Зала замерла. Усмешкі на тварах Слізэрынцаў зніклі.
- Кхем, - сказаў Дамблдор. - У мяне ёсць некаторая колькасць балаў, якія варта раздаць тым, хто гэта заслужыў. Дайце падумаць. Так… Першым чынам - містэру Рональду Уізлі…
Рон пабарвавеў і стаў падобны на бурак.
- …за лепшы ў гісторыі Хогвартса шахматны матч, я налічаю "Грыфіндору" пяцьдзесят балаў.
Ад стала Грыфіндорцев да зачараванай столі панесліся такія крыкі, што нават зоркі задрыжэлі. Чуваць было, як Персі паведамляе астатнім старастам: "Гэта мой брат, ведаеце! Малодшы брат! Прайшоў па шахматнай дошцы МакГонагал!"
Нарэшце хваляванне ўляглося.
- Па-другое - міс Герміёне Грэйнджэр… за перамогу халоднай логікі над полымем смерці я налічаю "Грыфіндору" яшчэ пяцьдзесят балаў.
Герміёна схавала твар у далонях; Гары моцна падазраваў, што яна расплакалася. Грыфіндорцы ледзь не вышлі з сябе - яны ўзняліся на сто балаў.
- Па-трэцяе… містэру Гары Потэру, - працягнуў Дамблдор. Наступіла мёртвая цішыня. - За яго стрыманасць і выбітную адвагу я налічаю "Грыфіндору" шэсцьдзесят балаў.
Авацыі былі аглушальныя. Тыя, хто ў працэсе віску быў яшчэ і здольны лічыць, ужо зразумелі, што ў "Грыфіндора" зараз чатырыста семдзесят два балы - роўна столькі ж, колькі ў "Слізэрына". Яны падзеляць кубак - вось калі б Дамблдор даў Гары хоць на адно ачко больш...
Дамблдор ўзняў руку. Зала сціхла.
- Адвага бывае розная, - сказаў Дамблдор з усмешкай. - Трэба быць вельмі адважным, каб устаць на барацьбу з ворагамі, але не меньш сілы патрабуецца на тое, каб вырашыцца на барацьбу з сябрамі. Такім чынам, я ўзнагароджваю дзесяццю баламі містэра Нэвіла Лонгбатама.
Калі б хтосьці знаходзіўся б у гэты момант за межамі Вялікай Залы, цалкам мог бы падумаць, што там адбыўся выбух, настолькі гучныя былі крыкі, якія раздаліся ад стала "Грыфіндора". Гары, Рон і Герміёна ўзрадавана ўскочылі, разам з усімі, а Нэвіл, белы ад шоку, знік у натоўпе студэнтаў, якія кінуліся яго абдымаць. Ён аніразу яшчэ не прыносіў свайму каледжу ні воднаго бала. Гары, усё яшчэ якочучы ад захаплення, ткнуў Рона пад рэбры і паказаў на Малфоя, які не мог бы выглядаць больш ашаломленым, нават калі бы на яго наклалі Петрыфікус Таталус.
- Што азначае, - выгукнуў Дамблдор, перакрываючы няўяўны гвалт - і "Хафлпаф", і "Рэйвенкло" святкавалі падзенне "Слізэрына", - што нам трэба злёгку змяніць дэкарацыі.
Ён пляснуў у ладкі. У адно імгненне зялёнае змянілася пурпурным, срэбнае - залатым; вялізная Слізэрынская змяя знікла, а яе месца заняў магутны Грыфіндорскі леў. Снэйп з ненатуральнай, нацягнутай усмешкай паціскаў руку прафесару МакГонагал. Ён злавіў погляд Гары, і хлопчык адразу ж зразумеў, што пачуцці Снэйпа да яго не змяніліся ані на кроплю. Падавалася, жыццё ў школе імкліва вяртаецца ў ранейшае рэчышча, і можна было спадзявацца, што ў наступным годзе ўсё пойдзе нармалёва - настолькі нармалёва, наколькі гэта магчыма ў "Хогвартсе".
Для Гары гэта было самае лепшае свята ў жыцці, лепш, чым перамога ў квідітчы, лепш Каляд, лепш перамогі над горным тролем… ён ніколі, ніколі не забудзе сённяшні вечар.
Гары амаль забыўся на тое, што яшчэ павінны абвясціць вынікі іспытаў. Але іх тым не менш абвясцілі. Да вялікага здзіўлення і Гары, і Рона, яны здалі ўсё даволі нядрэнна; у Герміёны, зразумела, былі лепшыя адзнакі сярод усіх першакурснікаў. Нават Нэвіл перайшоў на другі курс, добрая адзнака па гербалогіі скампенсавала дрэнную па зеллеварэнні. Усе разлічвалі, што Гойла, які быў настолькі ж тупы, наколькі зласлівы, вышпурнуць са школы, аднак гэтага не здарылася. Крыўдна, але, як сказаў Рон, шчасце ніколі не бывае поўным.
І вось, нечакана, шафы апынуліся пустыя, куфары спакаваныя, жаба Нэвіла, злоўленая ў туалеце, вернутая гаспадару; усім вучням раздадзеныя адмысловыя папярэджанні, якія забаранялі ўжыванне магіі падчас вакацыяў ("Я штораз спадзяюся, што яны забудуць іх выдаць", смутна ўздыхнуў Фрэд Уізлі); Хагрыд з'явіўся, каб рассадзіць усіх па лодках і пераправіць праз возера; яны селі ў "Хогвартс-Экспрэс"; размаўлялі і смяяліся, а краявід за акном станавіўся ўсё зеляней, весялей і акуратней; елі ўсесмачныя арэшкі, праяджалі паблізу маглаўскіх гарадоў; здымалі чароўную вопратку і нацягвалі курткі; і, нарэшце, пад'ехалі да платформы дзевяць тры чвэрці на Кінгс-Крос.
Прайшло даволі шмат часу, пакуль усе школьнікі пакінулі платформу. Прымудроны досведам кантралер, які стаяў ля бар'ера, прапускаў студэнтаў па двое, максімум па трое, каб не прыцягваць лішняй увагі маглаў, як магло б быць, калі б яны ўсім натоўпам раптам вываліліся са сцяны.