- А я ў сне бачыў матацыкл, - раптам успомніў Гары, - ён лётаў.
Дзядзька Вернон ледзь не ўрэзаўся ў машыну наперадзе. Ён рэзка абярнуўся і закрычаў, тварам нагадваючы гіганцкі бурак з вусамі:
- МАТАЦЫКЛЫ НЕ ЛЁТАЮЦЬ!
Дадлі з Пірсам хрукнулі.
- Я ведаю, што не лётаюць, - пагадзіўся Гары. - Гэта ж быў сон.
Ён ужо пашкадаваў, што загаварыў аб гэтым. Калі і было на свеце нешта, больш ненавіснае яго сваякам, чым пытанні, якія ён задаваў, дык гэта яго гутаркі аб чымсьці, што паводзіла сябе не так, як след, і ўсё адно, было гэта ў сне або ў мультфільме - ім падавалася, што ў яго з'яўляюцца небяспечныя думкі.
Субота выдалася на рэдкасць сонечнай, і ў заапарку было шмат народу. Дадлі і Пірсу купілі па вялікім шакаладным марозеве, а потым – з тае прычыны, што ўсмешлівая прадаўшчыца паспела спытаць Гары, чаго ён жадае, раней, чым яго адцягнулі ад латка - Дурслі прыйшлося і яму купіць садавінны лёд. Таксама нядрэнна, вырашыў Гары, аблізваючы лёд і назіраючы за гарылай, якая часала галаву і якая нагадвала Дадлі, хіба што апошні быў бландын.
Гэта была лепшая раніца ў жыцці Гары. Ён увесь час памятаў, што трэба трымацца крыху ўбаку ад астатніх, каб Дадлі і Пірс, якім заапарк ужо пачаў надакучваць, не замануліся б звярнуцца да свайго ўлюблёнага занятку і не пачалі б яго піхаць. Яны паабедалі ў рэстаране ў заапарку і, калі Дадлі ўчыніў скандал, сцвярджаючы, што ў дэсерце, які зваўся "Паласатая панчоха", зверху пакладзена занадта мала марожанага, дзядзька Вернон купіў яму іншую порцыю, а Гары дазволілі даесці першую.
Гары думаў, пасля, што ўсё было занадта добра і проста не магло працягвацца доўга.
Пасля абеду яны адправіліся ў тэрарыўм. Там было цёмна, прахалодна, і ўздоўж сценаў цягнуліся шэрагі асветленых вітрын. За шклом, між камення і бярвення, поўзалі і выгіналіся разнастайныя змеі і яшчаркі. Дадлі з Пірсам імкнуліся ўбачыць вялізных атрутных кобр і тоўстых пітонаў, здольных задушыць чалавека. Дадлі хутка адшукаў самую вялікую змяю. Яна магла б двойчы абвіцца вакол машыны дзядзькі Вернана і раздушыць яе - але ў гэты момант яна была не ў настроі.
Дадлі пастаяў, прыціснуўшы нос да шкла, гледзячы на бліскучыя карычневыя кольцы.
- Хай яна папоўзае, - заканючыў ён. Дзядзька Вернан пастукаў па шкле, але змяя не зварухнулася.
- Пастукай яшчэ, - загадаў Дадлі. Дзядзька Вернон моцна пастукаў па шкле кулаком. Змяя працягвала спаць.
- Неціка-а-ава, - праенчыў Дадлі. І, вяслуючы нагамі, пайшоў прочкі.
Гары падышоў да вітрыны і пільна паглядзеў на змяю. Ён не здзівіўся, калі б дазнаўся, што тая памерла - аніякай кампаніі, акрамя дурных людзей, якія цэлы дзень барабаняць па шкле, каб абудзіць яе. Гэта нашмат горш, чым спаць у каморы – яго будзіць адна толькі цётка Пятуння, і ён можа перасоўвацца па доме.
Раптам змяя расплюшчыла круглыя вочы. Павольна, вельмі павольна паднімала яна галаву, пакуль яе вочы не падняліся да ўзроўню вачэй Гары.
Яна падміргнула.
Спачатку Гары не мог адвесці вачэй. Потым хуценька агледзеўся наўкол, каб упэўніцца, што ніхто за ім не назірае. Тады ён павярнуўся да змяі і таксама падміргнуў ёй.
Змяя кіўнула галавой у бок дзядзькі Вернана і Дадлі, а пасля ўзвяла вочы да столі. Яна паглядзела на Гары поглядам, які казаў: "І так увесь час."
- Разумею, - прамармытаў Гары ў шкло, хоць і не быў упэўнены, што змяя пачуе яго, - жудасна надакучвае.
Змяя павольна кіўнула.
- А ты наогул адкуль? - пацікавіўся Гары.
Змяя пастукала хвастом па шыльдачцы, прымацаванай побач з клеткай. Гары прачытаў: "Баа-констрыктар, Бразілія".
- Там добра, у Бразіліі?
Баа-канстрыктар зноў пастукала па шыльдачцы, і Гары прачытаў далей: "Гэты экзэмпляр нарадзіўся ў заапарку".
- Вось як? Значыць, ты ніколі не была ў Бразіліі?
Змяя адмоўна затрэсла галавой, і адначасова за спіной у Гары раздаўся такі аглушальны крык, што абодва, і ён, і змяя, падскокнулі. "ДАДЛІ! МІСТЭР ДУРСЛІ! ІДЗІЦЕ СЮДЫ! ПАГЛЯДЗІЦЕ НА ГЭТУЮ ЗМЯЮ! ВЫ НЕ ПАВЕРЫЦЕ, ШТО ЯНА РОБІЦЬ!"
Дадлі падбег, перавальваючыся.
- Прэч з дарогі, ты, - крыкнуў ён, ткнуўшы Гары пад рэбры. Ад нечаканасці Гары зваліўся на бетонную падлогу. Далей усё адбылося настолькі хутка, што ніхто нават не зразумеў, што здарылася - толькі што Пірс з Дадлі стаялі, уткнуўшыся насамі ў шкло, а ў наступную секунду яны ўжо адскочылі ў бок лямантуючы ад жаху.
Гары сядзеў на падлозе, хапаючы ротам паветра; шкляная вітрына знікла. Вялізная змяя, імкліва разгортваючы кольцы, выпаўзала на падлогу. Па ўсім тэрарыўме людзі екаталі і несліся да выхаду.
У той момант, калі змяя хутка і бясшумна праслізнула паблізу Гары, ён пачуў - ён мог бы паклясціся, што пачуў - ціхі, свісцячы голас, які прамовіў-прашыпеў: "У Бразілію… дзякуй, аміга".