuszasz? Nie wyglądam chyba tak źle?
– Nie, nie, Harry – postarałem się przybrać normalny wyraz twarzy.
Wyciągnąłem rękę w prawy górny róg i zmniejszyłem ekran. Buźka rozmówcy trochę się skurczyła.
– Wypróbowuję tylko – chrząknąłem – nowy walktel.
– O! Pan Aymore ma za dużo pieniędzy? – roześmiał się. – W takim razie upraszam o łaskawą pamięć.
– O tobie nigdy nie zapominam, przyjacielu drogi. – Zrobiłem głupią minę. – No dobra, tylko tyle od ciebie chciałem. Urządzonko sprawne.
Skrzywił się.
– Ładnie, ładnie. Budzi, żeby powiedzieć do widzenia.
Nie chciało mi się pracować. Postanowiłem nie sprawdzać poczty, tylko wejść w sieć ot tak, z czystej ciekawości, jak za starych dobrych czasów. Miałem ochotę na Dream Space: pohasać Talismanem, zarobić nieco wirtualnego brzdęku… Ale zanim otworzyłem stronę gry, zaskoczyła mnie reklama. Większość sieciowców instaluje filtry ograniczające spam, jednak moja profesja wymaga nieustannego śledzenia rynku. Znalazłem się w powietrznym tunelu: miałem wrażenie spadania i wznoszenia się, pędziłem w przód i w tył jednocześnie. Tylko gry dają możliwość łączenia sprzecznych odczuć. Dał się słyszeć męskożeński wielogłos:
– Otchłań…
Otaczająca przestrzeń ułożyła się w litery. – …to nie jest zwykły świat.
Zawirowałem. Albo świat zawirował. Nie byłem pewien.
– Chcesz sprawdzić, czy naprawdę jesteś twardzielem? Prawdziwym, nie udawanym? – Poczułem przyspieszenie, za moment zaczęło mnie wyhamowywać. Czy może odwrotnie. – Myślisz, że wiesz, kim jesteś? – Pojawiło się lustro. Zobaczyłem swoją twarz, która gwałtownie odmłodniała, zmieniła się w oblicze dziecka, by po chwili zakwitnąć siatką zmarszczek i przekształcić się w maskę mumii. – Sądzisz, że panujesz nad sobą? Wydaje ci się, że znasz swoje myśli? – Coś odkształciło mi głowę i wywróciło na lewą stronę. Zupełnie jak po wypiciu połowy Johnny Walkera. – Oto świat interaktywny, elastyczny, dopasowujący się do ciebie jak bioubranie! Co pomyślisz, to się staje! – Przede mną pojawiła się butla wypełniona bursztynowym płynem. – Czego się boisz, to się pojawia! – Poczułem migrenowy ból głowy, typowy dla stanów przepicia. – Czego pragniesz, to cię kusi! – Zobaczyłem karafkę pełną świeżej, zmrożonej wody Nieźle mnie skołowało. Zamiast gołej panienki, dzbanek ha dwa o.
– Nas możesz oszukać, ale nie oszukasz siebie! Powietrzny tunel przekształcił się w wirującą galaktykę zbitą z fioletowej materii, nade mną zamajaczyło błękitne niebo.
– Nowa wielopoziomowa gra… – wpadłem w dziurę i rozpocząłem opętańczy lot w czarną czeluść. Nie powstrzymałem okrzyku przerażenia. Przed oczami zamajaczył płonący napis: „Otchłań!”
– Sprawdź, co w tobie siedzi! Czy ciocie i wujkowie mieli rację?
Nagle znalazłem się na przyjęciu sprzed lat. Urodziny. Obrzydliwe matrony: ciocia Hortensja i Hiacynta kręcące nalanymi twarzami, karcące surowym wzrokiem: „Co z ciebie wyrośnie?”
– Czy rację miałeś Ty?
Inne wspomnienie. Kradnę jabłka z plantacji sąsiada. Goni mnie mechadog. Ustawiam biper i otwieram magnetyczne ogrodzenie skleconym w domu wytrychem. Strażnik chwyta w zęby wabik, przechodzę przez otwór i zamykam go od drugiej strony.
– A może prawda jest jeszcze inna? – Przed oczami wiruje fioletowa mgła. – My tego nie wiemy. Wiesz to Ty. Tyle, że nie jesteś jeszcze świadom! To gra inna niż wszystkie, bo każdy spotyka w niej co innego… – Stałem w gabinecie przed wielkim lustrem oprawionym w złote rzeźbione ramy – Samego siebie!
Reklamówka skończyła się. Potrząsnąłem głową. Jak żyję, czegoś podobnego nie widziałem. Są gry historyczne, strategiczne, science fiction, fantasy, sportowe, pararzeczywiste, ale żeby wymyślić coś takiego? Cóż – przetarłem oczy, usuwając powidoki – w sumie zawsze było to możliwe. Wywoływanie wspomnień, skojarzeń, powiązań, jak w hipnozie. Trzeba było tylko kogoś, żeby na to wpadł. I wychodzi, że już ktoś taki się znalazł. Wyciągnąłem półprzezroczystą rękę, by wejść na stronę Dream Space. Zawahałem się. Czy jestem prawdziwym twardzielem? Uśmiechnąłem się półgębkiem. Pewnie, że tak!
Menu zawieszone było nad powoli obracającą się masą powietrza. Zdziwiło mnie ograniczenie wyboru płci: tylko drzwi dla pań.
– Jestem mężczyzną… – rzuciłem w powietrze. – To pewne? – spytał wielogłos.
– Nieomal w stu procentach.
– Więc nie musisz się obawiać czasowej odmiany…
Rozejrzałem się za źródłem głosu. Wiedziałem, że to bez sensu.
– Szukasz nas? – chór zaniósł się śmiechem. – Jesteś pewien, że to gra dla ciebie?
Zmarszczyłem brwi.
– Co to do diabła ma zna… – Podpisz dokument.
Przede mną zamajaczyła karta:
OŚWIADCZENIE
Niniejszym potwierdzam, że przyjmuję na siebie wyłączną odpowiedzialność za wszelkie wydarzenia i ich skutki, jakie spotkają mnie w grze „Otchłań” oraz po jej ukończeniu.
Tu umieść swój IN…
– Co to za żarty?
Wielogłos zdawał się dobrze bawić. – Bez zatwierdzenia nie wejdziesz…
– Nie dbacie o klienta?
– O takiego, który nie dba o siebie? Nie…
– Na wszystko macie odpowiedź?
Wielogłos zaszczycił mnie dostojnym milczeniem. Wprowadziłem podpis.
– Gratulujemy odwagi. Witamy w Otchłani. Wybierz, ach, to znaczy – kilka chichotów – wejdź w drzwi i dokonaj wyboru wyglądu.
Kobiecych skinów używałem niezwykle rzadko: Kiedyś, dawno temu, z ciekawości. Modele były najróżniejsze: białe, czarne, żółte, mieszane, niskie, wysokie, szczupłe, grube, stare, młode, nawet dzieci. Wybrałem katalog „Krew afrykańska 1/ biała 18/ żółta 1/ wiek 28/ wzrost 170/ talia 59/ biodra 90/ biust 90/ oczy błękitne/ włosy kasztanowe”. Tym sposobem ograniczyłem zbiór do niecałych pięciuset figur. Po skomponowaniu twarzy ze zbiorów czół, policzków, ust, oczu, nosów i szczęk, przekroczyłem dziwne drzwi ozdobione wstęgami, cekinami i serpentynami.