Калі прыйшла пошта, дзядзька Вернан, відавочна намагаючыся дагадзіць Гары, паслаў за ёй Дадлі. Яны чулі, як Дадлі па дарозе калашмаціць усё сваёй Вонінгсавай палкай. Потым раздаўся крык: "Яшчэ адно! Прайвет Драйв, дом №4, Малая Спальня, М-ру Г. Потэру …"
З прыдушаным хрыпам дзядзька Вернан выскачыў з-за стала і панёсся ў хол, па пятах пераследуемы Гары. Дзядзьку Вернону прыйшлося паваліць Дадлі на падлогу і сілай вырваць ліст, прычым Гары ў гэты час з усіх сіл цягнуў дзядзьку за шыю, імкнучыся адцягнуць яго ад Дадлі. Пасля некалькіх хвілін бязладнай бойні, у якой кожнаму перапала мноства ўдараў палкай, дзядзька Вернон выпрастаўся, хапляючы ротам паветра і пераможна сціскаючы ў руцэ ліст.
- Ідзі да сябе ў камору - ой.., у пакой, - свісцячым, прыдушаным голасам загадаў ён Гары. – Дадлі, ідзі - кажу табе, ідзі адсюль.
Гары кругамі хадзіў па новым пакоі. Хтосьці ведае не толькі аб тым, што ён пераехаў, але і аб тым, што ён не атрымаў першага ліста. Пэўна, яны паспрабуюць напісаць яшчэ раз? І ужо гэтым разам ён пастараецца, каб ліст дайшоў па прызначэнні. У яго выспяваў план.
Наступнай раніцай стары будзільнік зазвінеў у шэсць гадзін раніцы. Гары хутчэй выключыў яго і бясшумна апрануўся. Галоўнае нікога не абудзіць. Не запальваючы святла, Гары пракраўся ўніз.
Ён вырашыў пачакаць паштльёна на куце Прайвет Драйв і ўзяць у яго пошту для дома №4. Ён прабіраўся па цёмным холе, і сэрца яго латашылася як звар'яцелае…
- ААААААААА!
Ад жаху Гары высока падскокнуў і прызямліўся на нешта вялікае і слізкае, што ляжала на падлозе ля дзвярэй - нешта жывое!
Наверсе запалілася святло, і Гары, да свайго жаху, зразумеў, што вялікім і слізкім быў дзядзькаў твар. Дзядзька Вернон начаваў пад дзвярыма ў спальным мяшку, відавочна, вырашыўшы перашкодзіць Гары дабрацца да пошты першым. На працягу прыкладна паўгадзіны дзядзька крычаў на Гары, пасля чаго загадаў яму пайсці і прынесці кубак гарбаты. Гары сумна паплёўся на кухню, а вярнуўшыся, выявіў, што пошта ўжо прыйшла і ляжыць у дзядзькі на каленях. Гары разглядзеў тры канверты, надпісаныя ізумруднымі чарніламі.
- Гэта мае… - пачаў быў Гары, але дзядзька Вернан дэманстратыўна парваў лісты на дробныя шматкі.
У гэты дзень дзядзька Вернан не пайшоў на працу. Ён застаўся дома і забіў шчыліну для лістоў.
- Убачыш, - тлумачыў ён цётцы Пятунні скрозь цвікі ў роце, - калі яны не змогуць даставіць іх, яны спыняцца.
- Я у гэтым не ўпэўненая, Вернан.
- Пятуння, разумееш, мазгі ў іх уладкаваныя інакш, чым у нас з табой, - сказаў дзядзька Вернон і стукнуў па цвіку кавалкам торта, які падала яму цётка Пятуння.
У пятніцу прыйшло ўжо дванаццаць лістоў. Паколькі іх не змаглі апусціць у шчыліну, то прасунулі пад дзверы, а таксама ў бакавыя шчыліны, і яшчэ некалькі закінулі ў вакенца ваннай на ніжнім паверсе.
Дзядзька Вернан зноў застаўся дома. Пасля спалення лістоў ён узброіўся малатком і цвікамі і забіў дошчачкамі ўсе шчыліны ва ўваходных дзвярах і на заднім ганку, так што ніхто ўжо не мог выйсці з хаты. Падчас працы ён спяваў "і вораг збяжыць, збяжыць, збяжыць" і ўздрыгваў ад найменшага шоргату.
У суботу сітуацыя стала выходзіць з-пад кантролю. Дваццаць чатыры лісты для Гары прабраліся ў дом, укладзеныя ўнутр кожнага з двух тузінаў яйкаў, якія цётка Пятуння прыняла з рук вельмі збянтэжанага малочніка праз вакно гасцінай. Пакуль дзядзька Вернан абурана тэлефанаваў на пошту і ў малочную краму, спрабуючы адшукаць вінаватых, цётка Пятуння прапускала лісты праз мясарубку.
Раніцай у нядзелю дзядзька Вернан спусціўся да сняданку з выглядам стомленым і нават хворым, але ўсё-ткі шчаслівы.
- Па нядзелях не прыносяць пошту, - весяла праспяваў ён, накладваючы мармелад на газету, - так што гэтых чортавых лістоў…
Пры гэтых яго словах нешта са свістам выляцела з трубы і стукнула дзядзьку па патыліцы. Следам з каміна як кулі паляцелі лісты, трыццаць, ці нават сорак штук. Усё прыхіліліся, адзін Гары кінуўся, імкнучыся злавіць хоць бы адзін…
- ПРЭЧ! ПРЭЧ!
Дзядзька Вернан ухапіў Гары і выкінуў яго ў хол. Цётка Пятуння і Дадлі выляцелі з кухні, зачыняючы твары рукамі, і дзядзька Вернан зачыніў дзверы. Чуваць было, што лісты працягваюць сыпацца з трубы, адскокваючы ад падлогі і сцен.
- Значыць, так, - сказаў дзядзька Вернон, імкнучыся захоўваць спакой, але ў той жа час выдзіраючы жмуты з вусоў, - каб праз пяць хвілін усе былі сабраныя. Мы з'яжджаем. Вазьміце толькі самае неабходнае. І Без пярэчанняў!