- Вы павінны прыехаць да мяне ўлетку, - сказаў Рон, - вы абодва - я дашлю саву.
- Дзякуй, - падзякаваў Гары, - мне трэба што-небудзь, чаго я буду чакаць.
Сябры павольна падыходзілі да варот у маглаўскі свет, а навучэнцы "Хогвартса" паспешліва прабягалі паблізу. Яны выкрыквалі:
- Да пабачэння, Гары!
- Убачымся, Потэр!
- Знакамітасць, - з усмешкай падражніў Рон.
- Толькі не там, куды я накіроўваюся, можаш мне паверыць, - сказаў Гары.
Ён, Рон і Герміёна прайшлі скрозь вароты разам.
- Вось ён, мама, вось, глядзі!
Гэта прапішчэла Джыні Уізлі, малодшая сястра Рона, але яна паказвала зусім не на Рона.
- Гары Потэр! - крычала яна. - Глядзі, маці! Я бачу…
- Ціха, Джыні, не крычы. І паказваць пальцам нядобра.
Місіс Уізлі усміхалася хлопцам.
- Цяжкі быў год? - спытала яна.
- Вельмі, - адказаў Гары. - Дзякуй за ірыскі і за швэдар, місіс Уізлі.
- Няма за што, даражэнькі.
- Ты гатовы?
Гэта вымавіў дзядзька Вернан, як заўсёды са сваім неверагодна чырвоным тварам, як заўсёды вусаты, як заўсёды абураны паводзінамі Гары: цягне, ці бачыце, вялізную клетку з савой па платформе, поўнай нармалёвых, прыстойных людзей. Як быццам так і трэба. Ззаду дзядзькі стаялі цётка Пятуння і Дадлі, забітыя самім з'яўленнем Гары.
- Вы, пэўна, сваякі Гары! - выклікнула місіс Уізлі.
- Можна і так сказаць, - адклікаўся дзядзька Вернан. - Паспяшайся, хлопец, не можам жа мы тут увесь дзень боўтацца.
І пайшоў.
Гары затрымаўся, каб развітацца з Ронам і Герміёнай.
- Убачымся ўлетку.
- Жадаю табе - э-э-э - добра правесці вакацыі, - Герміёна няўпэўнена паглядзела ўслед дзядзьку Вернану, шакаваная яго грубіянствам.
- Пастараюся, - адказаў Гары, і яго сябры здзівіліся, убачыўшы, як па твары хлопчыка распаўзаецца пераможная ўсмешка, - Яны ж не ведаюць, што нам не дазваляецца чараваць дома. Мы з Дадлі цудоўна правядзем гэта лета…
Канец.