Аж запеў кручок.
Нехта нават усміхнуўся:
«Ну і навічок!»
`
Кот жа раптам як заплача,
Ды балюча так:
Адарваў сабе, бядача,
Трэба ж, паўхваста.
`
Пакруціў ен вус свой рыжы:
«Хвост, ен адрасце.
Але йсці дамоў без рыбы
Ці не горшы здзек?!»
`
Зашпіліў тужэй папружку -
Голад у ката.
Тут шчанюк яму на вушка
Нешта пашаптаў.
`
Тут жа вуду кінуў-рынуў
ІПустры навічок
I на вус даўжэзны рыжы
Начапіў кручок.
`
Вус закінуў і чакае,
I не гляне ўбок.
«Дзе ж тут рыбіна якая,
Хоць бы акунек?»
`
Бачыць:
Падыходзіць рыба
Ды як тузане -
Ледзьве згледзеў вус свой рыжы
Кот на рыжым дне.
`
Зноў заенчыў і ад болю
Ен пачаў скакаць.
Пасмяяўся нехта:
«Болей Слухай шчанюка!»
`
Але йсці дамоў без рыбы
Яшчэ горшы здзек.
Мо схадзіць купіць на рынак?
Але грошы дзе?
`
Даць бы добрае папружкі
ІПчанюку таму.
Тут другі сусед на вушка
Пашаптаў яму:
`
«Ну, чаго ты ныеш-плачаш?
Маеш чарвякоў,
I ў цябе на лапах, бачыш,
Вунь колькі кручкоў».
`
«Гэты, пэўна ж, кажа праўду.
Хлопец, бачна, свой»,-
Калі добрая парада,
Хто не рады ей?!
`
«I акунь, і лінь хай знаюць,
Будуць на кручку»,-
I на кіпцікі чапляе
Кот па чарвяку.
`
Хвілі цягнуцца марудна,
Кот аж прыдрамаў.
Надыходзіць час палудны,
Клеву ўсе няма.
`
На губе чыейсьці плаваў
Адарваны вус.
Тут спыніўся каля лапы
Здаравяк- мянтуз.
`
Чарвякоў ен змерыў вокам,
Тузануў. I так -
Па вадзе цягнуў глыбока
Той мянтуз ката.
`
Бедалагу так натузаў,
Ведама, мянтуз.
Стаўся страхам, нават гузам
Той кату канфуз.
`
«Не, не трэба мне нічога.
Лепш спакой і ціш!» -
У сабачы трапіў човен
Кот Нелавімыш.
`
Ледзь прамуркаў з перапуду
Толькі пару слоў:
«Рыбы больш лавіць не буду.
Я не рыбалоў!…»
`
Паламаў са злосці вуду,
Кроплі строс з вушэй:
«Рыбы болып лавіць не буду,
Лепш лавіць мышэй!»
КАЗКА ЗІМОВАЙ ГАРЫ
Вось дык разгон!… Аж снег курыць,
Імчацца хораша з гары!
`
Гара сустрэлася з гарой?
- Вітаю вас! - мядзведзь зароў.
`
I ў лесе добра сябра мець,
На лыжы тут жа стаў мядзведзь.
`
Зайздросцяць з-за кустоў звяры:
Мядзведзь спускаецца з гары!
`
I іх паклікала гара -
Катацца весела сябрам.
`
Згасала дзеннае святло,
За дрэвы сонца заплыло.
`
Ужо развітвацца пара.
Шкада развітвацца сябрам.
`
`
Дзе жыве кравец Каняўскі?
Я скажу вам, дзе жыве:
У мястэчку Заканаўскім,
За канавай,
У траве.
`
Майстра знаюць за канавай.
У яго - сябры і слава.
Стракатун,
Не спіць і ўночы,
Бо працуе сам за двух.
`
I стракоча, і стракоча,
Абшывае цэлы луг.
`
Шые світкі і накідкі,
Шые з шоўку і сукна.
Шые ўсе зяленай ніткай,
Сам зялены, як вясна.
`
Чмель тутэйшы майстра хваліць.
Задаволен майстра сам.
Так асе кафтан прыталіў -
Рада модніца аса.
`
А цяпер сказаць пара
I пра крыўду камара.
Не любіў яго Каняўскі,
Як і ўсе у Заканаўскім.
`
- Мне касцюм,- камар прасіў,-
Ты пашый, не як усім.
А Каняўскі у адказ:
- Гэта не па мне заказ.
З рогату камар аж тросся:
- А краўца адсюль папросяць,
А краўца з травою скосяць.
Я- то сам пераканаўся:
Ен ніякі не Каняўскі,
Проста выскачка з травы,
Проста конік лугавы…
`
Доўга майстра ен няславіў,
Ажно плюхнуўся ў канаву.
З камара ўвесь луг рагоча,
А кравец жыве, стракоча.
`
Адкрываю скрынку я -
Выпаўзла з яе змяя.
А змяя грымучая
I яшчэ паўзучая.
Пастаралася змяя -
Хата чыстая мая.
(Пыласос)
На адным каромысле
Застылі два вядры.
Адно прывыкла слухаць,
Другое - гаварыць.
(Тэлефон)
Плача і вые,
Гуляе па полі.
Толькі у рукі
Не возьмеш ніколі.
(Вецер)
Стаяў і быў
Да неба, рослы.
Цяпер стаю,
З травою роўны.
(Дрэва і пень)
Цераз лугі, лясы, лагчыны
Два браты сястру
Вядуць
З блакітнымі вачыма.
(Рака)
Знаемец ну і смешны мой!
Як растлумачыць тое:
Спачатку быў яешняю,
А стаў скаварадою?
(Сланечнік)
Вачанятак ціхіх пяць
З адной шчылінкі глядзяць.
(Струк)
У гэтай знаемай хаціне малой,
Хоць есць і цяпло і згода,
Чатыры браты разам жывуць,
А пяты асобна заўседы.
(Рукавіца)